Welkom bij een nieuw dagboek. Vorige week bekeek ik de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Wie is de mol? (de Nederlandse variant van De Mol). Ik kreeg een lichte paniekaanval en de vermoeidheid is nog steeds extreem aanwezig. Lees je weer meer? 🙂
Zaterdag 5 september 2020
Ik start de dag met een ontbijtje. Deze keer warme havermoutpap met kaneel en gestoofde appel. En uiteraard een kop koffie en mijn vitamine D.
Ik ben weer vlak voor de middag boodschappen gaan doen. Waarbij ik me weer geërgerd heb aan egoïstische mensen. Of ja, mensen die gewoon niet beseffen dat ze egoïstisch zijn. Vlak bij de ingang staat het handendesinfecteerautomaat. Mevrouw vond er niets beter op om haar kar gelijkwijdig te parkeren met de ingangdeur terwijl ze haar handen aan het desinfecteren was, waardoor je dus niet binnen of buiten kon. Toen ze mij zag staan, besefte ze wel ineens dat ze haar kar een beetje slecht geparkeerd had.
Na de lunch heb ik de keuken gepoetst – lees als: met nat over het aanrecht en de kastdeuren gaan – en de afwas gedaan. En toen zei mijn lichaam stop. Ik luisterde zowaar, want ik ben terug in de zetel geploft. Niettegenstaande dat ik nog zou moeten stofzuigen, dweilen, was en strijk, badkamer poetsen, vuilnis naar beneden brengen, … Kortom, ik heb de boel de boel gelaten en dat is heel wat voor mij.
Mijn middagdutje had ik ook nodig. Ik denk dat ik zo’n anderhalf uur weg ben geweest.
’s Avonds reed ik met mijn kookpot naar mijn ouders. De keuken is zo goed als geïnstalleerd. Nou ja, je kunt koken. Ze zijn enkel overgeschakeld van gas naar inductie en hun kookpotten zijn nog niet geleverd. Dus maken ze even gebruik van mijn kookpot. Op het menu stond de volkoren spaghetti. Die ik uiteraard klaarmaakte. Alleen… ik weet dus niks meer staan in de keuken. Het was dus constant: “Mama, waar is de snijplank?” “Mama, ik heb een tupperwarepotje nodig”, “Mama, waar ligt dat?” … 🙂
Om half negen was het tijd voor Wie is de mol? op NPO1. Het is het jubileumseizoen en enkele oud-kandidaten krijgen een tweede kans om de mol te vinden. Ik ken trouwens 6 van de 10 kandidaten. Het eerste seizoen dat ik volgde was in 2014, waarin Susan Visser de mol was. Na afloop heb ik nog geen idee wie de mol is. Ik ben ook niet zo’n goede mollenjager. Ik begin telkens met eliminatie. Wie is het zeker niet? Deze keer schrap ik Nikkie de Jager al van mijn lijstje. Te nadrukkelijk aanwezig. Niet dat dit altijd de goede tactiek is, want zoals gezegd: ik ben geen goede mollenjager. 😉
Zondag 6 september 2020
Pff, uitslapen. Wat is dat? Als ik naar het toilet moet, dat ’s nachts regelmatig gebeurt, val ik vaak nadien niet meer in slaap. Zeker als het tegen de ochtend aan is. Het was 6u00 toen ik naar de keuken trippelde. Wakker en toch nog moe.
Vandaag stond deel twee van de huishoudelijke klusjes op het programma: wassen. Ik begin er een routine in te vinden. Zo is mijn wastrommel kleiner dan mijn droogtrommel, dus ik doe alle “wasjes” tegelijkertijd in de droogtrommel, zodat die minder moet draaien. Ook het stofzuigen en het dweilen heb ik gedaan. En de badkamer is gepoetst. En dan is het genoeg geweest.
’s Avonds keek ik naar Château Planckaert. Ik had meteen een glimlach op m’n gezicht. Zo’n fijne familie. Nadien keek ik uitgesteld naar De cel vermiste personen. Daar was het minder lachen geblazen. 😦
Maandag 7 september 2020
Vandaag een dagje verlof. Deel drie van de huishoudelijke klusjes: strijken. Ik heb een uur rechtgestaan en al bij al ging het nog. Nadien nog in de douche geweest en dan was het genoeg. Ik voelde m’n benen niet meer, zo veel pijn. Met mijn strijkplank nog in het midden van de woonkamer, ben ik in de zetel geploft.
In de namiddag was ik nog kapot. Mijn middagdutje deed deugd, maar is ook weer frustrerend. Ik wil andere dingen doen, maar het gaat niet. Even een dipje.
Het is weer maandag, dus ook kinétijd.
Dinsdag 8 september 2020
Het is markt in het dorp. Ik heb zo’n zin voor kibbeling. Mijn lieve mama is het voor mij gaan halen en ineens thuisgebracht. Kibbeling van bij de visboer is zoveel lekkerder dan die uit de supermarkt.
Ik bekeek ook de laatste film van FC De Kampioenen, Viva Boma. Voor mij pure nostalgie.
Ik deed ook weer een aflevering Nederland in beweging. Ik kan dat tempo echt niet meer volgen. Ze gaan veel te snel voor mij. 😦
’s Avonds schoot ik in paniek. Mijn smartphone reageerde ineens niet meer, blokkeerde helemaal en ik kreeg een zwart scherm. Niets hielp om het weer aan de praat te krijgen. Ik was helemaal in paniek (en in tranen), want wat moet ik doen als ik mijn ouders ineens nodig heb? Een vaste lijn heb ik niet. Allerlei plannen B en C en D schoten door mijn hoofd, maar zover kwam het gelukkig niet. Ik kreeg weer mijn normaal scherm en alles werkte weer. Hoe deden ze dat vroeger in godsnaam?
Woensdag 9 september 2020
Na vier dagen thuis was het vandaag weer tijd om te gaan werken. Ik ben nog steeds moe, ik stap nog steeds traag en moeilijker, mààr ik heb geen uitgesproken gewrichtspijnen meer. Dat is ook al iets.
’s Avonds vertelde ik mama over mijn smartphone. Ze pakte mijn oude smartphone uit de kast. “Maar mama, ik heb geen oplader meer.” (de oplader van mijn huidige smartphone past niet op mijn oude smartphone) Ze pakte de doos met opladers, draden, … technische prullaria dus, uit de kast. Rommel de rommel. “Ah, hier, probeer eens.” En het paste. Dus ik reed nadien met mijn oude smartphone en een oplader terug. Voor in noodgevallen.
Donderdag 10 september 2020
Pff, heb ik al eens gezegd dat “Moe” mijn tweede naam is? Oh ja, al enkele keren. Ik ben zo moe. Ik geraak niet vooruit, mijn middagwandelingetjes worden korter en korter omdat de energie gewoon uit mijn benen vloeit.
De parking op het werk is soms een chaos, zo zonder parkeerlijnen. Iemand had zich zo (egoïstisch) geparkeerd dat ik onmogelijk (achteruit) uit mijn plekje kon manoeuvreren. Ik kon geen kant uit, want zowel voor als links als rechts stond er nog een auto geparkeerd. Gelukkig stond er rechts van mij een collega die ook net vertrok. Zo kon ik toch gewoon vertrekken.
Vrijdag 11 september 2020
Mijn ogen vallen gewoon dicht. Figuurlijk dan, hé. Ik wil gewoon eens een andere benaming dan “Ik ben zo moe”. Mijn benen zijn ook zo vermoeid.
’s Avonds was het weer BBQ. Ik vind de aardappelsla van Renmans de beste, maar jammer genoeg was het er niet meer. 😦
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 