Afgelopen maand heb ik weer veel gelezen. Het was wel even wisselvallig dan het weer, want niet alle boeken die ik las konden met bekoren…
De dorpsdokter | Felicia Otten | vertaling Rosalyn van Moorselaar
2023 | Xander Uigevers | 448 pagina’s
Reeks: De dorpsdokter #1
Gelezen via bibliotheek
⭐⭐⭐⭐
Korte inhoud
Hamburg, begin jaren ’50. Als de jonge arts Thea Graven getuige is van een fatale fout van de hoofdchirurg tijdens een operatie, doet ze aangifte – en dat betekent het einde van haar carrière. Ze vlucht naar haar familie in de Eifel, en gaat aan de slag als dorpsdokter.
Maar de dorpelingen vertrouwen haar niet zomaar, en haar nieuwe baas Georg is behalve een zeer goede dokter ook een vreselijke hork. Thea blijft ondanks alles optimistisch en vecht voor haar plek én de liefde. Langzaam ontdekt ze genoeg om van te houden in het pittoreske dorp dat stap voor stap zijn indrukwekkende geheimen prijsgeeft.
Mijn mening
Felicia Otten is het pseudoniem van de populaire Duitse auteur Beate Sauer. Ze heeft een vlotte, gemakkelijke en beeldende schrijfstijl. Ze neemt je mee in het naoorlogse Duitsland aan de grens, waarin ook België een kleine rol speelt. Het fictieve, maar wel pittoreske dorpje Eichenborn ligt vlak bij België en de smokkelaars van koffie en chocolade riskeren vaak hun leven.
Thea Graven is een fijn personage. Ze is een sterke vrouw, maar neemt soms impulsieve beslissingen in haar privéleven. Hierdoor raakt ze af en toe in vervelende situaties, maar altijd is daar dokter Berger. Hij komt over als een norse en onuitstaanbare man, maar eigenlijk heb ik heel het boek wel sympathie voor hem gevoeld.
Ik hoop dat Xander Uitgevers hun vertaler al aan het werk heeft gezet, want ik kijk uit naar het tweede deel in deze reeks, dat in Duitsland reeds verschenen is. Dit is een reeks die ik zeker blijf volgen. Ik heb ervan genoten! 🥰
❀❀❀
Preta | Sterre Carron | 2018 | Witsand Uitgevers | 367 pagina’s
Reeks: Rani Diaz #10
Gelezen via KoboPlus
⭐⭐⭐⭐
Korte inhoud
Wanneer de zeventienjarige Sammy na een avondje stappen niet thuiskomt, bellen haar ouders ongerust de politie. De volgende dag wordt Sammy dood teruggevonden in een maisveld. Ze is vermoord. Al snel komt haar adoptiebroer Tristan in beeld. Was hij op de hoogte van Sammy’s geheim? Ondertussen maakt de stad zich op voor de gemeenteraadsverkiezingen. De nieuwe partij Recht Voor de Raap lijkt hard op een klinkende overwinning af te stevenen. Zijn de dagen van de meerderheidspartijen geteld? Aan hoofdinspecteur Rani Diaz de taak om de moordzaak op te lossen. Tot overmaat van ramp is er iets vreemds aan de hand met haar collega Bert Simons. De spanning in het team loopt hoog op. Lukt het Rani om alles in goede banen te leiden?
Mijn mening
Preta is het tiende deel uit de Rani Diaz-serie. Toen 10 jaar geleden het eerste boek verscheen, volgde ik Sterre op de voet, maar ondertussen moet ik haar ook weer bijbenen. Met een uitgave van twee boeken per jaar heeft Sterre Carron namelijk een hoog schrijftempo. Dit heeft weliswaar geen invloed op de kwaliteit van de verhalen.
Sterre Carron heeft een prettige schrijfstijl. Ze schuwt er niet voor om gruwelijke details te vermelden, alhoewel ik er in dit boek minder last van had dan in de eerdere boeken. Ofwel heeft ze werkelijk een tandje lager geschakeld ofwel kan ik er beter tegen. 🤷♀️ Niettemin blijft het nog gruwelijker dan een doorsnee Vlaams politieverhaal.
Door de aanvoer van meerdere moorden en verdachten, was het af en toe een kluwen aan personages. Ook het einde was mijns inziens snel afgerond. Toch zat ik gekluisterd aan mijn e-reader en wilde ik weten hoe het ging aflopen.
Ik las het vorige deel Puta in januari 2021. Ik moest heel diep in mijn geheugen graven om het privéleven van de speurders op te roepen. Het is niet gelukt. Enkel wanneer Sterre kort verwijst naar een gebeurtenis uit het verleden, sproot er iets omhoog uit de donkere kamers in mijn brein. Toch heeft dit mij niet belemmerd in mijn leesplezier. Met andere woorden: je kunt dit boek lezen zonder echte voorkennis van de personages.
Preta was weer een fijne Rani Diaz-thriller. Goed geschreven, uitwerking kon iets beter, maar nog steeds van een hoog niveau. Op naar deel 11! 😊
❀❀❀
De verloren dromen van Valeria | Aline van Wijnen | 2023 | Boekerij | 397 pagina’s
Gelezen via bibliotheek
⭐⭐⭐⭐
Korte inhoud
Petrograd, 1914. De jonge gravin Valeria Vygotski maakt zich op voor een societybal. Ze is al jaren verliefd op vorst Vladimir Zabolotski en die liefde is wederzijds. Doordat er een wereldoorlog is begonnen, moet hij zijn dienstplicht vervullen voordat ze zich kunnen verloven. Na enkele zware oorlogsjaren en de daaropvolgende communistische revolutie worden Valeria’s brieven echter niet meer beantwoord en na verloop van tijd is er ook van Valeria en haar familie geen spoor meer te bekennen. Wat is er met haar gebeurd en zullen de twee geliefden elkaar ooit weerzien?
Amsterdam, 2019. Journaliste Tara is teleurgesteld in haar werk en ook haar relatie met de getrouwde Xavier vindt ze niet iets om trots op te zijn. Wanneer ze de expositie ‘Juwelen!’ bezoekt, valt haar oog op de baljurk van gravin Vygotski. Wie was deze vrouw en wat is er van haar geworden? Die vraag laat Tara niet meer los en ze besluit naar Sint-Petersburg te reizen om onderzoek te doen. Dat dit uitgerekend de stad is waar haar moeder woont, speelt ook een rol bij haar fascinatie. Terwijl Tara zich laat meeslepen door het intrigerende verhaal van twee mensen in de maalstroom van de geschiedenis, gaat ze ook heel anders naar haar eigen levensverhaal kijken.
Mijn mening
Het verhaal wordt verteld door drie personages. In het heden is dit Tara, in het verleden zijn dit Valeria en Vladimir. Het gaat ten slotte ook om hun liefdesverhaal. Het ene moment hartverwarmend, het andere moment hartverscheurend. Ze worden door het lot uit elkaar gedreven, maar zijn voor altijd verbonden door de maan.
Dit verhaal vertelt een stukje geschiedenis waarmee ik niet bekend was, namelijk de Russische revolutie begin de twintigste eeuw. Ik vond het heel interessant om dit te lezen. Ook de tijd van het interbellum wordt besproken, waarin Stalin aan de macht was.
Aline van Wijnen verweeft heden en verleden met elkaar, toch had ik af en toe het gevoel dat de overgang tussen beide perspectieven niet altijd ‘smooth’ verliep. Dit is natuurlijk een keuze van de auteur om het verhaal zo te vertellen, maar ik lees liever verhalen waarin deze perspectieven vlekkeloos in elkaar overvloeien.
De verloren dromen van Valeria is een prachtige historische roman met een onderwerp dat nog niet vaak is belicht in de Nederlandstalige literatuur. Toch maakte haar vorige boek Het geheime kistje van Elle iets meer indruk op mij. Desalniettemin heeft Aline van Wijnen weer een prachtig verhaal afgeleverd. 🙂
❀❀❀
De eerlijke vinder | Lize Spit | 2023 | CNPB | 96 pagina’s
Boekenweekgeschenk 2023
Gelezen via e-reader
⭐⭐⭐✨
Korte inhoud
Eind jaren negentig, de Vlaamse Kempen. Jimmy, die thuis een moeilijke tijd doormaakt, leeft helemaal op als de zoon van een gezin Kosovaarse vluchtelingen naast hem in de klas komt zitten. Jimmy is de slimste maar ook eenzaamste van zijn klas. Hij ziet het als zijn missie Tristan Ibrahimi door het schooljaar heen te helpen. Alle tijd die hij niet besteedt aan het verzamelen van flippo’s, brengt hij door bij het Kosovaarse gezin. Wanneer de Ibrahimi’s na een jaar plotseling uitgewezen worden, verzint Tristan een plan dat veel van Jimmy zal vragen.
Mijn mening
‘De eerlijke vinder’ van Lize Spit is het boekenweekgeschenk van 2023. Lize debuteerde met ‘Het smelt’, wat meteen een bestseller werd. Ondanks dat Lize een streekgenootje is én de verhalen van zowel ‘Het smelt’ als ‘De eerlijke vinder’ in mijn achtertuin afspelen, had ik nog nooit iets van haar gelezen.
In dit verhaal neemt Lize je mee naar de jaren ’90. De nostalgie druipt ervan af, met als hoogtepunt de flipporage. Ik heb er zelf nooit aan meegedaan, maar de zakjes chips met die flippo’s er in, herinner ik me nog goed.
Naast het vrolijke en nostalgische snijdt Lize Spit ook een actueel en pijnlijk thema aan: de vluchtelingencrisis. Het was al zo eind de jaren ’90 en het is er nog steeds.
Het verhaal leest vlot. Ondanks dat het vanuit een perspectief van een 9-jarige wordt verteld, heb je nooit het gevoel dat je een jeugdboek aan het lezen bent. Dit komt ook door de keuze die de auteur heeft gemaakt om haar hoofdpersonage heel intelligent te maken. Toch is hij ook breekbaar, onzeker, en een tikkeltje wereldvreemd en naïef, wat hem tegelijkertijd ook weer kinds maakt.
Ik vond ‘De eerlijke vinder’ een boekenweekgeschenkwaardig verhaal.
❀❀❀
De zevende zus | Lucinda Riley | 2021 | Xander Uitgevers | 641 pagina
Vertaling: Dieuwke van der Veen, Kees van Weele, Irene Goes en Anne Jongeling
Reeks: De Zeven Zussen #7
Gelezen via e-reader (zelf gekocht)
⭐⭐⭐
Korte inhoud
De zevende zus, het zevende deel in de Zeven zussen-serie van Lucinda Riley, gaat over de mysterieuze zevende zus. Ze was altijd onvindbaar, maar als Georg Hoffman onthult dat hij haar misschien op het spoor is, ontdekken Maia en Ally dat er twee aanwijzingen zijn: het adres van een wijngaard in Nieuw-Zeeland, en een tekening van een bijzondere, stervormige ring. CeCe, die in Australië woont, gaat op onderzoek uit. Dat blijkt pas het begin van de zinderende zoektocht naar de zevende zus, want de vrouw met de bijzondere ring is net aan een grote reis begonnen. Het wordt een race tegen de klok die de zussen de hele wereld over voert. Ze proberen haar spoor te volgen in Nieuw-Zeeland, Canada, Engeland, Frankrijk en Ierland, maar ze lijken steeds een stap achter te lopen…
Mijn mening
De zussen komen weer samen om afscheid te nemen van Pa Salt. Alleen ontbreekt de zevende zus nog steeds totdat hun advocaat Georg Hoffman met een tip afkomt. Het brengt hen tot in alle uithoeken van de wereld…
Het historische deel gaat over de burgeroorlog in Ierland. Het is zo’n complex gegeven dat ik het nog steeds niet begrijp. Ook het aantal personages en de onderlinge band tussen hen was ingewikkeld te noemen. Gelukkig was er ergens een stamboom getekend, maar dan nog was het een kluwen. Daarnaast is het historische verhaal ook niet chronologisch verteld, wat me nog verwarder maakte.
Desondanks maakte de schrijfstijl van Lucinda Riley weer veel goed. Om de één of andere reden blijft ze geboeid vertellen, ook al had ik heel weinig met dit verhaal en snap ik er nog steeds niet veel van. Er waren te veel lijnen, waarbij sommigen niks toevoegden aan het verhaal en voor mij eerder bladvulling waren.
Dit zevende deel vond ik persoonlijk het minste deel tot nu toe. Ik ben ook wel blij dat ik het nu pas gelezen heb, zo dicht bij de verschijning van Atlas, zodat ik niet al te lang meer moet wachten op antwoorden die we hopelijk zullen krijgen…
❀❀❀
Een nacht in een kooi | J.M. Raeymaekers | 2022 | Willems Uitgevers | 146 pagina’s
Gelezen via KoboPlus
⭐⭐⭐
Korte inhoud
Je werkt in een vreemd land en je veroorzaakt een ongeval. Je wordt aangehouden en opgesloten in een overbevolkte cel. Je weet niet voor hoelang. Je baas, veel ouder dan jij, is stiekem ook je geliefde. Maar is hij wel te vertrouwen? Zal hij je kunnen bevrijden? Een nacht in een kooi is het waargebeurde verhaal van Jasmine, een jonge vrouw uit Merksplas. In de zomer van 2019 belandde ze onverhoeds in een Egyptische gevangenis. In haar eigen frisse stijl vertelt Jasmine hoe het zo ver kon komen, met humor en zelfspot. En in vier talen, zoals dat in de werkelijkheid ook het geval was. Met, indien nodig, ook de vertaling erbij natuurlijk.
Mijn mening
Het verhaal wordt verteld in meerdere talen. Uiteraard in het Nederlands, maar ook de letterlijke aanhalingen worden in hun taal vermeld. Dit betekent dat je een portie Engels, Frans en Arabisch voorgeschoteld krijgt. Het Frans en het Arabisch worden netjes vertaald, het Engels is basisniveau, dus voor de meeste lezers goed te verstaan. Ik had in het begin wat moeite met deze vertelwijze, maar aan het einde van het boek was ik eraan gewend.
De eerste hoofdstukken vond ik niet zo goed geschreven. Jasmine schreef bij alles een vergelijking: zoals, als, alsof,.. Dit belemmerde echt het leestempo. Een paar hoofdstukken later maakte de schrijfstijl een enorme switch en werd het heel wat beter. Er zat meer gevoel, emotie, spanning,… in. Vanaf dat hoofdstuk lees je het boek in één ruk uit.
Een nacht in een kooi is een veelbelovend debuut. En in dit boek is ‘veelbelovend’ echt letterlijk te nemen. Er is nog een enorme groei van schrijven en vertellen mogelijk, maar dat komt helemaal goed. Ik ben in ieder geval benieuwd naar haar volgende boek. 🙂
❀❀❀
Cuberdon | Ellen Verstrepen | 2023 | Houtekiet | 267 pagina’s
Gelezen via bibliotheek
⭐⭐✨
Korte inhoud
Een eerlijk verhaal over een jonge vrouw die besluit om haar borsten preventief te laten amputeren, tien jaar nadat ze voor het eerst borstkanker kreeg. Vol liefde en humor beschrijft ze haar lotgevallen en de mensen om haar heen. Als twintiger overwon Ellen Verstrepen borstkanker. Om herval te voorkomen drong een preventieve borstoperatie zich op. Het werd een woelig proces van anderhalf jaar, dat Ellen te lijf ging met humor.
Met Cuberdon, een roman in de vorm van een logboek, schrijft ze de ervaring van zich af. Ze fileert de reacties van haar omgeving en haar eigen focus op het verplegen van de hond (‘Munchausen by doggy’), het samenstellen van de juiste home wear-garderobe en experimenten met een wandelstok.
Kanker veroorzaakt emotionele uitschieters, maar de onderzoeken worden ook een routine.
Afdalend in zichzelf ontdekt ze dat de behandeling haar diepste angst oprakelt: niet meer weten wie je bent. De roman is daarom ook een zoektocht geworden naar zichzelf, een literaire stilering van een extreem moeilijke periode.
Mijn mening
Het verhaal doet nogal chaotisch aan. Ellen springt van de hak op de tak en weer terug. Ik kon haar gedachtegang ook niet altijd volgen. Hetgeen ik het liefst wilde lezen, namelijk haar verhaal rondom de preventieve borstreductie met reconstructie, werd constant onderbroken door hersenspinsels die er niets mee te maken hadden.
Ellen hanteert een duidelijk Vlaams taalgebruik. Dit is echt een Vlaams boek. De Vlaamse woorden komen veelvuldig aan bod en het maakt het boek voor mij net ietsje beter. Net zoals het feit dat Ellen zichzelf heel menselijk neerschreef, waardoor het vaak herkenbaar is voor de lezer.
Cuberdon was niet helemaal mijn boek. Desondanks heb ik het wel uitgelezen omdat er toch nog iets was wat mij aansprak…
❀❀❀
Intensief | Elisabeth De Waele en Filip Van der Elst
2022 | Pelckmans | 199 pagina’s
Gelezen via KoboPlus
⭐⭐⭐⭐
Korte inhoud
‘Wanneer wij ons werk niet doen, gaan mensen dood.’ Dus werken de zorgverleners op Intensieve Zorg elke dag onvermoeibaar door. Maar tijdens de coronacrisis slaakten ziekenhuizen en zorgverleners meer dan eens een noodkreet. ‘We kunnen dit niet meer aan’, klonk het. Het was dweilen met de kraan open: tijdens de zwaarste coronagolven verliet de helft van de patiënten op de dienst Intensieve Zorg van het UZ Brussel het ziekenhuis niet levend. Wereldwijd stierven meer dan zes miljoen mensen. Prof. dr. Elisabeth De Waele laat zien wat er achter die cijfers schuilgaat. Ze neemt je mee naar de dienst Intensieve Zorg, een plek waar de dood een weinig welgekomen, maar wel vaak geziene gast is. Ze vertelt waar de roeping om intensivist te worden vandaan is gekomen en hoe business as usual in maart 2020 brutaal plaats moest ruimen voor de aankomende tsunami die corona heette. Ze rekent af met tal van misvattingen over corona, die ongetwijfeld heel wat mensen het leven hebben gekost, ook kinderen. In dit boek lees je hoe het UZ Brussel zich zo goed mogelijk voorbereidde op de grootste gezondheidscrisis van de moderne tijd, hoe in het oog van de storm elk bed en elke zorgverlener telde, welke bovenmenselijke prestaties er geleverd zijn en wat voor immense mentale impact het massale overlijden had op patiënten en personeel. En hoe er soms, soms ook werd gelachen.
Mijn mening
Als fervente kijker van Topdokters wist ik al wie Prof. Dr. De Waele was. Zij werkt als intensivist op de dienst Intensieve Geneeskunde van het Universitair Ziekenhuis in Brussel. In dit boek vertelt ze over hoe corona lelijk tekeerging in de ziekenhuizen en voornamelijk op de dienst intensieve zorgen. Ze zijn al iets gewoon op IZ, maar corona was nog een pakje erger. De zorgverleners zaten er regelmatig doorheen, maar zetten zich weer recht en gingen door. Telkens opnieuw, ook wanneer de samenleving weer openging, maar zij nog in volle oorlog verkeerde met het virus.
Het verhaal werd neergeschreven door Filip Van der Elst, de neef van Prof. Dr. De Waele. Hij heeft haar woorden in een vloeiende, samenhangende tekst neergegoten.
Het was interessant om te lezen hoe het er werkelijk aan toe ging in het ziekenhuis en dan meer specifiek op de diensten die het meest met corona te maken hadden. Toch merkte ik tegen het einde van het boek dat het me begon tegen te steken. Hetzelfde plaatje werd continu afgespeeld. Het was zoals in het dagelijkse leven: coronamoeheid. Niettemin heb ik nog steeds een enorm groot respect voor die zorgverleners. Drie jaar na de eerste golf is een applaus nog steeds op z’n plaats. 👏
❀❀❀
Nu we hier toch zijn | Chantal van Gastel | 2023 | Boekerij | 468 pagina’s
Gelezen via e-reader (e-book gekocht)
⭐⭐⭐⭐
Korte inhoud
Al tien jaar lang neemt Audrey elke dag dezelfde route naar haar werk. Zodra ze de rotonde naar het parkeerterrein nadert, verandert ze in Audrey van hr. Die Audrey is gemotiveerd en betrouwbaar, drinkt groene thee en maakt iedere dag to-dolijstjes. Maar eigenlijk staat ze op instorten.
Elke ochtend wordt het moeilijker om uit bed te komen; ze gebruikt de snoozefunctie steeds vaker. En telkens als ze de rotonde ziet verschijnen, stelt ze zich voor hoe het zou zijn om gewoon door te rijden en een ander leven te beginnen. Groots en meeslepend, zoals in haar lievelingsfilms. Maar in plaats daarvan doet ze wat er van haar verwacht wordt. En niemand die haar doorziet.
Tot ze op een maandagochtend Lynx ontmoet. Hij weet vanaf de steiger waarop hij staat te schilderen steeds haar aandacht te trekken en zijn ‘leven in het nu’-mentaliteit wakkert iets in haar aan. Voor één keer besluit Audrey te doen wat ze altijd al wilde. Ze belandt in Parijs. Alleen en zonder plan. Maar misschien is dat precies wat ze nodig heeft…
Mijn mening
Chantal van Gastel is geen onbekende in mijn boekenkast. Zij was namelijk de eerste Nederlandstalige feelgoodauteur die ik las, zo’n 15j geleden. Zij was het begin van mijn liefde voor feelgood.
Ik ben 1x met school in Parijs geweest, en het heeft geen al te goede indruk op mij gemaakt. Het hostel doet net niet onder voor het hotel van monsieur Pierre. Het was grauw, koud en nat weer en we moesten in 1 dag alle bezienswaardigheden gezien hebben. Eiffeltoren, Louvre, Sacré-Cœur, Montmartre, Pompidou, Notre Dame, … en een vuile metro. Nee, Parijs gaf me niet zo’n wauw-gevoel. Gelukkig is daar 13j later Nu we er toch zijn. Ik maakte de reis opnieuw en deze keer ten minste goed. Parijs werd weer magisch voor mij.
De filmische schrijfstijl maakt het boek enorm goed. Ik gebruik ‘filmisch’, want naast de vele films die in het boek aangehaald worden, mag dit boek van mij ook recht naar het witte doek.
De hoofdstukken zijn lang. Heel lang, want elke dag wordt uitvoerig beschreven in een hoofdstuk. De hoofdstuktitels hebben subtiele humor, beginnend met ‘7 dagen voor ik mijn verstand verloor’.
Het verhaal is prachtig. Naast de typische feelgood is er ook plaats voor diepgaandere boodschappen. Met Nu we hier toch zijn bewijst Chantal nog maar eens dat ze tot de top van de feelgood behoort.
Liefs ❤
Kim
Kim leeft 