Ik las Het geheime kistje van Elle van Aline van Wijnen uit en ging op zoek naar een nieuw boek. Ik had zin in een boek met humor. Dan ben je bij Lisette Jonkman aan het goede adres. Zelfs de grootste brompot kan een boek van haar niet uitlezen zonder te lachen. Maar is dit ook het geval bij deze novelle die Lisette schreef aan het begin van de coronacrisis?
Onverbeterlijk | Lisette Jonkman | 2020 | Luitingh-Sijthoff | 167 pagina’s
Korte inhoud
De laatste plek waar journaliste Bente in quarantaine wil zitten, is op de boerderij van de onverbeterlijk onbeleefde schrijver die ze net heeft geïnterviewd. Als Bente na het verschrikkelijke gesprek weer op het station staat, klaar om naar huis te gaan, belt haar moeder met het nieuws dat haar vader corona heeft en Bente beter niet thuis kan komen. ‘Blijf maar waar je bent,’ zegt haar moeder… Blijven waar ze is? Op het platteland, in the middle of nowhere, bij die afschuwelijke vent? Zo afschuwelijk vond ze hem er overigens niet uitzien toen hij zijn voordeur opendeed, maar zijn stugge houding heeft ervoor gezorgd dat ze binnen een paar uur een enorme hekel aan hem kreeg. Het wordt dus geen enkel probleem om die verplichte anderhalve meter afstand te houden… Toch? (synopsis)
Over de auteur
Lisette Jonkman (1988) is geen onbekende in Nederlands feelgoodland. In 2011 won ze een schrijfwedstrijd, waardoor de bal aan het rollen is gegaan. In 2012 verscheen haar eerste boek Glazuur bij Luitingh-Sijthoff. Ondertussen heeft ze al heel wat boeken op haar naam staan. Haar quotes sieren ook vaak de cover van boeken van andere auteurs. Lisette is o.a. op Instagram te volgen (@lis1988).
Mijn mening
Journaliste Bente interviewt de stugge auteur Ivan Samuel Wijsmans (waar haalt Lisette die namen toch vandaan?). Wanneer ze terug naar huis gaat, krijgt ze telefoon van haar moeder dat haar vader corona heeft en dat ze dus beter niet thuiskomt. Waar moet ze heen? Uiteindelijk vangt die stugge auteur haar op, die ze echt een eikel vindt, maar is haar eerste gedachte over hem wel juist? En wat is er te zien in de Verboden Kamer?
Aan het begin van de coronacrisis schreef Lisette Jonkman deze novelle met als insteek de quarantaine en de anderhalve meter afstand. Op haar heel eigen Lisette-manier. Humoristisch tot in het kwadraat en met fijne personages. Zelfs die stugge Ivan Samuel Wijsmans sluit je in je hart.
Uiteraard zit er ook wat drama in. Maar net op het moment dat de bom dreigt te ontploffen, weet ene auteur (Lisette dus 😉 ) die bom toch te ontmantelen. Wat moet het fijn zijn als auteur om de touwtjes van je personages in eigen handen te hebben. Precies poppenkast. 🙂
Wie Lisette volgt op social media weet dat ze niet vooraan in de rij stond om kortverhalen te schrijven. Wat begon als een voornemen voor een novelle van zo’n 5000 woorden eindigde in nen halven boek. Dit is voor de lezer hoegenaamd geen straf.
Als ik één klein minpuntje mag geven… Sommige zinnen begreep ik niet van de eerste keer. Ik herlas en herlas om te begrijpen wat Lisette bedoelde. Dit is jammer, want het haalt me uit het leesritme, de leesflow. Voor alle duidelijkheid: dit is niet het hele verhaal lang. Een paar keer in het boek dus en geen reden om het verhaal niet te lezen. Vooralsnog is het enkel als e-book te lezen.
Kim leeft 