Vandaag ben ik weer aan het werk. Ik zit aan mijn bureau en een collega passeert het secretariaat en zegt vrolijk “Goedemorgen!”. Ik zet mijn mooiste lach op, want dat is nu eenmaal leuker om iemand te begroeten en zeg ook vrolijk “Goedemorgen!”.
De collega in kwestie, een heel fijne collega trouwens, daar kan ik niets over zeggen, laat me even met een mond vol tanden zitten:
‘Je lacht, dus het gaat goed.’
Ik antwoord niet meteen en mompel iets van “Bwa ja, het gaat.”
Het zet me wel aan het denken, want ik voelde me allesbehalve goed. Die ochtend strompelde ik uit mijn bed, moest ik nadenken hoe ik mijn ene voet voor de andere zet, brandde de pijn doorheen mijn been, deden mijn oogleden alle moeite om open te blijven. Het was allesbehalve “Het gaat goed.”
Ik probeer mijn masker niet al te vaak op te zetten. Onbewust lijk ik mijn masker maar al te vaak op te zetten. Is dat goed? Moet een chronisch zieke buitenshuis altijd een masker opzetten om mee te kunnen met de maatschappij? Of mag ie het soms gewoon laten vallen? Aan de andere kant, is dat masker opzetten een soort beschermingsmuur? Om juist mee te kunnen met die maatschappij. Om jezelf geen “aansteller” te voelen. Om de buitenwereld juist niet te laten zien dat het vanbinnen slecht(er) gaat. Ik weet echt niet wat het beste is.
Ondertussen blijf ik mijn collega’s lachend begroeten, want dat is gewoon veel fijner. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de collega’s.
Liefs ❤
Kim
Uitgelichte afbeelding is afkomstig van canva.com
Kim leeft 