Op vakantie

Ik ben weer terug van een midweekje Limburg. In de periode voor MS zou dit volgepropt zijn met leuke activiteiten. Sinds MS is dit een illusie, een utopie. Ik wist al dat ik rekening moest houden met mijn lichaam en MS, maar toch draaide het nog anders uit…

Maandag 

We vertrokken net na de ochtendspits. Met een autokoffer vol en twee fietsen achterop reden we richting Limburg. Het is voor ons een dik uurtje rijden, maar het lijkt alsof we in een andere wereld terecht kwamen. 

Vandaag stond er een fietstochtje doorheen het Nationaal Park Hoge Kempen op de planning. Mama en papa hadden hun eigen fietsen bij, voor mij werd er een fiets (e-bike) gehuurd voor één dag. Uiteindelijk belandde ik toch op mama’s fiets (e-bike) en mama op de gehuurde fiets. 36 km lang reden we door hei en bossen in een glooiend landschap. Wat is de natuur prachtig!

Bij ons huisje stond er ook een jacuzzi. Het eerste moment dat je in het water stapt, is zalig. Lekker warm, want het was zo’n 38,5 °C. Dit is genieten!

Dinsdag

Na het fietstochtje gisteren ben ik nog steeds gesloopt. Dit had ik wel ingecalculeerd. Voor mij is het een rustdagje en mama en papa sprongen in de namiddag weer op de fiets. 

Voor de middag verkenden mama en papa het park. Even later belde papa om te vragen of ik ook naar het Grand Café kwam voor een drankje. Daar zei ik geen neen tegen. Enkel kende ik de binnenweggetjes nog niet en volgde ik dus de pijlen. Uiteraard is de weg met de pijlen een grote omweg. Wanneer we terug naar het huisje wandelden, namen we de kortere weg, maar toch was ik nog steeds gesloopt na een wandelingetje van nog geen 1,5km. 

’s Avonds bestelden we een gourmetarrangement. Uit pure vermoeidheid had ik geen honger, maar ik at toch een beetje en het was echt wel lekker. 

Vandaag zat er een jacuzzibeurt niet in. Alleen krijg ik het deksel niet open en wanneer mama en papa terug waren, had ik zelfs nog niet de puf om mij om te kleden. Ik verlangde naar mijn bedje…

Woensdag

Vandaag bleek weeral eens dat plannen en MS niet samengaan. Het plan was om naar Bokrijk te gaan. Het is bij een plan gebleven. Mijn lijf sputterde tegen en was nog steeds aan het bekomen van fietstocht. Ja, ik kon tegen mijn lijf ingaan en toch een bezoekje aan Bokrijk brengen, maar dan zou ik mezelf dubbel liggen hebben. Ik zou nog meer uitgeput zijn én ik zou niet genieten van het bezoekje. Een extra dagje rust was de enige juiste keuze. Dat nam niet weg dat ik enorm baalde en dat de woorden k*tMS vaak gevallen zijn. 

Aangezien ik de jacuzzibeurt van gisteren nog moest inhalen, ging ik er ’s morgens in. En ’s avonds nog een keer! Genieten zolang het kan. 😉

Donderdag

Héhé, ik voelde me iets beter. In de voormiddag reden we naar Alden Biesen. We wandelden doorheen de prachtige Engelse en Franse tuin en bewonderden het kasteel van buitenaf. Tijdens ons wandelingetje spotten we nog heel wat diertjes. 

In de namiddag sprongen mama en papa terug op de fiets en ik lag weer op bed te rusten. Wanneer ze terug waren, gingen we nog naar het Grand Café om een ijsje te eten. Een vakantie zonder ijsje is geen vakantie. En na het ijsjesverhaal van vorig jaar, is dit nog belangrijker voor mij geworden. 

’s Avonds ging ik uiteraard weer in de jacuzzi en nam ik afscheid van het warme water. 

Vrijdag

Het is de vertrekdag. Op de planning stond dat we nog iets gingen bezoeken, wat wisten we nog niet, maar in de plaats was het recht naar huis. Kort voor de middag opende ik de deur van mijn appartementje. Wat is het fijn om weer thuis te zijn. 🙂 Wel snel de ramen open, want het rook wat muf (ondanks dat de ventilatieroosters van de ramen wel gewoon open stonden).

Je neemt je chronische ziekte mee op vakantie. Het is een illusie dat MS thuisblijft en dat je gewoon de dingen kunt doen die je vroeger zou doen. Ik had er al rekening mee gehouden, maar nog niet voldoende. Ik moet nog meer leren doseren. Niet all the way gaan op dag 1, want dan ben ik dus enkele dagen out. Tegen dat je wat terug op de been bent, in de mate van het mogelijke, is de vakantie al voorbij… 😦

Limburg is een prachtige regio en de mensen zijn supervriendelijk. Je hoeft niet ver weg te gaan om in een andere wereld terecht te komen. ❤