Welkom bij een nieuw dagboek! Hopelijk hebben jullie fijne kerstdagen gehad. 🙂 Hoe die van mij waren, lees je hier. Verder gaat het up and down, waar down de bovenhand heeft. En toch weiger ik om me helemaal in het negativisme onder te laten dompelen en tel ik nog altijd mijn kleine gelukjes. Lees je weer mee?
Zaterdag 19 december 2020
In alle vroegte ben ik boodschappen gaan doen. Dan is het nog redelijk rustig en zo heb ik het graag.
Voor de rest van de dag heb ik weinig gedaan. Er zit geen greintje energie in mij.
Zondag 20 december 2020
Au, au, au! Het is zondag, dus Copaxonedag. En ik heb echt afgezien. De prikplek was in mijn rechterbuik, de plek waar het meestal wel goed gaat. Vandaag dus niet. Heb ik verkeerd geprikt? Het leek alsof ik net een operatie aan mijn buik heb gehad. Het trok overal, rechtkomen uit de zetel zorgde voor een pijnlijke grimas en ik moest mijn buik ondersteunen bij elke beweging.
En dan had mijn broer weer een geweldige opmerking: “Hoe kun jij dat nu weten, Kim? Je bent nog nooit geopereerd aan je buik.” Daar had ‘m wel gelijk in. 😀
Ik heb de laatste tijd ook nogal last van mijn longen. Ik zucht heel vaak, alsof ik naar adem wil happen. Alsof ik adem te kort heb, zonder echt in ademnood te zitten. Ik besteedde er niet veel aandacht aan. Het zal wel weer hyperventilatie, angst, … zijn. Maar ineens besefte ik: of is het nog steeds corona die lastig doet? Je leest toch verhalen van coronapatiënten, die ook een milde variant gehad hebben, die weken later nog steeds last hebben.
Maandag 21 december 2020
Het is vandaag 1 jaar geleden dat ik op de knop “publiceer” heb geklikt om mijn blog de wijde wereld in te sturen. Verder besteed ik er geen aandacht aan, behalve deze kleine vermelding.
Maandag dus het is weer kinétijd. Deze keer waren het de benen die aan de beurt waren.
Dinsdag 22 december 2020
Vandaag is het een slechte dag. Heel veel pijn in mijn voeten én benen. Amper de energie hebben om de zetel uit te komen om naar het toilet te gaan. Niet handig, als je vaak naar het toilet moet gaan.
Woensdag 23 december 2020
Het is vandaag de enige dag van de week dat ik moet gaan werken. Gelukkig gaat het al iets beter. Of in ieder geval, met de benen. Die zenuwpijn in mijn voeten is nog heel nadrukkelijk aanwezig.
Donderdag 24 december 2020
Ik maak een foto voor de kerstboom om op de social media te plaatsen. Dit is trouwens de zoveelste poging die ik deed, maar uiteindelijk was ik er wel tevreden mee.
En aangezien ik helemaal alleen was, heb ik even mijn trukendoos moeten openen om een foto te kunnen maken.
Waar een stapel boeken en de suikerpot niet goed voor zijn. 😉 Mijn smartphone leunde tegen de suikerpot en er was een timer geïnstalleerd vooraleer de foto werd getrokken.
Kerstavond is in mineur geëindigd. Mijn avondmaal bestond uit een Domperidone (tegen de misselijkheid) en een cracker. Ik heb in de ochtend iets te veel koffie gedronken, denk ik. Daarnaast willen mijn benen niet mee. Het enigste wat ik gedaan heb, is een aflevering Nederland in beweging. Dat duurt een kwartiertje (!!) en toch straft mijn lichaam mij af. Ik word het echt beu en ik raak zo gefrustreerd. Mijn eigen kerstcadeau is een afspraak inboeken bij de huisarts. Eens overleggen wat ik nog allemaal kan doen…
Vrijdag 25 december 2020
Eerste kerstdag, die ik coronaproof bij mijn ouders vierde. Normaal is het op kerstdag met de familie langs mama’s kant. Dit jaar is het dus een keertje niet. Hopelijk volgend jaar weer wel.
In de voormiddag heb ik het rustig aan gedaan, want ja, die benen. Als ik op mijn benen sta, zak ik er weliswaar niet door, maar ze voelen zo vermoeid, zo zwaar, … Ik bekeek ook een kerstfilmpje (Christmas in Pemberley Manor).
Bij mijn ouders was het heel gezellig, maar ik voel me altijd zo schuldig dat ik de gezelligheid moet afbreken omdat ik te moe ben en naar huis (en in mijn bed) wil. De tranen stonden in mijn ogen. Ik wil gewoon kerst vieren zoals iedereen. 😥
Vroeger vond ik Kerstmis altijd zo plezant. De laatste jaren is het altijd een ontgoocheling. En nee, dat ligt niet aan het gezelschap, het eten of weet-ik-veel-wat. Het ligt gewoon aan mijn lijf dat niet mee wil.
Genoeg gezeurd, Kim. Roze bril opzetten en naar de mooie momenten kijken. Het lijkt alsof mijn kerstdagen helemaal in het water gevallen zijn. Dat is niet helemaal waar. Zoals elke dag zijn er goede en slechte momenten. Ook op 25 december zijn er goede en slechte momenten. Het is enkel nog een leerproces voor mij om de goede momenten te laten overheersen en de slechte momenten er te laten zijn, maar geen aandacht aan te besteden. Ik ben namelijk ontzettend dankbaar voor mijn omgeving. Ik hou zoveel van hen, ook al kan er één persoon af en toe het karton (inside joke) vanonder mijn nagels halen.
En zoals ik op de sociale media al zei: Be positive and enjoy the little things in life. Jep, dat geldt ook voor mij. 😉
Fijne week, allemaal! En alvast een heel fijne, veilige, coronaproof jaarwisseling. The best is yet to come! 🙂
Kim leeft 