Welkom bij een nieuw dagboek! Afgelopen week haalde ik mijn bestelling op bij Laurie’s Bakery. Mijn gemoed zakte weer onder het nulpunt omwille van de onzekerheid en de hele ellende waarin we nog steeds verkeren. De coronamaatregelen zijn namelijk weer strenger geworden. Zucht. Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 20 maart 2021
Zaterdag, dus het is weer boodschappendag. Nadien nog even naar de bib. Hoezo, Kim, je hebt gisteren boeken weggebracht via de inleverbus? Er was namelijk gisteren een gereserveerde boek binnengekomen, dus die moest ik wel gaan halen.
In het vorige dagboek vertelde ik al dat ik weer iets besteld had bij Laurie’s Bakery. Ik bestelde een klein doosje macarons, de cookies en en de ijsjes surprisebox. In deze box zitten de zes nieuwste smaken in. Ik heb er stiekem al wat van geproefd en ze zijn verrukkelijk. Op de onderkant van de ijsjes staat trouwens de afkorting. Zo kon ik aan de hand van die afkorting (en wat ik proefde) wel raden wat er in zat, alleen bij één ijsje niet. Ik herkende de smaak zo hard, maar ik kwam er niet op. Een berichtje naar Laura leverde niet veel op, want zij hield haar lippen nog steeds stijf op elkaar. 😉
Zondag 21 maart 2021
Daar is de lente! Joepie!
Met mij gaat het niet zo goed. Ik ben zo moe. Mijn lichaam schreeuwt om rust met grote uitroeptekens. Ik merk het aan de kleinste dingen. Motoriek die ineens minder is. Ik laat alles vallen. Ik krijg doppen niet meer op flessen gedraaid zonder eerst een hoop gevloek. Tijd om in te grijpen. Leren luisteren naar je lichaam, Kim! Last minute besloot ik morgen een dag verlof in te plannen.
Maandag 22 maart 2021
Rustdag. Ik ben nog steeds moe. Vermoeidheid XXL.
Het is ook weer kiné-tijd. Deze keer was de stagiaire weer present. Ze mocht uitzoeken wat er met mij scheelt. Na wat vragen zag je de denkrimpels op haar voorhoofd verschijnen, de paniek die meester werd over haar, want ze wist het niet. Gelukkig voor haar weet de kinesist het zelf ook niet. En ik ook niet. Er is geen logisch verband tussen hetgeen ik voel en hetgeen in de medische boeken staat. Niemand vindt een oorzaak en de huisarts steekt het eerder op overgevoeligheid, stress, … Maar zeker niets met MS. Terwijl zowel de kiné als ik daar niet zo zeker van zijn. Het is misschien geen duidelijk verband met MS of een symptoom, zoals een oogzenuwontsteking of gevoelsstoornissen, maar het kan nog steeds dat het door MS komt.
Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik de afwachtende houding van de huisarts (die dus zeker weet dat het niets met MS te maken heeft) volgen of toch de neuroloog contacteren? Word ik weer voor hypochonder aangezien? Zit het “weer” tussen mijn oren? “Want niet alles heeft met MS te maken.” (Ik krijg het van die woorden! Je moet eerst verlamd of blind zijn vooraleer iemand je gelooft dat het misschien toch wel met MS te maken heeft.) Het is fijn om een diagnose te hebben, maar tegelijkertijd brengt het ook weer onzekerheid mee bij de kleinste dingen die je voelt. Het zal toch niet…?
Och, ik ben het kotsbeu. Van het één in het ander te rollen. Het één is nog niet volledig genezen of daar is het ander weeral. Het feit dat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst een pijnloze dag heb gehad, doet er niet toe. Nee, want ondanks dat ik geen acteursdiploma heb, ben ik kampioen in het maskeren. Soms zou ik willen dat mijn lichaam gewoon woord voor woord uitschreeuwt wat er aan de hand is. Gewoonweg zegt waarom het nu weer pijn uitstraalt. Dat het op mijn voorhoofd te lezen staat. Ik begrijp de tekens die mijn lichaam uitzendt niet, ook al zou ik het zo graag willen begrijpen, zodat ik er naar kan handelen. Nu tast ik volledig in het duister, donder nog een paar keer de trap af en word ik er gewoon moedeloos van.
Dinsdag 23 maart 2021
Wassen en een beetje strijken-dag.
Voor de rest van de dag ben ik nog steeds moedeloos. Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik laat me niet doen en ik weet dat deze fase ook weer voorbij gaat. Het leven heeft z’n ups and downs. Zo simpel is het.
Woensdag 24 maart 2021
Mevrouwtje Chagrijn is in the house. MS-frustratie en coronafrustratie maken me een wandelend chagrijnig mens. Een kort lontje. Maar is dat abnormaal in deze tijd? Ik heb het ideale woord gevonden: pandemirritatie. Hier lijdt, volgens mij, 90% van de wereldbevolking aan. Behalve de landen waar ze hun vrijheid al terug hebben, zoals bv. Nieuw-Zeeland en Australië. Niet voor niets eilanden.
Door de stijgende coronacijfers kwam de Overlegshow weer vervroegd samen om strengere maatregelen te nemen. Niet-medische contactberoepen moeten wéér de deuren sluiten, niet-essentiële winkels mogen enkel op afspraak open en de scholen moeten dicht (behalve de kleuterscholen, maar wie kan die saga nog volgen?). Wat ik er van vind, heeft mama al uitvoerig mogen horen in een telefonische tirade. 😉 Ik moet er geen tekeningetje bijmaken dat ik het kotsbeu ben en dat ik sommige maatregelen totaal niet begrijp. Maar om het toch positief om te buigen, als je dit al positief kunt noemen, we hebben nog altijd één van de minst strenge maatregelen in Europa. Of willen we allemaal om 18u00 thuis moeten zijn zoals in sommige Franse departementen het geval is?
Woensdag, dus ook weer kiné-tijd. Ik probeer allerlei informatie te verzamelen. Als de kiné ergens op duwt en dat doet pijn, vraag ik wat dat is. Spier, pees, gewricht, …? 9/10 is het een spier.
Donderdag 25 maart 2021
Met mijn gemoed is het iets beter. Nog niet happy-de-peppie, maar toch al iets beter. Behalve erover mekkeren, kunnen we er toch niets aan doen.
Vrijdag 26 maart 2021
Na een werkdag, geniet ik ’s avonds van een boek. Ik ben bezig in Agneta’s erfenis, het eerste deel uit de trilogie Vrouwen van de Leeuwenhof van Corina Bomann. Een dikke klepper van maar liefst 572 pagina’s. Voor diegenen die me al langer volgen, weten dat ik altijd een boek in mijn nabijheid heb. Zo neem ik altijd een boek mee naar het werk. Als ik vroeger op de parking ben, lees ik nog altijd eventjes. Alleen, … een boek van 572 pagina’s sleur ik niet mee. Ik ben dus tegelijkertijd bezig in Vaarwel Roscoe van Céla van Gastel op mijn e-reader. Normaal lees ik nooit in twee boeken tegelijkertijd, maar nu dus wel. De verhaallijnen lopen uit elkaar, dus het lukt nog net om het uit elkaar te houden. 😉
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 