Voor diegenen die Liefste dagboek #6 en Liefste dagboek #7 gelezen hebben, val ik even in herhaling. Indien je het nog niet gelezen hebt, praat ik je hier even bij. 🙂
Op dinsdag 7 juli ben ik gekraakt. De weken voordien gingen op MS-gebied relatief goed. Ik had weinig last en leefde vrij normaal mijn leventje. Meneertje La Pein hield zich koest. Toch gaf hij mij eind juni, begin juli al signalen: “Hola, Kim, je bent je eigen grenzen aan het overschrijden. We zullen je nog eens in herinnering brengen dat ik er nog altijd ben.” Weinig energie, vermoeidheid, …
Op die bewuste dinsdag vertoefden we in Duitsland. We bezochten het kamp Mittelbau-Dora, dat redelijk veel wandelen was. Plat is het niet in Duitsland, dus het was stijgen, dalen, stijgen, … Nadien stelde ik zelf voor om nog van het vakantiehuisje naar het dorpje te wandelen. Al bij al nog geen 1 km. Ja, Kim, dat had je niet moeten doen…
Ik had zo’n zin in een ijsje, dus toen ik dit voorstelde, dacht ik dat we recht naar beneden zouden wandelen, een ijsje eten en terug naar boven. Recht naar beneden werd met een omweg naar beneden. Bij een rondpunt gaf ik aan dat het genoeg is en ik strompelde weer naar boven, naar ons huisje. Papa, mama en broerlief gingen nog verder op pad.
Toen ik terug in het huisje was, checkte ik de social media en broerlief had via WhatsApp een foto gestuurd… van een ijsje.
Oké, hier ben ik dus gekraakt. K*T-MS!
Als ik gewoon een normale 28-jarige was, zonder die MS, zou ik ook mijn ijsje gegeten hebben. Door die MS kan ik het leven van een 28-jarige niet (meer) leiden. Het is altijd wikken en wegen, mijn energie verdelen… en tja, dat heb ik die dag niet bepaald gedaan.
Drie nachten en twee dagen heb ik nodig gehad om me terug een beetje mens te voelen. Om terug even te genieten van de vakantie.
Op de laatste volledige dag zijn we terug naar het ijsjessalon geweest. Om mijn welverdiend ijsje te eten.
Dit was de Straciatellabecher. En echt waar, ik heb er zo van genoten. Zelfs de slagroom heb ik opgegeten, terwijl ik niet zo zot ben van slagroom. 😀 😉
Achteraf was ik weer doodop. Gewoon door naar beneden en terug naar boven te wandelen. Tja, MS en vermoeidheid. Het blijft een dingetje en ik moet dus nog steeds leren om mijn energie goed te verdelen. Het is een leerproces, maar beetje bij beetje zal ik het onder de knie krijgen…
Kim leeft 