Vandaag is het vier jaar geleden dat ik mijn opstoot had. Net als de voorbije jaren blik ik vandaag terug op het afgelopen jaar.
Het afgelopen jaar had ik het bijzonder moeilijk met de balans tussen werk en privé. Ik heb veel “moetjes” en maar weinig “willetjes”. Ik werk 4 dagen in de week en die andere 3 dagen is om bij te komen of om alle andere to do’s op mijn lijst af te vinken. Op dagen dat mijn collega er niet is, is het nog eens extra zwaar. Chronisch ziek zijn en werken is niet zo simpel als het lijkt. Ik schreef er deze blog over.
In oktober stonden er de jaarlijkse onderzoeken gepland. Ik was eerlijk gezegd een beetje ontsteld. In het MRI-verslag las ik dingen die ik nog nooit gelezen had. Letsels waarvan ik het bestaan niet afwist. Volgens de neuroloog waren dit bestaande letsels en was deze radioloog de eerste die iets nauwkeuriger zijn werk deed. In de afgelopen jaren hebben al vijf verschillende radiologen mijn beelden besproken en was deze de eerste die over deze letsels sprak. Ik kon die bepaalde letsels zelf niet terugvinden op het MRI-beeld van een jaar eerder, maar ja, ik ben ook geen dokter. Ik vertrouw hier maar op diegenen die er jaren voor gestudeerd hebben.
Ik kwam verslagen terug van bij de neuroloog. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik wist het allemaal niet meer. Mijn lichaam houdt me echt voor de zot. De MRI-beelden strookten niet met hoe ik me voel. De neuroloog raadde aan om een psycholoog te contacteren. Tja, dit is echt makkelijker gezegd dan gedaan…
Op 5 december was het dan drie jaar geleden dat de diagnose is gesteld. Naast 29 augustus is ook 5 december een belangrijke dag in mijn MS-jaar. Hierover schreef ik deze blog.
Uitgeverij Vrijdag contacteerde mij of ik het boek van Dirk Nielandt wilde recenseren. Dirk heeft net als ik MS, dus ik antwoordde volmondig ja. De recensie is hier terug te lezen.
De vermoeidheid blijft me parten spelen. Ik ben dag in, dag uit moe. Wanneer een gezond persoon dit zegt, weet ik dat dit een andere soort moeheid is. Ik ontken niet dat deze persoon moe is. Dat zal ie zeker en vast zijn, maar het is niet de vermoeidheid die een chronisch zieke altijd voelt. Het zijn twee verschillende soorten vermoeidheid.
Waar ik ook niet zo blij van word, is de gewichtstoename. Ik wijd het onder andere aan medicatiegebruik. Uiteraard zullen er nog andere oorzaken zijn, maar de grootste vind ik echt het chronisch ziek zijn met daaropvolgende medicatiegebruik.
Het laatste jaar merkte ik nog heel wat andere minieme zaken op. Ik ervaar prikkels nog harder. Een voormiddagje shoppen is niet bepaald ontspannend te noemen. Daarnaast zijn bezoeken aan bv. een museum ook niet ontspannend te noemen. Zo’n bezoeken staan gelijk aan bankhoppen. Van het ene bankje naar het andere. Dat slenteren en rechtstaan doen mijn lijf geen goed.
En om terug te komen op hetgeen de neuroloog zei: eind april kon ik terecht bij een psycholoog. Ik zette me eind oktober reeds op de wachtlijst, dus tel maar uit. De psycholoog werkt met het RIZIV-tarief, wat betekent dat ik 11,00 euro per consult moet betalen en de rest wordt bijgelegd door de mutualiteit. De psychologen die met een RIZIV-tarief werken zijn in een serieuze minderheid. Helaas doet onze overheid hier niets aan. Waarom krijgen psychologen geen eigen nomenclatuur, net zoals de kinesistherapeuten en de vroedvrouwen? Dan is de drempel naar een psycholoog sowieso al kleiner, want goedkoper, wat in deze hectische, stressvolle maatschappij voor heel wat mensen een uitkomst kan zijn?
En toen, in het midden van de zomer, begin deze maand, viel het licht helemaal uit. Ik kon niet meer. Mijn lijf was op. Mijn hoofd was op. Het begin van een maand ziekteverlof…
Liefs ❤
Kim
Kim leeft 