Het jaar is bijna achter de rug. Een jaar dat niemand snel zal vergeten. Ik blik terug op dit bijzondere jaar aan de hand van foto’s. En tekst. Want ik heb meer te zeggen dan te laten zien. 😉 😀
Vandaag verschijnt deel 1, de eerste helft van 2020, van januari tot en met juni. Volgende week verschijnt deel 2, de tweede helft van 2020 dus, van juli tot en met december.
JANUARI
Ik speel een beetje vals. 😉 Deze foto is namelijk genomen op 31 december 2019. Mijn oudjaarsavond besteedde ik al puzzelend met een glas cava. Ik heb namelijk niets met oudjaar. Een dag zoals een ander. Ik lig ook altijd voor middernacht in bed, die vermoeidheid hé…
Ik ben mijn Instagram-account @kim.leeft begonnen op 30 januari. Sindsdien neem ik veel vaker foto’s. Met als gevolg dat ik weinig foto’s van januari heb. Maar als ik toen ergens foto’s van nam, was het van chocolade. Kim, het chocolademeisje. 😀 Op het werk krijgen we namelijk altijd een kilo pralines (voor het secretariaat, bestaande uit 2 personen) cadeau. Een kilo is natuurlijk iets te veel, dus we delen het met liefde met de andere collega’s. Ik ben namelijk niet de enigste die niet van chocolade kan afblijven. Zo’n doos pralines is heel snel op.
FEBRUARI
Ik ben jarig in februari. 28 jaar. Nu ik dit typ (december), ben ik al bijna 29. Ik voel me in mijn hoofd totaal geen 28, lichamelijk daarentegen voel ik me soms 82.
Voor een verjaardag gaan we meestal uit eten. Papa, mama, broerlief en ik. De jarige mag uiteraard kiezen. Het volledige verslag is trouwens hier te lezen.
Wie jarig is, trakteert. Ik zet papa aan het werk om deze goddelijke wafeltjes te maken. Het recept is van mijn grootmoeder zaliger en zooo lekker!
In februari raasden er ook enkele stormen over ons land. Ciara, Dennis, … Niets deed ons vermoeden welke grote storm/orkaan er op ons afkwam. Het zat allemaal nog in China, lekker ver weg dus…
MAART
Want ja, half maart. Ik weet het nog heel goed. Donderdag 12 maart. Op mijn tijdlijn las ik dat onze bibliotheek dicht ging. Dat was het eerste moment dat ik iets had van: Oh, help. Wat is dat hier? De ver-weg-van-mijn-bed-show werd een dicht-bij-mijn-bed-show.
En toen ging het in een ware stroomversnelling. Het land ging op slot. De ziekenhuizen maakten zich klaar voor de onzichtbare vijand. Niet-dringende consultaties en ingrepen werden voor onbepaalde tijd uitgesteld. Dit betekent voor ons labo weinig instroom. Op dat moment wist niemand al iets van het coronavirus. In mijn persoonlijke geval: Wat met MS en corona? Ik werd bang. Met een bang hartje reed ik naar het werk, naar de jungle. Toen werd beslist dat we op minimumbezetting zouden draaien in het labo. Het begin van mijn tijdelijke werkloosheid. En eerlijk, ik was daar toen niet rouwig om.
Ik was thuis. Ik bleef thuis. Ik overschreed de vierkante meters van ons huis en tuin niet. De lente begon net en de natuur bloeide weer volop. Ik genoot van de ik-blijf-in-mijne-hof-wandelingen. Ik begon toen ook met Het dagboek van een MS-patiënt in coronatijden. Wat uiteindelijk resulteerde in wekelijkse dagboeken, ook na mijn technische werkloosheid.
APRIL
Ook in april was ik thuis. Ik besef maar al te goed dat ik op een fluwelen troon zat. Geen telewerk, geen kinderen rondom mij die ook thuis waren, geen vaste rekeningen van elektriciteit, water, … (want ik woonde nog thuis), … Ik had tijd om te bloggen, te lezen (bye bye leesdip!), recepten uit te proberen, …
Ik hield in april ook een plog (fotodagboek) bij.
Na drie weken thuis te blijven, ging ik voor de eerste keer de straat weer op. De bibliotheek organiseerde een afhaalpunt en ik ging mijn bestelling ophalen. Het deed raar om op straat te komen.
MEI
Verveelde je je niet, Kim? Zo de hele tijd thuis zitten? Nee, ik verveelde me echt niet. Wat ik in mei wel erg vervelend vond, was geen badkamer te hebben, aangezien deze gerenoveerd werd. Ik weet het, een luxeprobleem. We hadden nog wel een gootsteen en warm water, maar dan besef je pas wat een luxe een douche is.
Op de eerste dag waren er de afbraakwerken. Sindsdien hadden we geen spiegel, dus keek ik via de fotofunctie op mijn smartphone of mijn haar er wat deftig bijlag. Niet beseffend dat ik gewoon een foto aan het trekken was. 😀
Voor dat luxeprobleem: mijn broer bood aan om bij hem te komen douchen (wel met lichte dwang van mama, maar soit, hij moet het ook nog altijd willen). Wat was het zalig om warm stromend water over je lijf te voelen. 🙂
Er is één dag in het jaar dat het me wel lukt om na middernacht op te blijven: de avond van het Eurovisiesongfestival. 🙂 Dit jaar was er, uiteraard weer door dat C-woord, geen editie van het Eurovisiesongfestival, maar wel een special Love shine a light. Ik keek het ook pas de volgende dag (want te moe), maar ik beloof dat ik in 2021 weer live ga kijken.
En ja, MS blijft een rol spelen in mijn leven. Ook al hield Meneertje La Pein zich redelijk gedeisd de afgelopen weken. In mei was er trouwens een controle. Niets veranderd t.o.v. de vorige keer.
En dan was het moment daar: mijn appartement werd opgeleverd. Eindelijk! Na anderhalf jaar kreeg ik de sleutel. Bloed, zweet, tranen en vele (boze) mails heeft het gekost. Wanneer ik dit typ, zit ik aan mijn tafel, uitkijkend op het prachtige winterlandschap.
JUNI
In juni begon ik terug te werken. Het voelde alsof ik nooit weg geweest was. Alsof 10 weken gewoon foetsie waren.
Papa klom in de kersenboom om de kersen te plukken, vooraleer de vogels er mee weg waren. Het waren enkel zo veel kersen, dat er niets anders op zat dan ze uit te delen. Ik nam een krat mee naar het werk, zodat de collega’s er ook van konden genieten.
In juni was het ook volop project appartement. De schilder kwam langs, er werd gepoetst en geschrobd (vooral door mama en papa!), een bezoekje aan Ikea, de meubels en toestellen werden geleverd, … Het was zo goed als af. Enkel hingen er nog geen gordijnen… Oh, wanneer verhuis je, Kim? Als mijn gordijnen er hangen.
Wordt vervolgd. Zowel die gordijnen als het tweede deel van het jaaroverzicht. 🙂 😉
Uitgelichte afbeelding: canva.com
Kim leeft 