Het is een warme dag. De hitte baant zich een weg door het land. Ik zit aan mijn bureautje. Er is geen airco op het secretariaat (elders op de werkvloer wel), enkel een ouderwetse ventilator. Al een geluk hebben we dat ding nog, want anders is het niet uit te houden. Na de middag voel ik de energie die ik voor die dag heb helemaal wegvloeien. Ik heb te veel lepels gebruikt. Gelukkig is het donderdag, dan ga ik bij mijn ouders eten, dus aan koken hoef ik niet te denken. Thuisgekomen spuit ik me in met Copaxone en ga even in de zetel zitten.
En dan doemt er een gedachte bij mij op. De gedachte dat je even helemaal klaar bent met vechten. Vechten tegen de vermoeidheid. Vechten tegen de pijn. Vechten tegen de maatschappij en haar absurde regeltjes. Je wilt je oude leven terug. Een leven zonder MS. Een leven waarbij je niet elke minuut van de dag snakt naar een bed. Een leven vol energie.
Met mijn allerlaatste restje energie douche ik en kruip nadien in mijn bed. Om 19u30 knip ik het licht uit. Gedaan met vechten voor vandaag. Ik geef me over aan de slaap. Morgen is een nieuwe dag. Een dag met hernieuwde kracht om te vechten.
Liefs ❤
Kim
Kim leeft 