Welkom bij een nieuw dagboek! Terwijl Sinterklaas nog in het land was, schreef ik mijn kerstkaartjes en vervolledigde mijn kerstlijstje. Het was ook een week van pijn, vermoeidheid en coronablues. Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 5 december 2020
Ik zit met een naar gevoel. Ik weet waarom, hoor. Namelijk dit.
Eerste taak van de dag: boodschappen doen. Eerst naar de Aldi, dan naar de bib om enkele boeken af te halen en dan nog naar het postkantoor voor postzegels.
Onze bib is trouwens gesloten door corona. Gelukkig is er nog het afhaalpunt. We bestellen boeken online, het bibpersoneel maakt dan pakketjes en dan mogen we het tijdens bepaalde tijdsblokken gaan halen. (n.v.d.r.: ondertussen is de bib terug open! 😀 )
Ik vervolledig mijn kerstverlanglijstje. Ik ben daar uren zoet mee. Wat zou ik graag hebben? En als ik het heb, zou ik er dan überhaupt iets mee doen? Na enkele uurtjes stuur ik het door naar mijn bubbel.
En dan is het tijd voor de kerstkaartjes. De kerstboom staat al enkele weken, maar voor de kerstkaartjes hanteer ik toch “opsturen na Sinterklaas”. 😉 Ik schrijf ook ineens mijn adres op de achterkant van de enveloppe. De meeste naasten weten wel waar ik woon, in de zin van in die buurt en in die straat, maar weten het exacte adres nog niet. Twee vliegen in één klap. Ik stuur hen mijn wensen en ze hebben ineens mijn adres. Misschien drie, want het zou fijn zijn als ik binnenkort ook kaartjes in mijn bus vind. 😉 😀
Zondag 6 december 2020
De wasmand puilt uit, mijn kleerkast raakt bijna leeg, maar ik denk er niet aan om de was te doen. Afgelopen week was heel pittig en ik moet nu gewoon rust nemen.
Wat heb ik dan wel gedaan? Lezen, heel veel lezen. Ik lees een boek uit, dat binnenkort terug naar de bib moet. Normaal verleng ik niet uitgelezen boeken, maar deze keer was het boek gereserveerd door een andere lener. Ik wilde in een nieuw boek beginnen, maar toen ik even in Mijn bibliotheek-profiel (online profiel met al jouw uitleningen, reserveringen, …) zag ik dat er nog een boek gereserveerd was door een andere lener. Dus van verlengen was geen sprake. Het enigste wat ik kon doen, was beginnen lezen in dat boek. Het boek waarin ik wilde beginnen, was een aankoopsuggestie van mij geweest (Leven met een leugen van Wendy Brokers). Dit boek was ook al meteen gereserveerd door een andere lener, dat wist ik vooraleer ik ging kijken in Mijn bibliotheek. Maar aangezien de uitleentermijn van dit boek nog iets langer was, ben ik begonnen in dat andere boek (Zeg nooit nooit van Stig Broeckx & Thijs Delrue).
Dat ik braaf geweest ben, wist ik. Ik had niet verwacht dat Sinterklaas ook iets zou brengen. Nog meer chocola en speculaas. 😉
Maandag 7 december 2020
’t Is gebeurd! De eerste keer in de bijna vier maanden dat ik hier woon. Wat is er dan gebeurd, Kim?
Toen ik ’s morgens opstond, en met mijn halve slaapkop een bord, een mes, boter en charcuterie op het aanrecht had gezet om mijn boterhammetjes te smeren, kwam ik er achter dat ik gisteravond geen brood had uitgelegd. Het is al voorgevallen dat ik in het midden van de nacht nog brood uit de vriezer ging nemen, maar deze keer had ik het pas ’s morgens door.
Wat nu? Ik wist dat je brood snel kon ontdooien met de microgolf, maar ik wist niet hoe of wat. Lang leve google! 🙂 De tip van de dag: “ontdooi 30 sec. op de laagste wattage”. In mijn geval is dat “30 sec. op 100 W”. Er gebeurde (uiteraard) niets, dus foert… Ik ging naar “30 sec. op 600 W” en ik zag het brood zo slinken (het brood had wat rare vormen aangenomen door in de diepvriezer gepropt te zitten). Terwijl het brood terug op kamertemperatuur kwam, ging ik ontbijten om daarna mijn boterhammetjes te smeren. En weet je wat: ik heb ’s middags geen verschil geproefd. Dus eind goed, al goed. 🙂
Ohja, toen ik deze anekdote aan broerlief vertelde, kwam hij met het idee om het brood in de broodrooster te steken. NOOIT DOEN! Dat is levensgevaarlijk.
Het is maandag, dus kinétijd. Deze keer was de rug aan de beurt. Dus ook mijn buikspieren. Eén van de oefeningen voor de dwarse buikspieren is dus “rechtkomen naar een zijkant”. Ik vind dit een heel zwaar oefening en ik grapte al: “Is dit ook goed voor de verbranding van het buikvet?” 😉 😀
Dinsdag 8 december 2020
Hoera, mijn allerliefste papa is jarig. 🙂 Hij weet het nog niet, maar zijn kinderen hebben een grote verrassing voor hem. Niet vandaag, want hij moet gewoon werken. Het zal voor het weekend zijn. Dus op moment van het verschijnen van dit dagboek, is de verrassing al gegeven.
’s Morgens doe ik de was. Nu zit ik er echt bijna doorheen met mijn kleren. Ondertussen blog ik nog wat vooruit.
Ook de strijk moet gebeuren. Met als resultaat immense pijn in mijn voeten. 😥
Woensdag 9 december 2020
Zoals te lezen in het vorige dagboek was het vorige week een pittig weekje. Ik heb in het weekend niet zo heel veel gedaan. Dus ik hoopte dat mijn lichaam wat kon recupereren. Niet dus. MS-klachten komen weer in alle hevigheid opzetten, ik ben extreem vermoeid, … Het begint allemaal te veel te worden… Ik wil rust. R-U-S-T.
Maar Kim, je hebt voor die pittige week een week verlof gehad? Ja, alleen is mijn batterij kapot, kan het niet volledig opgeladen worden en al helemaal niet vervangen worden. Een week verlof en daarna een volledige week werken? Hoe graag ik het ook zou willen, mijn lijfje kan dat niet aan. 😦
Donderdag 10 december 2020
Het is een werkelijke baaldag. Stressniveau schiet weer de hoogte in, de pijn schiet lustig mee.
’s Avonds heb ik een blegh-gevoel. Een ik-zie-het-even-niet-meer-zitten-gevoel. Winterblues of coronablues, noem het zoals je wilt. De angst komt opzetten, mede door uitspraken van onze gouverneur Cathy Berx. Drones de lucht insturen? Aantal geleverde pizza’s tellen? Excuseer?! Zoiets vind ik zelfs, die de strenge maatregelen steunt, veel te ver gaan.
Ik kroop maar m’n bed in. Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen en hopelijk een beter gevoel.
Vrijdag 11 december 2020
Godzijdank, het is vrijdag. Wat ben ik blij dat het bijna weekend is. Voor de rest is mijn gemoed ver onder 0. Vermoeid, pijn, … IK BEN KAPOT. De telefoon (het toestel, niet de mensen die bellen) en de computer moeten het ontgelden. Mijn tolerantieniveau is heel laag. Ik sakker op alles. Softwareprogramma dat weer niet doet wat het moet doen: de computer mag het horen. Telefoon die weer rinkelt: je zou dat ding soms door het raam willen smijten. Nee, het is vandaag mijn dagje niet.
Niet zo’n positief einde van de week. Het is weer eventjes moeilijk. Maar dat is het leven met MS. Of dat is het leven, want je hoeft er geen MS of een andere ziekte voor te hebben. Het leven kent goede en slechte dagen. Het kent goede en slechte periodes. Het is wat het is en de enigste weg is vooruit.
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 