Afgelopen week was het me wel een weekje. Als ik de titel aanvul, is er elke week maar één constante: vermoeidheid. Deze week heb ik vermoeidheid gevoeld die ik niet kan omschrijven. Die nog een gradatie erger was dan hetgeen ik omschrijf als “vermoeidheid XXL”. Ik kan niet meer, ik ben kapot en hoe lang houd ik “dit” (deze situatie) nog vol? Lees je weer mee?
Zaterdag 12 september 2020
Vannacht was niet zo’n goede nacht. Na mijn nachtelijk toiletbezoekje raakte ik weer eens niet terug in slaap. Mijn benen deden pijn. En om van het biologisch klokje nog maar te zwijgen. Dan kan je wat langer blijven liggen, word je toch nog wakker als op een gewone werkdag.
Het werd een druk dagje. Om 8u45 stond ik bij de Aldi. Oh, wat was het heerlijk rustig. Ik had gedacht dat het heel druk zou zijn, maar niets is minder waar. Ik had de rotan wasmand nodig. Ze hebben dit lange tijd ook in de Action gehad, maar de laatste keren (toen ik het dus nodig had) was het er niet meer. Bij ketens als de voormalige Blokker of Leen Bakker kost dat ding al 20,00 à 25,00 euro. Nu net geen 10,00 euro. Nog geen Action-prijs, maar toch nog redelijk goedkoop.
Een half uur later stond ik weer thuis. Boodschappen uitladen, was sorteren, wasmachine opzetten, stofzuiger nemen en de gemeenschappelijke hal/trap poetsen. Het was namelijk mijn beurt. Mijn stofzuigerdraad is niet lang genoeg om tot aan de trap te raken, dus de trap heb ik maar gedaan met borstel en stofblik. Nadien nog met de dweil er over en mijn taak zit er op.
En toen ben ik eventjes gaan liggen. Want je raadt het al: mijn benen deden weer ongelooflijk pijn.
Niet voor lang trouwens, want ik had nog een ander plan in mijn hoofd. Ik ging een snelle appeltaart bakken. Recept is van Libelle Lekker / Libelle / Ilse kookt. Het deeg is in een handomdraai klaar en je hebt geen keukenrobot nodig. Alle deegingrediënten in een kom doen, mengen met een lepel en klaar is kees. Het is ook de eerste keer dat ik mijn oven gebruik. Al bij al is het goed gelukt, zeggen de proevers.
’s Avonds zijn mijn ouders en broerlief komen eten. We hebben eventjes op mijn terras in mijn loungeset gezeten. Op het menu stonden Mexicaanse taco’s en als dessert uiteraard de appeltaart.
Zondag 13 september 2020
Vandaag stond enkel strijken en de handdoeken opvouwen op de huishoudelijke planning. En meer moest dat ook niet zijn.
Ik val constant in herhaling en het is ook doodsaai om te lezen: ik ben zo moe. Geen greintje energie zit er in mij. En dat begint mij meer en meer te frustreren… 😦
Maandag 14 september 2020
Het begin van een nieuwe werkweek. In het weekend word je dan op een veel te vroeg uur wakker, als je moet gaan werken dan word je gewekt door een wekker.
Vandaag is het tropisch warm of zoals Sabine Hagedoren meermaals heeft gezegd: recordwarm. Het is september en dan hoort het geen 30+ te zijn.
’s Avonds weer naar de kinesist. Mobilisatie, tegenwoordig is dat dus zowel links als rechts, en oefeningen.
Dinsdag 15 september 2020
Soms wil ik roepen: LAAT MIJ UITSLAPEN! Maar dan moet je weer in het midden in de nacht en tegen de vroege ochtend naar het toilet en ben je klaarwakker. Klaarwakker, maar doodmoe. Lig je te draaien en te keren in bed, dekbed weg, dekbed terug, … Gelukkig ben ik terug in slaap gesukkeld.
Sinds vanochtend is het dan ook officieel. Nadat ik een adreswijziging doorgaf en de wijkagent is langs geweest, mocht ik vandaag naar het gemeentehuis om het op mijn identiteitskaart te laten zetten. Nadien ben ik meteen naar de bank gegaan om het ook daar in orde te maken. En dan nog een tussenstop bij de apotheker, want ik merkte dat mijn vitamine D-tabletten bijna op waren.
In de late namiddag kreeg ik buik- en rugpijn, maar dan voornamelijk in de rug. Ik had aardbeien gegeten die eigenlijk al lang op moesten zijn, maar nog te eten waren. Eigenlijk aardbeien zonder smaak. Ik vermoedde dus dat het van die aardbeien kwam. Ik neem niet snel pijnstillers, maar ’s avonds was het niet meer uit te houden. Ik had keuze uit drie dingen: Domperidone (maar echt misselijk was ik niet), Dafalgan of Dafalgan forte. Uiteindelijk heb ik een simpele Dafalgan genomen en de pijn is verdwenen. Goed gegokt dus.
Woensdag 16 september 2020
Vandaag kwam de buik-, maar voornamelijk rugpijn terug. Ik keek even de kat uit de boom, maar al snel had ik weer een Dafalgan geslikt. Ook nu verdween de pijn weer. Geen idee wat er aan de hand is.
Op weg van het werk naar huis verzeilde ik achter een tractor. De héle weg tegen 40 km/uur en nergens kunnen voorbijsteken. Dan wordt mijn geduld op de proef gesteld. 😉
En wanneer ik dacht om altijd “doodmoe” te zijn… Bestaat er nog een woord voor een gradatie erger? Ik ben kapot, ik kan dit echt niet meer aan. Hoe lang houd ik dit nog vol?
Donderdag 17 september 2020
Het is vandaag een maand geleden dat ik verhuisde. In dagen/weken is dit iets meer dan vier weken. Ik ben het ondertussen wel redelijk gewoon, ook al moet het echt nu insijpelen. Zeker nu mijn adres ook officieel veranderd is. Ik woon niet meer in – straatnaam die ik uiteraard niet online zet -, de straat waar ik 27 jaar lang woonde (ik ben al eens verhuisd toen ik 1 jaar was, maar daar weet ik niets meer van 😉 ).
Op weg van het werk naar huis verzeilde ik achter… Ja, gisteren begon ik ook met dit zinnetje. Vandaag was het een taffelaar. 55 km/u rijden waar je 70 mocht/kon, 35 km/u rijden waar je 50 mocht/kon. Als je dan nog eens vermoeid bent, wil je zo snel en zo veilig (zonder ongelukken) thuiskomen…
Want ja, zal ik het ondertussen vermoeidheid XXXXXXXL noemen? Vorige week zei ik al dat mijn ogen figuurlijk dichtvallen van vermoeidheid, deze keer is het gewoon letterlijk. Ik ben zoooooooooooooo moe.
Ga dan wat vroeger slapen? – Ik ga slapen voor de klok van 20u en sta op om 5u45. En ik heb afgelopen nacht relatief goed geslapen (buiten de toiletbezoekjes), maar ik ben ka-pot. Ik begin me aan de kleinste dingen te ergeren, gewoon door die extreme vermoeidheid. Het enigste wat ik wil is RUST.
Vrijdag 18 september 2020
Wanneer je denkt dat een nachtje slapen al wat soelaas brengt tegen de extreme vermoeidheid? Nee, dus. Wat is dat toch?
’s Avonds kroop ik in bed toen het nog licht was buiten. Toen de buurtkinderen nog vrolijk lawaai maakte buiten.
Gelukkig helpt mama waar ze kan. Ze is boodschappen gaan doen en ze heeft het zelfs naar mijn appartement gebracht. Ik kan het niet genoeg benadrukken: mijn mama is de liefste mama! 🙂
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 