Afgelopen week genoten we nog eventjes van het prachtige Duitsland, met een vervolg op het “ijsjesverhaal”. Terug thuis koos ik mijn gordijnen en ook de vermoeidheid was nog aanwezig. Jammer genoeg laait de corona-epidemie terug op, dus het wordt bang afwachten… Lezen jullie weer mee? 🙂
Zaterdag 11 juli 2020
Vandaag zijn we naar Bad Lauterberg gereden, een dorpje op zo’n 15 minuten rijden. Vooraleer we naar ginder reden, moest papa nog tanken. De auto had namelijk grote dorst. Normaal gezien zouden we nu met deze volle tank terug in België moeten raken.
In Bad Lauterberg is er een Burgseilbahn. Dit is een stoeltjeslift naar boven over een afstand van 110 meter. Papa en broer zijn te voet naar boven gegaan, mama en ik met deze stoeltjeslift. Ik heb hoogtevrees, dus ik vond dit heel eng. Maar het was dit of te voet naar boven. Tja, wat kies je dan, nadat je eerder die week knock-out bent gegaan door MS? 😉
Boven was er eigenlijk heel weinig te zien. Er was gelukkig wel een berghut met een wondermooi uitzicht over Bad Lauterberg. We besloten ons hier te nestelen, wachtend op de mannen. Ook hier zijn de coronamaatregelen goed aangehouden, want naast de gebruikelijke invullijst en het mondmasker, blijven de tafels achter je ook vrij. Zo kan de 1,5 meter afstand zeker behouden blijven. Ik bestelde een cola en kreeg dit. Een 0,5 liter Samson-cola. Ik weet niet of het nu nog bestaat, maar vroeger kreeg je bij de frituur cola waar Samson op het blikje afgebeeld stond. Awel, naar dat smaakte deze cola. Allesbehalve echte cola, allesbehalve pepsi cola, maar Samson-cola.
En toen kregen we telefoon. De mannen hadden een verkeerde afslag genomen en waren aan de andere kant uitgekomen. Ze hebben daar iets besteld om te eten, dus we moesten niet wachten op hen om zelf iets te eten. We bestelden dus onze lunch. Mama bestelde de echte curryworst (niet zoals wij in België een curryworst/frikandel kennen, maar de echte Duitse curryworst) met frietjes. Ik bestelde Flädlesuppe. Ik waande me meteen ergens op een heel hoge berg in Oostenrijk. Meer dan tien jaar geleden gingen we naar Oostenrijk op vakantie en hoe vaak hebben wij dit toen niet gegeten? Ik ben de tel kwijtgeraakt. 😀
Even later kwamen papa en broerlief ons vervoegen. Een beetje uitgeput, maar dat is ook normaal. Na een drankje en een toiletbezoekje zijn we weer naar beneden gegaan. Mama en ik met de stoeltjeslift, de mannen zijn te voet naar beneden gegaan. Ik vind dalen nog enger dan stijgen. Ik had eerst mijn ogen dicht, maar dan besloot ik toch mijn ogen open te doen en te kijken naar het uitzicht over Bad Lauterberg. En vooral niet naar beneden kijken. Niet veel later stonden de mannen ook beneden, dus eigenlijk ben je bijna even snel beneden te voet.
Broerlief had van bovenaf gezien dat er in de buurt een stuwmeer was, dus we zijn in het wilde weg die richting uitgereden. Even later vonden we het en zijn we even uitgestapt om foto’s te nemen. Nadien zijn we via de Duitse bergbaantjes terug naar Bad Sachsa gereden.
Ik had in mijn hoofd om deze vakantie een nieuwe profielfoto te nemen. Tot op heden was het niet gelukt. Ik heb eerst mama de camera in haar handen geduwd, maar na een tijdje was ze het beu omdat ik geen één foto goed vond. Toen heb ik papa opgetrommeld om nog een paar foto’s te trekken. Uiteindelijk heeft bovenstaande foto de hoofdprijs gewonnen, getrokken door papalief terwijl hij op een stoel stond. 🙂
Zondag 12 juli 2020
Papa en broerlief zijn weer een fikse wandeling gaan maken. Alles bijeen geteld zouden ze liefst 20 km gewandeld hebben. Daar gaat mijn hoed voor af, hoor.
Vandaag heeft het ijsjesverhaal een vervolg gekregen (zie dinsdag 7 juli in het vorige dagboek). We zijn terug naar het ijssalon gewandeld, zodat ik ook mijn ijsje kreeg. Ik koos voor de Straciatellabecher.
Toen we nadien terug in ons huisje waren, was ik doodop. Gewoon even naar beneden, naar het dorpje, en weer terug naar boven. Nog geen 3 km en je kon me bijeenvegen. Wat moesten papa en broerlief dan wel niet zeggen, na die lange, heel vermoeiende wandeling?
Maandag 13 juli 2020
Het is weer een in-de-auto-zitten-dag, want we reden weer naar huis. Bij het buitengaan van ons huisje, hebben we alle ramen op kip gezet en twee ramen volledig open zodat het goed kon verluchten. Ook vroeg Landal om de vaatwas in te laden, zodat de volgende bewoners het proper konden uitladen.
Deze keer reden we in volle zon richting België, nadat we vorige week heel de rit regen over ons heen kregen. Ook deze keer had ik een podcast van Alex Agnew in mijn oren. Echt, zo’n aanrader als je wat affiniteit hebt met de Belgische komedie! 🙂
Rond 13u30 stopten we voor de lunch en gingen we nog eens naar het toilet. Mondmaskers zijn nog steeds verplicht. Met je t-shirt iets hoger getrokken of een papieren zakdoek voor je mond werd je meteen weer buiten gestuurd. Wij zijn die brave Belgen en hadden dus gewoon ons mondmasker op.
Iets na 16u00 draaiden we de oprit weer op, dus we zijn even lang onderweg geweest dan vorige week. Ook deze keer was het verkeer heel vlot. Bij de vele werkzaamheden op de Duitse autosnelweg was het even vertragen, maar nooit om te zeggen dat het Stau (= file) was. Dat was drie jaar geleden wel anders. Toen zaten we in Winterberg en hadden we een heel stuk dezelfde route als dit jaar (Dortmund-Oberhausen-Venlo-Eindhoven-Antwerpen), maar toen was het constant stilstaan, rijden, stilstaan, rijden, … Op den duur kon je het woordje Stau niet meer lezen. Gelukkig was dat dit jaar niet het geval. Zou corona hier nog voor iets tussen zitten? (Commentaar van papa: hij vond het wel redelijk druk, want het was vaak remmen en terug optrekken, omdat hij niet meteen kon invoegen op het linkerrijvak. Papa is namelijk geen linkerrijvak-rijder en voegt altijd terug rechts in als hij links voorbij gestoken heeft.)
Nu we weer fatsoenlijk internet hebben (neuh, ben niet verslaafd hoor, het is alleen verrekte handig 😉 ), ben ik het vakantienummer gaan opzoeken: Kings & queens van Ava Max. Ik vind dit een geweldig nummer en zal ik altijd associëren met onze vakantie in 2020. 🙂
Dinsdag 14 juli 2020
In de voormiddag kwam de adviseur van Veneta langs voor de gordijnen. Zoals bijna iedereen die hier binnenkomt, is de eerste reactie: Wauw, wat een mooi uitzicht. Jep, ik weet het. Daar ben ik bijna twee jaar geleden ook voor gevallen. 🙂
Ik had al eerder staaltjes aangevraagd, maar dat zijn kleine stukjes stof. De adviseur heeft de hele collectie bij met stof in A4-formaat. Zo krijg je een beter beeld dan zo’n klein stukje stof.
De eerste vraag luidde: “Waarvan ken je Veneta?” “Van’t internet.” Veneta is een Nederlands bedrijf met het hoofdkantoor in Zwolle. Sinds een jaar leveren ze ook in België. Het grote voordeel bij Veneta: ze hebben géén showrooms, dus je betaalt enkel voor de stof en het maken van de gordijnen en niet om de elektriciteit, het personeel, de tierlantijntjes van de showroom, etc. te betalen. En grappig: ook al is de adviseur in België een rasechte West-Vlaming (met het accent), toch rijdt hij met een Nederlandse nummerplaat. Tja, Nederlands bedrijf… 😉
Het volgende was welke soort raamverduistering ik wil hebben. Daar is mijn antwoord heel simpel: overgordijnen. Dat creëert een beetje gezelligheid.
En dan de kleur. Dat is nog het moeilijkste van allemaal. Het stukje stof is wel A4-formaat, maar je moet echt wel verder kijken dan dat. In eerste instantie zou ik meteen voor donker gaan, maar als ik heel mijn schuifraam (+/- 4m breed, 2,3m hoog) ga bekleden met een donker gordijn, heb ik ook meteen een donker vlak. Gelukkig was mijn persoonlijke raadgever er ook bij: papa. Hij heeft me doorheen het hele keuzeproces al goed geholpen en deze keer dus ook.
Ik heb uiteindelijk gekozen voor Cologne ivoor – dubbele plooi, een lichte kleurtint. Het normale model is al verduisterend, maar er komt nog steeds licht door. Voor de slaapkamers is er dus een extra voering/verduistering, in de woonkamer is die extra voering/verduistering er niet.
De leveringstermijn is zo’n 2-4 weken bij zelfmontage. Wanneer Veneta zou moeten komen monteren, zit je al in oktober. Gelukkig heb ik een handige papa die het ziet zitten om dit zelf te doen.
‘ s Avonds hadden we een met-corona-rekeninghoudende vergadering van de KJV (Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen). Het is duidelijk dat we in september niet kunnen starten zoals de voorbije jaren, dus het was even de koppen bij elkaar steken. We blijven volgend jaar verder doen, alleen met een andere insteek.
Woensdag 15 juli 2020
Ik vertoef overdag in mijn appartement. Het eerste wat ik vandaag gedaan heb, was mijn appartement poetsen: stof afdoen, stofzuigen, dweilen,…
En dan is het gedaan voor vandaag. Kapot! Het is een tijd goed gegaan, maar nu speelt de MS weer extreem hard op. Vermoeidheid XXL…
Het gaat de verkeerde kant uit in België met corona. Dagelijks stijgt het gemiddelde aantal besmettingen. De Nationale Veiligheidsraad kwam vandaag ook samen om te bekijken of fase 5 op 1 augustus kan beginnen. Na uren vergaderen wordt deze beslissing een week opgeschoven. Premier Wilmès was kordaat tijdens haar persconferentie: “Het is niet goed. Het is niet goed.”
Inderdaad, premier Wilmès, het is niet goed. Zie maar naar het interview van VRT en VTM met Vlaams minister-president Jan Jambon…
Anderhalve meter afstand? (zowel tussen minister-president Jan Jambon en de journalisten als tussen de journalisten zelf!)
Mondmasker? (aangezien de anderhalve meter niet gerespecteerd wordt)
Begrijpen wie begrijpen kan… Ik begrijp het alleszins niet!
Donderdag 16 juli 2020
Na weer een nachtje van bijna 12 uur, met 2 toiletbezoeken, ben ik nog steeds moe. Alles wat ik doe, is te veel.
Ik vertoef weer in mijn appartement. Ik lig in de zetel, kijk tv, loop vaak naar het toilet en ben moe. Moe. Moe. Moe.
Net na de middag lijk ik terug op te klaren (hoor mij nu, precies alsof ik het weer ben). Ik ontdekte via de catalogus van de bib dat er twee boeken van mijn aankoopsuggestie zijn aangekocht. Enkel… ze staan als beschikbaar in de catalogus. Ik voelde de bui al hangen (voordeel van twee jaar als jobstudent in de bib gewerkt te hebben en kind aan huis te zijn in de bib). Normaal mag diegene die de suggestie doet, het boek als eerste lezen. Maar nu staat het als beschikbaar! Ik reed dus net na openingstijd naar de bib om die twee boeken te gaan halen. Helaas pindakaas, ik was te laat. Beide boeken (!!) waren al weg. Dit betekent dat de suggestie goed was, want iemand anders was mij voor. De bib heeft wel meteen beide boeken op mijn naam gereserveerd. Het gaat trouwens over De stroopwafelshop van Astrid Harrewijn en Bestemming geluk van Aline van Wijnen.
Vrijdag 17 juli 2020
Het gaat helemaal de verkeerde kant uit met de besmettingen. De virologen spreken nu van het begin van de tweede golf.
Vandaag heb ik boodschappen gedaan. Verhuisd ben ik nog niet, maar om elke middag mijn brooddoos te moeten meenemen, was ik ook beu. Nu heb ik tenminste lang houdbare dingen in huis.
Boodschappen heb ik gedaan bij Albert Heijn en Aldi. Ik ergerde mij weer dood in de AH. Om de één of andere reden is het daar altijd chaos. Ligt het aan de opstelling van de rekken? Die grote betonnen blokken in het midden van een gangpad? Ik winkel eigenlijk liever in de Aldi, maar daar heb je niet alle producten die ik nodig heb.
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 