Wie het vorige dagboek gelezen heeft, heeft mijn coronapreek gelezen. Ik had er m’n grondige redenen voor. In dit dagboek lees je het “waarom”.
Zaterdag 10 oktober 2020
Ik heb een hoogrisicocontact gehad met een besmette persoon. Geen nauw contact, maar wel een hoogrisicocontact.
Sinds vanmorgen heb ik hoestklachten. Het begon met een kuchje en het werd erger. Ik heb al wel ergere hoestbuien gehad in pre-coronatijd, maar als 1+1 optelt, weet je dat je het zitten hebt. Ik heb ook totaal geen eetlust. Ik heb nergens zin in, ik heb geen honger, … Ik heb wel geen koorts, maar ik ben iemand die heel weinig koorts maakt. De laatste keer dat ik koorts heb gehad, zal in 2006 geweest zijn.
’s Avonds kreeg ik (een verwachte) telefoon van de contacttracing. Een heel vriendelijke jongeman aan de telefoon. Hij raadde me aan om in quarantaine te gaan en me te laten testen. Ik kreeg een code mee, waardoor ik nu traceerbaar ben voor de overheid. Als ik mij niet zou laten testen, dan weten ze me terug te vinden. 😉 Ik laat me uiteraard testen en ik respecteer de quarantaineregels.
Ik zit thuis “opgesloten”, ik mag geen contact hebben met mijn naasten en waar ik vooral boos om ben: maandag en dinsdag waren er belangrijke onderzoeken gepland, onderzoeken waar ik al vijf weken op wachtte. Geen MRI, geen EMG, maar wel een COVID-test. 😦
Zondag 11 oktober 2020
De hoest is iets heviger geworden, eetlust is er nog steeds niet. Ik bel naar de huisartsenwachtpost om te vragen of ik vandaag getest zou kunnen worden. De secretaresse noteerde mijn gegevens en ging de dokter laten terugbellen.
Een dik halfuur later belde de dokter terug en kreeg ik een afspraak. Hoesten is één van de hoofdsymptomen, dus wel belangrijk om zo snel mogelijk te testen.
In de namiddag mocht ik naar de triagepost rijden. Voor mij was er nog een persoon en achter mij ook nog. Lopende band werk is het, me dunkt, zelfs op een zondag. Ik vroeg aan het onthaal of ze mijn code moesten hebben. Nee, daar konden ze niks mee doen. Ik kreeg een zakje met alle benodigdheden mee en mocht naar de eerste container doorlopen. Daar stond de verpleegkundige me al op te wachten. Helemaal ingepakt met mondmasker, face shield, overall, … De beelden zijn ons allen bekend. Ook hier hadden ze geen code nodig. Waarvoor dient die code dan?
Het is de eerste keer dat ik een test laat afnemen, dus de verpleegkundige legde het nog even kort uit. Ik moest eerst mijn neus even snuiten, zodat het meeste snot al weg zou zijn. Dan mijn hoofd even achterover zodat de verpleegkundige even met de wisser in mijn neusgat kon gaan. Aangenaam is het niet, maar ik kan niet zeggen dat het pijnlijk is. Ik heb ook geen kokhalsneigingen gehad. Na de test voelt je neusgat wat beurs aan, maar ook dit gaat over. Dus hier geen horrorverhaal te horen.
Normaal zou ik dinsdagavond het resultaat moeten hebben. Dus meer dan 48 uur na de test. Het is er aan te zien dat de labo’s onderbemand zijn. Dat er überhaupt te weinig labo’s zijn om de stortvloed aan testen snel te verwerken.
Maandag 12 oktober 2020
Om 8u00 zat ik al aan de telefoon, want ik moet de MRI nog afbellen. De MRI die gepland stond om 8u15. En dan bel je om 8u00 en dan krijg je het automatisch antwoordapparaat. Terwijl het secretariaat om 8u00 open zou moeten zijn. Elke minuut belde ik terug, elke minuut kreeg ik hetzelfde antwoordapparaat. Pas om 8u07 kreeg ik iemand aan de lijn. Gelukkig is er altijd begrip, vooral als het woord corona valt. Ze hebben niets liever dat je vooral wegblijft met dat woord.
Ik had trouwens schrik dat ik nu weer 5 weken moest wachten voor de volgende afspraak, maar nu kan het ineens wel heel wat sneller. Binnen twee weken al. De komende twee weken worden zwaar, want no way dat ik nog een keer afbel. Hier komt geen virus meer binnen en op het werk zullen ze nu allemaal nog strenger moeten zijn.
Vanaf 8u30 is de poli open, maar je moet dan zeker niet bellen want op maandagochtend is het een drukte van jewelste aan de telefoon. Een uurtje later probeer ik nog een keer en na zo’n 5 minuten krijg ik iemand aan de lijn. Ik voelde de stress door de telefoon heen. De afspraak voor de EMG morgen is ook geannuleerd en verplaatst naar binnen twee weken.
En dan nog een telefoontje naar de huisarts. De huisarts waar de stress ook heel goed te voelen is door de telefoon. Je wordt afgekapt, je kan je verhaal niet afmaken, … En nee, ik vertel niet mijn levensverhaal zoals sommige mensen wel durven te doen. Gewoon vertellen wat er de afgelopen dagen gebeurd is en vragen hoe het nu verder moet. “Dat zien we later wel.” Ja, het is alle hens aan dek bij de huisartsen.
Ik heb hoestbuien waar ik bijna inblijf. Ik eet nog steeds amper. Geen zin en geen honger. Op het ene moment voel ik me redelijk en doe ik zelfs de strijk, op het andere moment lig ik te slapen in de zetel.
’s Avonds heb ik voor eerst in dagen iets “deftigs” gegeten. Waar ik nadien last van heb. Honger heb ik nog steeds niet. Toen ik vorige week zei dat het roer om moest, bedoelde ik niet meteen dit. Maar het is wel een gemakkelijke oplossing… 😉
Dinsdag 13 oktober 2020
De dag van de waarheid (hopelijk). Afgelopen nacht droomde ik van uitslagen waar “positief” op sta, maar ook “negatief” kwam langs. Het is afwachten, maar na wat ik van prof. Steven Van Gucht gisteren hoorde in Het Journaal, vrees ik het ergste. Een hoofdsymptoom (hoesten) en een nevensymptoom (geen eetlust) en nog weinig andere virussen die circuleren, is de kans op corona groot. In de sportwereld, in de politieke wereld, … de positieve gevallen vallen bij bosjes neer, ook al hebben ze totaal geen symptomen. Het maakt nog eens pijnlijk duidelijk wat voor venijnig virus het is.
En wanneer er ’s avonds, meer dan 48 uur na de test, nog steeds geen resultaat is, kraak ik helemaal. Ik verwijt de labo’s niets, want die mensen zitten tot over hun oren in het werk. Het is alleen enorm frustrerend dat ze in de sport, de politiek, … wel snel resultaat hebben van een test. Waarom zij wel en wij niet? Waarom krijgen zij “voorrang”? De enigste personen die voorrang mogen krijgen, is het zorgpersoneel en patiënten die zorg in het ziekenhuis nodig hebben en daarvoor eerst een test moeten afleggen. Al de rest, inclusief al die politici, sporters, …, achteraan aanschuiven in de rij.
Woensdag 14 oktober 2020
Elke keer ik COZO / mijngezondheid.be vernieuw, en er staat nog steeds niets op, zinkt de moed in mijn schoenen. IK WIL MIJN RESULTAAT WETEN! Is dat echt normaal dat het zo lang duurt?
Bijna 76 (!!) uur na de test, krijg ik eindelijk het resultaat: positief. 😦 Ik heb het zitten. Ik mag nog wat langer in mijn kot blijven.
Donderdag 15 oktober 2020
Het begint in te sijpelen. MS en corona. Je kunt me aan de statistieken toevoegen. Zowel de coronastatistieken als de MS en coronastatistieken.
Ik denk namelijk dat ik door mijn MS vatbaarder ben geweest voor het virus, ondanks al mijn goede voorzorgen. Op het werk verschoten ze er zelfs van dat juist ik positief testte, diegene die altijd een mondmasker droeg, afstand hield, handen wassen,… Daarnaast ben ik ook enorm dankbaar dat mijn lichaam me niet helemaal in de steek laat en enorm hard vecht tegen die bol met uitsteeksels. Ik ben namelijk niet doodziek. Ik ben ziek en ik heb last, maar niet meer dan wanneer ik een normale bronchitis (of “valling”) heb. Ik ben de afgelopen jaren namelijk al ettelijke keren thuis geschreven door mijn toenmalige huisarts met een “valling”.
Vandaag zijn mijn ouders en broer getest. Ik krijg ook telefoon van de contacttracing, dat snel wordt afgebroken door computerproblemen bij hen. Aan de ene kant vraag ik mij af of dat nog wel nut heeft? Ik ben al een week besmettelijk, ik moet bijna 76 uur wachten op mijn resultaat en ik heb zelf al mijn contacten ingelicht. Buiten mijn collega’s en mijn ouders en broer heb ik sinds vorige donderdag niemand meer gezien. (De onthaalmedewerker en de verpleegkundige van de triagepost buiten beschouwing gelaten).
Vrijdag 16 oktober 2020
Als ik zeg dat ik moe ben, maar dat het waarschijnlijk wel MS-moeheid is, krijg ik te horen dat het toch wel corona-moeheid. Huh, heb ik ineens geen MS meer omdat ik corona heb? Ik ben altijd moe. Het is nog maar eens duidelijk dat ik een goede actrice ben en mijn moeheid goed weet te verbergen.
Het zwaarste aan heel deze periode vind ik niet dat hoesten. Nee, het zwaarste vind ik de isolatie. Opgesloten zitten.
Vandaag is ook het Overlegcomité bijeengekomen. Vanaf maandag zijn er strengere maatregelen om het virus terug te dringen.
Om deze week samen te vatten: ik heb MS en corona, ik ben besmet via het werk en ik zit al meer dan een week opgesloten. Corona beheerst op dit moment mijn leven, maar ooit verdwijnt het wel weer.
En om volledig af te sluiten: Blijf alsjeblieft thuis als je één van de symptomen hebt en bel je huisarts. Speel niet zelf voor dokter, maar laat je bijstaan door een echte dokter (die dan beslist of je getest al dan niet in quarantaine moet).
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 