Het was weer tijd voor een nieuwe leesclub. Alles was voorbereid, een nieuw boek was gekozen, maar toen begon de tweede coronagolf. De leesclub werd (weer) afgelast, maar desondanks heb ik het boek wel gelezen.
Een bijna volmaakte vriendschap | Milena Michiko Flasar
vertaling Kris Lauwerys & Isabelle Schoepen
2014 | Cossee | 157 pagina’s
Korte inhoud
Talloze jongeren in Japan hebben zich volledig teruggetrokken, opgesloten in hun kamer en afgesloten van de wereld. In Een bijna volmaakte vriendschap verlaat één van hen zijn ouderlijk huis na een isolement van twee jaar. Hij vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Tegenover hem zit een salaryman, een gewone kantoormedewerker. Voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over verloren vrienden, tweede kansen en nieuwe levens. Tot op een ochtend de man niet verschijnt.
Mijn mening
Door de leesclub lees ik boeken die ik anders noooooit uit het rek zou gepakt hebben. Dit boek is trouwens gekozen door de begeleider, aangezien het nogal kort dag was. Er was geen tijd meer om iedereen zelf te laten kiezen uit een lijstje. Helemaal niet erg, want ik laat me graag verrassen.
Het verhaal heeft heel korte hoofdstukken. Als je weet dat het boek 157 pagina’s en 114 hoofdstukken heeft, dan zie je ook dat het heel korte hoofdstukken zijn. 😉
De twee hoofdpersonages komen elkaar tegen op een bankje in het park. Eerst stilzwijgend, na een tijdje beginnen ze hun heftige levens te vertellen. Beetje bij beetje worden ze vrienden, totdat de ene man niet meer verschijnt.
Het is een mooi verhaal met een inkijk in de Japanse cultuur. Zoals de hikikomori bijvoorbeeld, volgens de woordenlijst achteraan in het boek: zo worden in Japan (vooral jonge) mensen aangeduid die weigeren het ouderlijk huis te verlaten, zich in hun kamer opsluiten en het contact met hun familie tot een minimum beperken. De duur varieert. Sommigen sluiten zich vijftien jaar of zelfs langer op. Hoeveel hikikomori’s er zijn is niet bekend, omdat over veel van hen wordt gezwegen om stigmatisering te voorkomen. Als hoofdreden wordt de grote prestatie- en aanpassingsdruk in school en samenleving genoemd).
Ik ben nog steeds blij om bij de leesclub te zitten, want zo leer ik boeken kennen die ik zelf nooit uit het rek zou nemen.
Kim leeft 