Welkom bij een nieuw dagboek! 🙂 Afgelopen was ik thuis. Deze keer geen coronaquarantaine of -isolatie, maar gewoon verlof. En wat is het zalig om alles op je gemak te kunnen doen, i.p.v. alle huishoudelijke klussen op één dag te moeten proppen. 😀 Het hoogtepunt van de week was toch wel het wandelingetje van 3 km naar het ouderlijk huis om mijn fiets op te halen. Nadien zat er hier werkelijk waar een blij ei, want het is me gelukt! Dank u, lijfje! Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 21 november 2020
6u31. De eerste keer dat ik op de wekker keek. Gisterenavond rond 20u00 gaan slapen. Rond middernacht één keer moeten opstaan voor een toiletbezoekje. Aangezien ik de vorige nachten vaak de 4 nog vooraan zag staan, vond ik dit tijdstip al een overwinning. Ik had het precies nodig. Ben ik uitgeslapen? Nee, want in de namiddag deed ik nog een middagdutje van zo’n anderhalf uur.
’s Morgens ben ik boodschappen gaan doen. Lekker vroeg, want dan is het nog niet zo druk. Wanneer ik dan langs de diepvriesvakken kom en daar allerlei diepvriesproducten zie liggen, besef ik dat ik dringend een extra diepvriezer nodig heb. Ik heb nu een combi koelkast-diepvriezer in mijn keuken, maar die diepvriezer steekt al vol. Ik kan geen gerechten invriezen, ik kan geen variatie aan diepvriesgroenten inslaan… want geen plaats. En ik ben dan nog alleenstaand. Hoe doen andere mensen dat in godsnaam?
Dus… de volgende grote uitgave is een diepvriezer. Ik twijfel nog tussen een tafelmodel of een grote, maar ik neig eerder naar de grote. Ook toekomstgericht, want je weet nooit of het mij gegeven is om een gezin te kunnen/mogen stichten. En dan is een grotere natuurlijk heel handig. 😉 En ik heb plaats om een grote diepvriezer in mijn berging te zetten. En er is zelfs een stopcontact aanwezig. Want bij het inplannen van de stopcontacten in het elektriciteitsplan had ik die extra diepvriezer al voorzien in mijn berging.
Zondag 22 november 2020
Vandaag doe ik bitter weinig, want amper de energie voor.
Maandag 23 november 2020
Vandaag is het wasdag. Wasmachine en droogkas mochten aan het werk.
’s Avonds was het uiteraard weer tijd voor de kiné. Deze week mochten mijn armen het harde werk leveren. Sinds de coronacrisis staat trouwens de inkomdeur van de praktijk altijd wagenwijd open. Je moet ook even in het halletje wachten totdat de kinesist je komt halen. In de zomer is dat uiteraard niet erg, maar nu is het één groot trekgat. Zo koud!
Dinsdag 24 november 2020
Ik begrijp het echt niet. Het is weer voor de derde dag op rij dat ik om 4u45 wakker word. Waardoor ik voor 5u30 al in mijn zetel zit.
Ik douch me, ik vouw de was op, ik strijk en om 9u30 heb ik alle huishoudelijke klusjes voor vandaag gedaan. Dat is weer het voordeel, maar ik zou graag wat langer slapen.
Woensdag 25 november 2020
Vannacht werd mijn nachtrust weer verstoord. Verstoord door een zoemend beest. Echt waar, eind november en die beesten leven nog? Het is al dat ik zo goed slaap… (NOT!)
Het werd tijd dat mijn fiets hier zou raken, zodat ik korte afstandjes met de fiets kon doen. Probleem: daarvoor moest ik eerst 3 km naar het ouderlijk huis wandelen om mijn fiets op te halen. 3 km waar ik een jaar geleden mijn hand niet voor omdraaide. Een hele dag wandelen zoals tijdens ons weekendje Maastricht, geen probleem als het op mijn eigen tempo was. De laatste tijd voelde 1 km echter aan als 10 km. En na het ijsjesverhaal, begin juli, had ik geen langere afstanden meer afgelegd. Maar goed, op een goede dag moest het er eens van komen. Het was zonnig fris herfstweer. Ik appte papa met de mededeling dat ik graag mijn fiets kwam ophalen, maar dat de banden waarschijnlijk plat zouden staan. Papa, mijn held, appte even later terug dat mijn fiets in orde was. Banden opgepompt, licht nagekeken, … Ik begon dus aan een wandelingetje van 3 km. En wandelingetje waarbij ik mijn lijf halverwege heel wat moed moest inspreken. Komaan, lijfje, je kan het. Iets meer dan een uur na vertrek, kwam ik aan.
Ik nam mijn fiets en fietste terug. Maar eerst maakte ik een tussenstop bij de broodjeszaak. Ik had wel een belegd broodje verdiend. De laatste keer dat ik een belegd broodje at, was op 5 december 2019. We kwamen toen juist terug van de neuroloog met de officiële diagnose MS.
In de namiddag deed ik niets. Behalve tv kijken, op mijn telefoon scrollen, … Ik heb blijkbaar toch iets geleerd van dat ijsjesverhaal. 😉
’s Avonds bestelden we de Sintbox bij Lauries Bakery. Ik volg Laura op Instagram (en ondertussen ook op Facebook), aangezien ze net als ik MS heeft. Maar Laura heeft ook haar eigen zaak in taarten, cupcakes, donuts, macarons, … Echt mega bewonderenswaardig hoe zij haar zaak leidt in combinatie met een (agressieve) vorm van MS. Aangezien Lauries Bakery zo’n goede commentaren krijgt en nog eens vlakbij is (Grobbendonk), bestelden we de Sintbox om eens uit te proberen. Ik verheug me er al enorm op, dus wordt zeker vervolgd in het volgende dagboek. 🙂 #shoplocal
Donderdag 26 november 2020
Ik voel de inspanning van gisteren wel in mijn spieren, maar het is oké. Het is geen herhaling van het ijsjesverhaal. 🙂 😉
’s Morgens poets ik de badkamer grondig. Dat betekent met schoonmaakazijn. Plastic handschoentjes aan, een spons (zachte kant) en schrobben maar. Heel de badkamer ruikt naar azijn, maar het is terug proper.
Vandaag geen uitstelgedrag van Copaxone spuiten. Ik spoot me in en nestelde me in de zetel met warme chocolademelk en een boek.
In de brievenbus zaten de nieuwe MS-link en WOMS-info, dus ik kroop weer in mijn hoekje om ze te lezen.
Vrijdag 27 november 2020
Vandaag konden we er niets naast kijken. We werden rondom onze oren geslagen met black friday-kortingen. Ik heb niets speciaals gekocht. Enkel het magazine AndC, het magazine van de Nederlandse presentatrice-actrice-zangeres-en-wat-kan-ze-nog-allemaal Chantal Janzen. De verzendkosten die ik zou moeten betalen, zijn door de black friday-korting weg.
Vandaag kwam ook het Overlegcomité samen. De enigste versoepeling is dat niet-essentiële winkels, de 25/50-meter-zwembaden-om-baantjes-te-trekken en musea weer open mogen onder strenge voorwaarden. Tijdens de feestdagen komt er amper versoepeling.
Weet je? Ik bekijk het positief. Het is bijna 21 december. In mijn hoofd is dat de kentering. Vanaf dan wordt het weer beter. Waarom juist 21 december? Wel, dan is het de kortste dag en de langste nacht van het jaar. Op 22 december is het al ietsiepietsie langer licht. En we zitten dan weer een stapje dichter bij het einde. Het komt goed! 🙂
Blijf goed voor jezelf en voor elkaar zorgen! Wees lief voor elkaar! Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 