Een jaartje geleden schreef ik al een bericht over de eerste lockdown, tussen maart en juni 2020. Ondertussen zijn we stilletjesaan uit de tweede lockdown aan het kruipen. Tijd om terug te blikken!
De tweede lockdown begon op maandag 2 november 2020. Als je dat zo bekijkt, is dat al eeuwen geleden. Half oktober testte ik zelf positief op corona, net zoals vele andere mensen, want de curve schoot weer de hoogte in.
Vlak voor de tweede lockdown ging ik nog naar de kapper. De niet-medische contactberoepen moesten namelijk ook sluiten. Eerst tot half december. Iedereen dacht dat ze dan wel terug open mochten. Ik had er mijn bedenkingen bij en ik heb gelijk gekregen. Pas half februari mochten eerst de kappers open, enkele weken later de andere niet-medische contactberoepen. De nood voor een knipbeurt was gewoon te groot geworden. Alles dichtdoen is één ding, het welzijn van de mensen is het andere ding. En dat andere ding werd een te groot gegeven om te blijven negeren.
Kerst en nieuwjaar vierden we in beperkte kring. In zeer beperkte kring. De cijfers daalden goed, we waren bij de besten van Europa, maar het virus lag op de loer. Klaar om weer aan te vallen.
Begin januari begon de vaccinatiecampagne. De trein sputterde in het begin heel hard tegen. Vaccins werden niet snel genoeg geleverd en alsof dat niet genoeg was kwamen er onheilspellende berichten over de bijwerkingen van de vaccins. Vooral het AstraZeneca-vaccin werd met de grond gelijk gemaakt. Pas in april-mei ging de vaccinatiecampagne over in een sneltrein. Onderweg moest er nog bijgestuurd worden qua leeftijden en tijd tussen twee dosissen, maar we zijn vertrokken.
De regering besprak de heropening van de horeca en cultuursector en dat was het ideale moment voor het virus. De ziekenhuizen kwamen weer vol te liggen, de regering moest op de rem gaan staan. Het was tijd voor de zogenaamde paaspauze. De niet-medische contactberoepen moesten weer de deuren sluiten. Veel heeft die pauze mijns inziens niet uitgehaald, maar we weten ook niet wat er gebeurd zou zijn als er niets verstrengd was.
Uiteindelijk kon de horeca op 8 mei weer open. Enkel de terrassen welteverstaan. En juist wanneer ze weer open mochten, besloot het weer om tegendraads te gaan doen. Mei was koud, kil, nat en vooral geen terrasjesweer.
De cijfers zijn goed aan het dalen, de vooropgestelde grens van 500 bedden op intensieve zorg is ruimschoots gehaald, we kunnen versoepelen. We kunnen weer op reis. Het wordt de zomer van de versoepelingen. Het is enkel oppassen voor de Indiase variant. We moeten op onze hoede blijven.
Ondertussen ben ik zelf twee keer gevaccineerd met AstraZeneca. Dit gebeurde via het werk (ziekenhuis). Begin maart heb ik de eerste prik gekregen, waarvan ik heb afgezien. Eind mei heb ik de tweede prik gekregen, waarvan ik totaal geen last had.
Ik vond vooral de wintermaanden heel moeilijk. Dat was ook te merken aan mijn “gezaag” in mijn dagboeken. Ik vind het niet erg om thuis te zitten. Ik vind het wel erg dat je “beroofd wordt” van je vrijheid, uiteraard met het doel om de ziekenhuizen niet te overbelasten.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat we het gehad hebben. Dat we nu echt op weg zijn naar een leven zonder strenge maatregelen. Dat we gewoon kunnen gaan en staan waar en wanneer we willen. Dat we terug kerst & nieuw kunnen vieren zonder beperkingen. Dat die mondmaskers niet meer verplicht zijn. En ik hoop dat ik dit (een pandemie) nooit meer moet meemaken…
Kim leeft 