5u45. De wekker ging zoals elke morgen op dit onmenselijk vroege uur. Ik stond op en ik voelde mij raar. Of beter gezegd, mijn rechterkant voelde raar. Van kop tot teen. Ik noemde het een tandartsverdovingsgevoel. Zo’n gevoel wanneer je net uit de tandartsstoel komt na het vullen van een gaatje. Je voelt wel iets, maar niet alles. Ook het stappen ging moeilijker, alsof ik aan een leiband hing en steeds teruggetrokken werd. Hoe ik die ochtend op het werk ben geraakt, is me nog steeds een raadsel.
Straks zal dat wel over zijn, was de gedachte die zowel mijn ouders als ik tegen mij zeiden.
Net na de middag schakelde ik een hulplijn in. Werken in een labo pathologie heeft ook z’n voordelen. Ik heb steeds een dokter in de buurt. Hij liet me simpele testjes doen zoals vinger op de neus, handen vooruit steken, … Alles in orde. Niks om je zorgen over te maken. Dit kon komen door de warme dagen (ja, het was een warme zomer) of door hyperventilatie (ja, komt me ook bekend voor). Rustig aan doen en het zou wel over gaan.
Ja, het ging over. Het tandartsverdovingsgevoel in ieder geval. Een normaal gevoel kwam niet terug. En als er vrijdags nog elektrische schokjes bijkwamen, is het hek helemaal van de dam en schoot ik in paniek. Na een dag boodschappen doen, huis kuisen en lasagne maken was ik pompaf. Doe daar die klachten nog bij en het is over and out met mij. Huilend belde ik mama, die zoals later bleek, zelf op de spoedafdeling van een Rotterdams ziekenhuis belandde na een val met de fiets. Ik was moe, ik had pijn en ik maakte me ongerust. Het is 18u30-18u45 en ze zeiden dat ik maar naar de huisarts moest bellen. Of naar de kinesist, want dat kon misschien iets zijn van die rugoefeningen. Of naar de huisartsenwachtpost. Dan kwam koppige Kim weer boven. Ik zou wel wachten tot maandag. Ik was al terug iets kalmer en ik wilde die mensen niet voor pietluttigheden lastigvallen.
Maandagavond ging ik naar de huisarts. Op het eerste zicht was er neurologisch niets aan de hand. Aangezien er al gedeeltelijke recuperatie was, verwachtte ze dat dit wel goed zou komen. Genoeg drinken, genoeg zout eten en rustig aan doen waren de adviezen die ik meekreeg. Als het niet overging, mocht ik terugkomen.
Maar het ging niet over…
Kim leeft 