Ondertussen zitten we al een heel poosje in een tweede lockdown en het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in gaat komen door de Britse variant van het coronavirus. Tijdens de eerste lockdown heb ik al een blog geschreven over wat ik (niet) mis. We zijn bijna een jaar later en een andere lockdown, dus tijd voor een update.
Wat mis ik?
- Met stip op nummer 1: de kapper. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik vlak voor de tweede lockdown nog naar de kapper ben geweest. Voor het geval dat je niet meer weet wanneer die lockdown ook al weer begon: 2 november 2020. Ik ben op 30 oktober nog naar de kapper geweest. Bijna drie maanden (!) geleden dus.
- De leesclub;
- Echte KJV-bijeenkomsten, in real life;
- Uit eten gaan in een restaurant en geen take-away (ook al steunen we graag de lokale horeca);
- Samenkomen met mensen zonder te zitten tellen met hoeveel we zijn;
- Dromen over een zomervakantie. Normaal is het nu de periode dat we boeken voor de zomervakantie. Dit jaar doen we niets. Omdat we überhaupt niet weten of we kunnen gaan.
- Weekendjes weg (naar Nederland);
- Theatervoorstellingen;
- Rondlopen zonder mondmasker; ik begin dat ding beu te worden. Eender welk gebouw dat je binnengaat: mondmasker. Op het werk: mondmasker. Tegenwoordig is het als ik ergens naartoe ga: Gsm? Check. Sleutel? Check. Portemonnee? Check. Alles bij? Oh nee, mondmasker!? Check.
- Gewoon gaan en staan waar ik wil. Gewoon ergens naartoe kunnen zonder te moeten nadenken of ze wel open zijn.
- Dat mijn ouders en mijn broer SAMEN naar hier kunnen komen;
- Dat ik mijn familie gewoon eens kan uitnodigen om naar mijn appartement te komen kijken;
- …
Wat mis ik niet? Wat mag er na deze coronacrisis wegblijven?
- Het verplicht handen geven. Laten we gewoon ellebogen blijven geven. Vind ik zelf veel leuker. 🙂
- De verplichte nieuwjaar- en verjaardagkussen. Mag ook wegblijven. 😉
En voor de rest is dit lijstje heel kort. Ik ben het namelijk kotsbeu. Hoe langer heel deze miserie duurt, hoe meer ik verlang naar het gewone leven. Wat zeiden ze ook al weer? De winter wordt een aartsmoeilijke periode? Ze hebben 100% gelijk. Nog nooit heb ik zo vroeg in de winter gesnakt naar de lente. Normaal begint dit na mijn verjaardag, begin februari. Nu is het al met kerst geweest.
En toch, ik heb misschien liever de korte, harde pijn. Nog enkele maanden keihard zijn i.p.v. nu te versoepelen en nog langer in de miserie te zitten.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Een gezegde dat nog maar eens laat blijken dat het 100% waar is.
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en allemaal willen we dat dit zo snel mogelijk voorbij is. Dit gebeurt enkel als we allemaal aan hetzelfde zeel trekken. Blijf dus goed voor jezelf en voor elkaar zorgen.
Kim leeft 