Na Zondagskind, de autobiografische roman waarin Judith Visser haar leven als kind met autisme beschrijft, was de vraag om een boek van haar leven als volwassene met autisme heel groot. Judith Visser luisterde naar de wensen van haar lezers en schreef het vervolg: Zondagsleven. Wat ik ervan vond, lees je hier.
Zondagsleven | Judith Visser | 2020 | Harper Collins | 461 pagina’s
Korte inhoud
Rinkelende telefoons, felle lampen, rumoerige collega’s én haar hond mag niet mee. Voor Jasmijn Vink, die autisme heeft, is het dagelijkse kantoorleven een ware beproeving. In Zondagsleven zoekt Jasmijn uit hoe ze, ondanks alle chaos, een veilige en overzichtelijke wereld voor zichzelf kan creëren. Hoe ze haar hoofd boven water kan houden, niet alleen op kantoor, maar ook op het turbulente pad van de liefde. Liefde voor haarzelf, voor haar hond Romy, voor de mensen om haar heen – en in het bijzonder voor die ene man die zo zijn best doet haar te begrijpen…
Zondagsleven is herkenbaar, meeslepend en ontwapenend. Een authentieke roman over je weg vinden en trouw blijven aan wie je bent.
Mijn mening
Jasmijn staat aan het begin van haar volwassenleven. Een leven met autisme waarin ze moet voldoen aan de wensen van de maatschappij. Werken, sociaal doen, … Allemaal dingen die ze niet aankan. Te veel prikkels. Gelukkig is er Romy, haar hond. En haar kleine flat in Rotterdam-Zuid, die ze liefkozend haar vinkennest noemt. Daar komt ze tot rust.
Jasmijn droomt ervan om auteur te worden. Ze wil een boek schrijven, haar verhalen vertellen en uitgeven. Van schrijven haar beroep maken. Nooit meer naar kantoor moeten gaan. Aangezien het een autobiografische roman is, weten we al hoe dit afloopt. Jasmijn wordt auteur. De TL-lampen boven de receptie hoeft ze nooit meer te zien. Ze hoeft zich nooit meer te verstoppen in de vergaderzaaltjes om weer even bij te komen…
En dan is er nog Nick, haar grote liefde. De man die heel veel geduld heeft met haar. Maar kan hij dat geduld blijven bewaren? Zijn ze voor altijd aan elkaar verbonden of komt er toch een kink in de kabel?
Het is een dikke klepper van zo’n 461 pagina’s, met nog eens een kleine druk. Ergens in de eerste hoofdstukken had ik moeite om er door te komen, namelijk de verhaallijn Nick-Jasmijn en hun “samenwoonplannen”. Als dat heel het boek zo zou zijn… Maar ik las verder. En toen werd het beter, nog beter en gewoon best. De verhaallijn hoe Jasmijn een boek uitbracht, of hoe Jasmijn de Schluchtensteig (meerdaagse wandelroute in het Zwarte Woud) wandelde, hoe Jasmijn naar Rockanje verlangde/verhuisde,… Dat tweede deel van het boek verslond ik.
Ondanks dat ik geen autisme heb, is dit verhaal wel heel herkenbaar voor mij. Om een voorbeeld te geven met Jasmijns woorden: Normale Kim zou elke dag gaan werken, ’s avonds nog heel wat sociale dingen doen, het weekend volproppen met uitstapjes en weet-ik-veel-wat. Zoals de maatschappij verwacht. Echte Kim kan dat niet aan. Echte Kim is ’s avonds kapot en wil rust. (In het boek is Normale Jasmijn die praatjes maakt met iedereen, zoals de maatschappij verwacht. Echte Jasmijn zondert zich af en maakt vooral geen praatjes, omdat in de maatschappij te veel prikkels aanwezig zijn.)
Zondagskind liet al een indruk na, Zondagsleven ook. Heb je beide boeken nog niet gelezen? Zeker doen, het zijn echte aanraders! En tijdens het lezen van de laatste hoofdstukken, kwam er een nieuw verhaal/boek in mij naar boven. Jasmijn en Puri, haar wolfhond. Hoe gaat het nu verder met hen? 😉 😀
Lees hier de recensie van Zondagskind.
Kim leeft 