Wat was het warm afgelopen week! Ik ben amper in mijn appartement geweest, want daar was het nog warmer dan in het ouderlijk huis. Ik verdraag deze hitte niet, dus afgelopen week was het ook pijn geblazen. Ook is mama enkele dagen portier geweest. Wat heb ik een geluk met zo’n mama! Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 8 augustus 2020
’s Morgens ben ik naar mijn appartement gereden om even te verluchten. De gordijnen zijn de afgelopen dagen dicht geweest en het is nu zo’n 27° C in het appartement. Tegen 9u00 voelde ik de hitte weer toenemen, dus heb ik alles dichtgedaan, zowel ramen als gordijnen, en ben vertrokken.
Een tussenstop bij de bib, want er zijn weer wat gereserveerde boeken binnengekomen. Wat houd ik toch van de bibliotheek. 🙂
En dan ben ik naar huis/ouderlijk huis gereden. Hier is het 24,5° C binnen, dus beter dan in mijn appartement. Voor de rest van de dag heb ik hier vertoefd. Internet, heel veel lezen (heb een boek helemaal uitgelezen, ’s morgens begonnen op p. 1 en ’s avonds geëindigd op p. 247!) en een dutje op de zetel.
Gelukkig is er verfrissing in de vorm van cavaillon. Gesneden cavaillon (door papalief). 🙂
’s Avonds draaide papa weer de gasfles open voor BBQ. Ik heb deze keer blijkbaar iets te veel gegeten, want ik was echt misselijk nadien. Gelukkig is daar mijn lifesaver: Domperidone. Een pilletje en na een uurtje is de misselijkheid weer weg.
Zondag 9 augustus 2020
Vandaag is het weer heet. Veel te heet. Ik blijf dan ook gewoon binnen.
Uiteraard kan het middagdutje ook niet ontbreken. 😉
Rond 15u00 waagde ik me toch even buiten om wat “pootje te baden”, te lezen in de schaduw,… maar ik was snel weer binnen. Dit weer is niks voor mij…
Maandag 10 augustus 2020
Maandag betekent terug gaan werken. Maandag betekent ook kinétijd. Deze keer geen oefeningen, daar is het namelijk veel te heet voor, maar wel mobiliseren van de spieren en gewrichten, aangezien ik met dit weer zoveel last heb.
Mama is weer eens portier, want vandaag komen ze buitenkant van de privatieve inkomdeur schilderen. Dus de kant van de gemeenschappelijke delen. Daarvoor moet de deur dus los/open zijn. Gelukkig dat mama zo flexibel is en altijd portier wil gaan spelen. Het zal niet de laatste keer zijn… 😉
Dinsdag 11 augustus 2020
In de vroege ochtend ben ik naar mijn appartement gereden, waar het 28,5° C is. Is die verdomde hittegolf nu niet bijna gedaan? Als ik de ramen open gooi, daalt de temperatuur met een graadje.
De reden vandaag is dat ze de voegen op de terrassen, die er heel slordig uitzagen, kwamen kitten. Ook hier moest er dus iemand aanwezig zijn. Ik heb het geluk om op de “juiste hoek” te zitten, vanuit mijn slaapkamer zie ik uit op de “inkom” van de verkaveling. Zodoende kan ik het een beetje in’t oog houden wie er stopt. Dus zodra ik een camionette zie, houd ik me paraat. Vriendelijk vraag ik of hij eerst bij mij wil langskomen (want van één of andere planning is er geen sprake – het is de wet van de slimste/snelste). Geen probleem. Jihaa, dan kan ik snel weer naar de koele bunker van het ouderlijk huis. 😉
Het is vandaag ook markt in het dorp. Mama heeft kibbeling (van de visboer) meegebracht. Ik vind verse kibbeling zoveel beter dan kibbeling uit de supermarkt. Het verschil in smaak is zo groot.
Ook even een update over de pijn: ik heb extra pijn door de handelingen van de kiné gisteren. Dit is volkomen normaal. Ik begin me wel zorgen te maken over de pijn in mijn linkerhelft. Is het normaal dat ik ook MS-pijn heb in de lichaamshelft die niet aangetast is? Voorlopig steek ik het nog op de hitte, maar wat als dit volgende week niet over is?
Woensdag 12 augustus 2020
Mama de portier was weer van de partij. Vandaag kwamen ze alle sloten vervangen naar een veiligheidsslot. De oude sloten en dus ook de sleutels moesten ingewisseld worden.
Net na de middag kwamen mijn collega’s weer binnen na hun lunchpauze met een vrolijke “VERRASSING”. 😀 Ze hadden ijsjes bij, zo’n kleine potjes met vanille of mokka van ’t IJsboerke. Ik heb mokka gekozen. Wat was dat een leuke verrassing.
Het is weer veel te warm, maar het einde van de hittegolf komt gelukkig in zicht. Nog even doorbijten.
Een duik in het zwembad is trouwens niet meer heel verkoelend, wat het water is even warm als de buitentemperatuur.
Donderdag 13 augustus 2020
Vanmorgen stond ik op met een voos gevoel in mijn rechterarm. Geen tandartsverdovingsgevoel, zoals bijna een jaar geleden, maar wel een voos gevoel. Doorheen de dag werd ik ook af en toe geëlektrocuteerd. Hiermee wil ik zeggen dat er ineens een elektrische schok door een ledemaat gaat. Ik voel het ook gewoon van “boven” (distaal) naar “beneden” (proximaal) gaan.
Het KMI voorspelde onweersbuien. Ik ben niet op mijn gemak bij onweersbuien als ik de baan op moet. Als ik thuis of het werk zit, maakt het mij minder uit, maar ik wil niet midden in een onweersbui zitten als ik in de auto zit. Toen ik naar huis reed, zag de lucht er dreigend uit, maar uiteindelijk is er amper iets uitgevallen van regen. Een vijftal minuten gezapige regen en dat was het.
Vrijdag 14 augustus 2020
Ik vertrek altijd (te) vroeg naar het werk. Je weet immers nooit of er ergens file is of dat je achter de vuilniskar terecht komt en niet kunt voorbijsteken. 9/10 ben ik dus te vroeg op de parking, wat dan nog een beetje leestijd oplevert. Vandaag heb ik mogen ondervinden waarom ik te vroeg vertrek. In een eenrichtingsbaan, vlak bij het werk, was er een vrachtwagen bouwmateriaal aan het lossen. Je kon niet meer voor- of achteruit. Na vijf minuten was het gelost en konden we weer verder rijden. En ja, ik kan dan eens een keer te laat komen, maar mezelf kennende bespaar ik me liever die stress, dus ik blijf op mijn gewone uur vertrekken.
’s Avonds was het pure ellende op de baan. Er was een ongeval gebeurd op de E313 Antwerpen-Hasselt, waardoor al het verkeer binnendoor reed. En binnendoor betekent dus “mijn weg”. Een uur na vertrek op de parking kwam ik thuis (normaal 25 minuten).
En alsof dat nog niet genoeg: ik heb de hele dag pijn. Voornamelijk in mijn linkerarm en linkerbeen. Door in dat filerijden constant te moeten schakelen, schoot er een “kramp” in mijn linkervoet. Ik kon er amper op staan. Gelukkig ging het na eventjes rust terug over, maar “dit” heb ik nog nooit meegemaakt…
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 