‘Je MRI is stabiel. Er zijn geen nieuwe letsels.’
Hetgeen de radioloog al in het verslag schreef, herhaalde de neuroloog. Ik pikte er meteen op in. Het was namelijk de eerste keer dat ik hoorde van bepaalde letsels.
‘Niet elke radioloog doet het altijd even grondig om alles in het verslag te zetten.’
Ik ben achteraf gaan nakijken welke radiologen mijn verslagen van de MRI hersenen hebben opgemaakt. Het zijn vijf verschillende radiologen waarbij de laatste blijkbaar iets meer moeite heeft genomen. Anders had ik het nog niet geweten, volgens mij.
‘We hebben sinds dit jaar ook een nieuw programma dat nog beter is, nog duidelijker op beeld. Als ik zelf vergelijk, zijn er geen nieuwe letsels bijgekomen.’
En dan scrollde ze door mijn hersenpan, door de scan van dit jaar en van vorig jaar. Ze duidde verschillende plekken aan die ik nog nooit gezien heb of nog maar van gehoord heb de afgelopen drie jaar. Hoe dan?
Uiteraard is het alleen maar positief dat het stabiel is, maar het beeld strookt niet met hoe ik mij voel. Hoe moet ik ooit terug vertrouwen in mijn lichaam krijgen als het mij zo voor de zot houdt?
‘Je hebt de pech dat deze letsels je zo veel problemen bezorgen. Je moet ermee leren leven.’
Weet je, ik vind het jammer dat het ziekenhuis enkel een MS-neuroloog heeft. Er is voor de rest geen ondersteuning, geen psycholoog, geen verpleegkundige, geen ergotherapeut, … Niks. Niemand die je op weg helpt of gewoonweg helpt om te leren leven met MS. De neuroloog beaamde dit wel, maar zij kan er verder weinig aan doen.
Ondanks de stabiliteit van de ziekte, op beeld dan toch, heeft MS me toch goed liggen sinds 29 augustus 2019. Geen verbetering (te mooi om waar te zijn, zeker?) en alleen maar miserie en last.
Wat ik nu ga doen, weet ik nog niet. Het moet nog wat bezinken. Ik weet wel dat het te veel is. Het is te zwaar, te zwaar om dit alleen te dragen. 😢
Liefs ❤
Kim
Kim leeft 