Welkom bij het nieuwe dagboek. Geen vrolijk dagboek in ieder geval, want veel vrolijks heb ik niet te melden. Meneertje La Pein is in the house. Altijd, maar nu geeft hij weer een uitvoerig feestje. Ik zette ook de kerstboom op, maar moest vroegtijdig stoppen. Waarom? Dat lees je hier. 🙂
Nog even een disclaimer: ik wil in mijn dagboek niet altijd negatief zijn. Al lijkt het zo wel, dat besef ik maar al te goed. Maar soms is het niet anders. Dit is het leven met MS, dit is het echte leven. Morgen is een nieuwe dag, nieuwe kansen. En het is niet zo dat ik altijd als een treurig plantje rondloop. Ik heb nog genoeg mooie momenten, die niet meteen in het dagboek verschijnen, maar wel in de maandelijkse dankbaarheidsblogs. Gewoon kleine dagelijkse gelukmomentjes. 🙂 😉
Zaterdag 7 november 2020
5u30. Zo laat was het toen ik richting woonkamer trippelde en de tv opzette.
Ik doe een poging om een kerstboom op te zetten. Ik, onhandige Kim. In principe zou het wel lukken (denk ik), maar ik ben toch zekerder als er een handige papa naast me zit/staat. Zo ben ik zeker dat het goed gedaan is. Volgend jaar kan ik het dan helemaal alleen. 😉
De kerstboom staat recht en de volgende stap zijn de lichtjes. We “ontknopen” de draad en checken of alle lichtjes branden. ERROR! Oh nee, niet alle lampjes branden. 😦 Ik stuur een mail naar de klantendienst van de verkoper en nu is het afwachten. Dit kan nu eenmaal gebeuren. Er zijn ergere dingen in de wereld. Maar hopelijk heb ik snel weer lichtjes, zodat ik verder kan met de versiering van de boom. 🙂
Het was deze week weer mijn beurt om de gemeenschappelijke hal te poetsen. Eerst met stoffer en blik de trap vegen. Dan met de dweil erover (van boven naar beneden). Met de lift terug naar boven, want anders moet ik door het nat gaan. Dan de hal, die heel groot is voor een appartementsgebouw, stofzuigen en vervolgens dweilen. Ik ben er weer vanaf voor een maandje. 🙂
Zondag 8 november 2020
Ik ontwaak en ik voel het al… Het is weer zo’n dag waarbij mijn ogen al terug toevallen wanneer ik opsta. Vermoeidheid XXL. Heb ik gisteren weer te veel gedaan zonder het te beseffen? Ik besloot in mijn dichtpen te kruipen en dit even op papier te zetten. Het gedicht Ik ontwaak lees je hier.
Aangezien er hier nog geen kaboutertjes wonen, moet ik de was zelf doen. Ik maak ook verse soep: gemixte tomatengroentensoep. Met spaghetti en met balletjes, natuurlijk. 🙂 😉
Maandag 9 november 2020
Ik heb niet snel last van nachtmerries, maar vannacht kwam er één voorbij dat bijna op een psychologische horrorfilm leek. Ik zeg psychologisch, want bloed kwam er niet meteen aan de pas.
Ik ben zo ontzettend moe. Ik doe dus weer een dutje op de zetel.
’s Avonds is het weer tijd voor de kinesist. Deze keer zijn mijn buik- en rugspieren aan de beurt.
Dinsdag 10 november 2020
Ik weet echt niet wat er in godsnaam scheelt. Alles is stabiel gebleven op de MRI (geen nieuwe actieve letsels), maar ik kan nog steeds niet op mijn voeten blijven staan is zonder pijn. Ondertussen breidt het zich uit naar pijn in rust. Is het zenuwpijn? Vanwaar komt die pijn?
Ik neem absoluut niet snel pijnstillers, maar vandaag heb ik toch Dafalgan Codeïne ingenomen. Het zwakte de pijn wat af, maar het is (uiteraard) nog niet volledig weg.
Het toilet is ook weer mijn beste vriend. Dit gaat ook echt op en af. Sommige periodes is de frequentie “normaal” (zoals vroeger), andere periodes kan het zijn dat ik om de tien minuten moet.
Ik heb nog geen antwoord ontvangen van de verkoper van mijn kerstlichtjes. Ik ben eens in mijn map Ongewenste e-mails gaan kijken en daar blijkt een mail van Mail Delivery Service te zitten. Je raadt het al… de mail is gewoon niet verzonden door een te groot MB aan bijlagen. Oké, we verzenden het opnieuw met een bijlage minder. Deze keer hield ik het in’t oog, maar er kwam geen Mail Delivery Service binnen. Enkele uurtjes later kreeg ik antwoord dat ze nieuwe kerstlichtjes gingen opsturen. De oude (en kapotte) mogen gewoon in de vuilbak.
Woensdag 11 november 2020
Het is Wapenstilstand, dus een dagje vrij.
We gaan op dezelfde weg verder. Ik ben enorm moe. Ik doe zelfs twee dutjes. Eén in de voormiddag en één in de namiddag. De zenuwpijn is weer enorm aanwezig. Ik kan mijn rechtervoet (of misschien beter gezegd mijn tenen) ook niet bewegen vanuit mijn been. Als ik hulp bied met mijn hand, gaat het wel. Dit laatste is een bekend fenomeen. Ik benoemde het al eerder als “stijfheid van de voet”. De pijn (kramp of zenuwpijn) is wel een nieuw fenomeen.
Ik lig en hang eigenlijk de hele dag in de zetel. Ik kijk uitgesteld naar o.a. Boer zoekt Vrouw, ik kijk de afleveringen van De Slimste Mens Ter Wereld bij, …
Donderdag 12 november 2020
Vandaag is het wel werkendag. Ik kan mijn tenen nog steeds niet bewegen, gelukkig is er met mijn enkel niets mis. Het gas geven en remmen gaat nog perfect. Enkel de pijn in de voetzolen is er.
Ik blijf moe, maar het lijkt beter te gaan dan de voorbije dagen.
Vrijdag 13 november 2020
Wat een rotnacht is dat! Toiletbezoekje: check! Na dat toiletbezoekje wakker liggen: check! Pas na 2,5 uur terug in slaap vallen: check! Wekker gaat af en je vraagt je af of je wel geslapen hebt: check! Oh ja, voor ik het vergeet. Pijn: driedubbele check! Kortom, heb je goed geslapen, Kim? Nee, niet echt… 😦
Vandaag kwam papa nog een keer “thuiswerken” bij mij. Blijkbaar zat er een productiefout in de raamkozijnen (bij zo’n 18 000 mensen, dus het is niet enkel ons project gerelateerd) en moest dit gecontroleerd worden. Aangezien ik moest gaan werken, kwam papa hier weer voor portier spelen. Uiteindelijk is alles bij mij in orde.
Ik las ook het medisch verslag van de neuroloog na de raadpleging. Ik blijf het een geweldige uitvinding vinden, die mijngezondheid.be of in beroepstermen COZO. Ik kwam weer tot interessante informatie. En tot de conclusie dat MS een raar beestje is. De neuroloog geeft aan dat die nieuwe klacht (die immense pijn in mijn beide voeten dus) een opstoot is geweest. Er is evenwel niets te zien op beeld. Blijkbaar is MS zo’n venijnig, geniepig, raar beest dat je zelfs opstoten hebt of klachten kunt ontwikkelen zonder dat er op beeld iets te zien is…
Al twee dagen op rij verwacht ik PostNL met mijn kerstlichtjes. Al twee dagen op rij is het hen niet gelukt. Voor mijn MS-periode zou ik hier slechtgezind over geworden zijn. Nu laat ik het op z’n beloop. Die mannen hebben het heel druk. Ik begrijp dat nog wel. En eigenlijk heb ik er niet zo veel last van, zo’n groene, kale boom. Al is het natuurlijk veel gezelliger met lichtjes en kerstballen. 😉
Blijf goed voor jezelf en voor elkaar zorgen. Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 