Dit boek lag bij de nieuwe aanwinsten in de bibliotheek. Ik kende Jenny Colgan al van naam, maar had nog nooit iets gelezen van haar. “Op goed geluk” nam ik het boek vast en las de korte inhoud. Het eerste woord (bibliothecaris) liet me al overstag gaan. Hup, het mandje in en uitlenen maar. Wat ik van dit boek vond, lees je hier. 🙂
Op goed geluk (Happy Ever After #1) | Jenny Colgan | vertaling Els van Son
2021 | Luitingh-Sijthoff | 317 pagina’s
Korte inhoud
Bibliothecaris Nina weet precies wat mensen moeten lezen: welk boek helpt tegen liefdesverdriet bijvoorbeeld, en welk verhaal de eenzaamheid kan verjagen. Maar als de bibliotheek sluit en Nina werkloos wordt, helpen boeken haar niet. Of toch wel?
Nina opent haar eigen, heel bijzonder boekwinkel: ze rijdt met een boekenbus door de Schotse Hooglanden. Maar een happy end is in het echte leven ietsje ingewikkelder dan in een roman. Gelukkig is er de ietwat knorrige, maar heel aantrekkelijke huisbaas die haar steeds redt uit de zoveelste noodsituatie. (achterflap)
Over de auteur
Jenny Colgan is de bestsellerauteur van de succesvolle Café Zon & Zee-serie en De kleine bakkerij-serie. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een van de populairste feelgoodauteurs van het moment en heeft ze met haar boeken het hart van talloze lezers gestolen. (achterflap)
Mijn mening
Nina is bibliothecaris en heeft een enorme liefde voor boeken. Wanneer het filiaal van haar bibliotheek sluit en ze gedwongen is om op zoek te gaan naar een nieuwe job, besluit ze om een volledige andere weg in te slaan. Ze koopt een oude bus en knapt het op tot een boekenbus, waarbij ze de boeken verkoopt op plekken waar er geen bibliotheek of boekhandel meer is. Ze verspreidt haar liefde voor boeken, maar ontvangt ze ook liefde voor haar?
‘Laten we lezen, laten we dansen. Deze twee vormen van vertier zullen de wereld nooit kwaad doen.’
Voltaire
Bovenstaande quote van Voltaire staat in het begin van het boek gedrukt. De korte inhoud verklapt natuurlijk al dat lezen en boeken een belangrijke rol spelen, maar ook het dansen heeft Jenny Colgan in het verhaal verwerkt. Geen idee wat er eerst was: het verhaal of de quote. En hiermee bedoel ik natuurlijk of Jenny Colgan het verhaal gebaseerd heeft op de quote of dat ze eerst het verhaal geschreven heeft en nadien de quote heeft gevonden. Dat de quote ouder is dan het verhaal, is geen twijfel mogelijk.
Je begint niet meteen aan het verhaal, want Jenny Colgan heeft eerst nog een bericht aan de lezer. Met een heel humoristische pen vertelt ze waar je overal kunt lezen. Kort samengevat: overal. 😀
‘Want elke dag met een boek is net iets beter dan een dag zonder…’
Jenny Colgan – p. 14
De humoristische pen trekt ze door in het verhaal. Nee, je ligt niet te stuiptrekken van het lachen, het is subtiele, milde humor. Ik ken niet echt het verschil tussen alle soorten humor, maar het neigt wel naar ironie. Ik hou er wel van.
Ik vind Nina een geweldig personage, omdat ik er zoveel van mezelf in herken. Stil, timide, onzichtbaar, vaak met de neus tussen de boeken, … maar op plaatsen waar ze zich écht goed voelt, ontpopt ze. Haar gevoel voor onrechtvaardigheid is groot.
De beschrijvingen van de Schotse Hooglanden is beeldend geschreven. Het contrast tussen het drukke, lawaaierige Birmingham en de stille, regenachtige Schotse Hooglanden is groot.
Ergens achteraan in het boek ging Nina op bezoek bij een zieke vrouw. Dit fragment deed iets met mij. Ik heb niet heel het fragment overgenomen. De delen die ik eruit heb gelaten, staan met punten weergegeven.
Toen ze de kamer in stapte, draaide de figuur in bed haar hoofd om, pijnlijk langzaam. Nina hapte naar adem. Het was een oude vrouw – verschrompeld en grijs. Maar toen ze beter keek besefte ze dat de vrouw niet zó oud was, maar dat haar gezicht doorgroefd was vanwege de pijn; haar als was op een vreemde manier gedraaid.
…
Haar adem kwam met horten en stoten. Ze zag er heel ziek uit.
…
‘Excuses,’ zei ze, ‘maar mag ik vragen wat er met u aan de hand is?’
‘MS,’ antwoordde de vrouw, ‘Ik heb goede en slechte dagen.’
Fragment op p. 256 – 257
Ik hapte op dat moment naar adem. Het eerste wat ik dacht was: Hopla, weer iemand met MS waarbij het algemene beeld van “MS = rolstoel en bedlegerig” wordt versterkt. Bij mij als MS-patiënt kwam dit ongelooflijk hard binnen. Ik wilde van de daken schreeuwen dat dit NIET het algemene beeld van een MS-patiënt is. Ik begrijp de keuze van auteur om dit in het verhaal te verwerken, maar oh, wat zou ik graag eens een verhaal zien waarbij MS niet meteen het doodvonnis is. Ja, er zijn MS-patiënten die helaas zo door het leven moeten gaan, maar er zijn véél meer MS-patiënten die niet (constant) aan rolstoel of bed gebonden zijn. En dát beeld moet ook eens naar voren komen, me dunkt. 🙂
Dit is natuurlijk heel persoonlijk, omdat ik zelf MS heb. Andere mensen zullen hier gewoon overlezen of overgelezen hebben.
Aye*, dit is een echte must-read voor boekenliefhebbers. De liefde voor het boek spat van het papier. Heerlijk om te lezen! 🙂
*Aye = ja
Kim leeft 