Na de Eilandliefde-serie en een stand-alone is dit het zevende boek in nog geen half jaar tijd dat ik las van Jackie van Laren. Wat ik van dit boek vond, lees je hier. 🙂
De meisjesmagneet | Jackie van Laren | 2019 | Boekerij | 297 pagina’s
Korte inhoud
Reinout Hollebeecq is een keurige, wat onzekere jongen uit Baarn die Nederlands gaat studeren in Amsterdam. Hij droomt van de liefde, maar gelooft eigenlijk niet dat iemand als hij ooit serieus genomen kan worden door een meisje. Muziek is zijn enige ontsnappingsmogelijkheid: hij kan prachtig pianospelen en zingen, maar alleen klassiek.
Op de etage onder het mini-appartement dat hij onderhuurt, woont een meisje van zijn eigen leeftijd. Ze is bassist in een metalband, heeft een knipperlichtrelatie met de ruige zanger, en leeft een beetje op de rand. Het verschil met zijn eigen achtergrond kan bijna niet groter zijn. Maar als de zanger ziek wordt en het meisje Reinout vraagt om in te vallen in de band, gaat er een wereld voor hem open. Een wereld waarin hij zichzelf opnieuw kan uitvinden. Waarin hij zijn onzekerheid, zijn verlegenheid en zijn maagdelijkheid verliest en tot zijn eigen verrassing een meisjesmagneet wordt. Diep in zijn hart doet hij het allemaal voor zijn buurmeisje. Maar die is te beschadigd om wie dan ook zomaar te vertrouwen.
Mijn mening
Afgelopen lente heb ik de schrijfkunsten van Jackie van Laren ontdekt. Heel de Eilandliefde-serie heb ik erdoor gejaagd, net zoals de stand-alone Thuiskomen.
Reinout is een keurige jongen die voor het eerst naar de grote stad trekt om te studeren. In zijn nieuwe stekje ontmoet hij nogal bijzondere mensen. Reinout, die opgegroeid is met klassieke muziek, wordt ondergedompeld in metal. Hij wordt deel van de band. Ondertussen wordt hij een meisjesmagneet, ondanks dat er eigenlijk maar één meisje is dat zijn aandacht krijgt…
Om heel eerlijk te zijn: ik vond dit het minst goede boek dat ik al gelezen heb van Jackie van Laren. Nog altijd geen slecht boek, maar als ik alle (door mij gelezen) boeken van Jackie van Laren moet rangschikken van minder goed naar best, zou dit boek achteraan staan. Waarschijnlijk komt dit doordat het decor, de situaties, de omgeving, de karakters, … mijlenver van mijn eigen leven staan. Ik kreeg geen voeling met de personages, ik kroop niet in het verhaal, …
Er is echt wel een nuanceverschil. Ik kan beginnen roepen dat dit een minder goed boek IS, maar dat is het niet. Ik VIND het boek minder goed, maar dat betekent niet dat het een slecht boek is. Een andere lezer kan dit boek namelijk wel super vinden. Om dat te weten te komen, is er maar één oplossing: zelf lezen en zelf oordelen. 😉
Lees ook: Duingras, Stormwind, Springvloed, Tegenstroom, Hoogtij (Eilandliefde-serie) en Thuiskomen
Kim leeft 