Welkom bij een nieuw dagboek! 🙂 Afgelopen verslond ik weer wat boeken, ging ik weer een paar keer over mijn grenzen heen met de nodige gevolgen. De nieuwe editie van &C zat in de brievenbus, waardoor het aftellen naar die “heilige week” in mei weer begonnen is. 😉 Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 17 april 2021
Het is zaterdag, dus het is tijd om boodschappen te doen. In de Aldi was het een stormloop op de tuinstoelen. Karren vol worden naar buiten gereden. Zelfs mensen die er zich wat op verkeken hebben en niet alles in hun auto ingeladen krijgen.
Het is prachtig weer, dus ik nestel mij neer in mijn loungeset met een koffie en een boek. Heerlijk! Die parasol gaat er heel snel komen, zodat ik veel langer buiten kan zitten, want nu vlucht ik vaak naar binnen als het te warm wordt in de zon.
Zondag 18 april 2021
Het is hoog tijd dat mijn autootje weer water en zeep te zien krijgt. En met de stofzuiger er door, is ook geen overbodige luxe. Ik heb enkel nog maar gestofzuigd en de spijt komt al opzetten. De volgende keer rijd ik echt naar een carwash. Ik ben dan ook zo iemand die gewoon doorgaat, omdat ik het gedaan wil hebben. Na een dik uurtje is ‘m weer properder, maar ben ik wel bekaf. En heb ik weer pijn.
Maandag 19 april 2021
Opgestaan met pijn in mijn elleboogplooi, hetgeen waar het ook twee maanden geleden mee gestart is. Nu weet ik echter de oorzaak wel. Hallo pijn, je bent niet welkom. Opkrassen, opzouten, scheer je weg.
Gelukkig is het maandag, dus kiné-tijd. Of niet? Want ik krijg een appje van de kiné dat ze de afspraak moet annuleren. Ik baal als een stekker, maar het zij zo. Niets aan te doen.
In plaats van naar de kiné te gaan, zit ik weer met mijn neus tussen een boek.
Dinsdag 20 april 2021
Een dinsdag zoals altijd. Wassen en een beetje strijken. Niet alles, want ik hang veel ongestreken in de kast.
Ik lees ook weer een boek uit. Het gaat heel goed deze maand. Het ene na het andere boek wordt verslonden. ❤
Woensdag 21 april 2021
Pijn, pijn en nog eens pijn. Overal. Terwijl het ’s morgens nog goed gaat. Dat ik nog normaal uit de auto kan stappen om te gaan tanken om dan tien minuten later als een kreupele uit diezelfde auto te stappen op de parking van het werk. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Die pijn komt en gaat wanneer het hem belieft, maar mij niet.
Gelukkig kan ik vandaag wel naar de kinesist. Ondanks dat er vandaag niets lukt, heb ik wel even gefietst. Of zoals de kinesist het zegt: ‘Het is niet veel, maar het is iets.’
De nieuwe editie van &C zit vandaag in de brievenbus. Een editie naar mijn hart, want er is aandacht voor he Eurovisiesongfestival. Het is weer bijna mei en dan kruip ik weer in mijn ESC-bubbel. 🙂
Donderdag 22 april 2021
Héhé, vandaag is het een dagje met minder pijn. Het gaat echt op en af met die pijn. Sommige dagen gaat het relatief goed, andere dagen is het niet uit te houden.
Ik begin ook in een nieuw e-book dat ik leen uit de bib. Een stap vooruit, een stap terug van Christian Donlan gaat over een papa met MS. Met een klein hartje begin ik eraan, want nu komt het wel heel dichtbij, maar toch ben ik benieuwd.
Vrijdag 23 april 2021
Mijn collega is al een hele week ziek, dus het secretariaat is voor mij alleen. Daarnaast leveren ze (bij wijze van spreken) een vrachtwagen vol stalen af. Paasvakantie voorbij en ik denk dat die specialisten ook ’s nachts werken. Niet te doen hoeveel er binnenkomt. Heel fijn voor het labo, iets minder fijn als je er alleen voor staat.
Ik ben al enkele dagen serieus over mijn limiet aan het gaan. Ik ben dan ook zo iemand die maar blijft doorgaan en van geen ophouden weet. Tegen de immense pijn in. En totaal geen hulp vraag. Met als gevolg dat ik helemaal ben ingestort op het werk. De tranen lopen over mijn wangen. Gelukkig heb ik dan heel lieve collega’s die het werk dan gedeeltelijk overnemen, zodat ik even op adem kan komen.
Nee, het is niet meer wat het geweest is. Soms lukt het gewoon niet meer. Vaak ken ik mijn eigen grenzen niet. Of nee, ik ken en voel ze maar al te goed. Ik moet enkel “stop” kunnen (en durven) zeggen en dát lukt langs geen kanten…
In Brecht is er een heel natuurgebied in brand geschoten na een militaire oefening. De rook- en geurhinder reiken tot in het Antwerpse. Ook bij ons (als “op het werk”) is het goed te zien en te ruiken. Normaal zet ik mijn mondmasker af zodra ik een voet buiten het gebouw zet, deze keer heb ik het toch laten opstaan totdat ik in de auto zit. De airco heb ik ook afgezet, waardoor het een sauna in de auto is. Zodra de lucht er terug proper en hemelsblauw eruit ziet, zet ik de airco meteen op.
’s Avonds ga ik nog langs de apotheek voor een nieuwe voorraad Copaxone, vitamine D en een tube tandpasta.
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 