Afgelopen week waren we op vakantie, dus bereid je maar voor op een dagboek XXL. 😉 Dat het geen normale vakantie is/was, is wel duidelijk. Niet enkel corona zorgde ervoor dat het anders was dan anders, maar ook de MS-frustratie kwam weer in alle hevigheid op. Lees je weer mee?
Zaterdag 4 juli 2020
Na een nachtje van meer dan 12 uur ben ik nog steeds vermoeid. Ik ben dus naar mijn appartement gereden en heb daar de rest van de dag in de zetel gelegen. Ik wacht namelijk met “verhuizen” tot na onze vakantie en misschien zelfs totdat mijn gordijnen hangen.
We vertrekken dus bijna op vakantie. Het is eigenlijk voor mij heel dubbel. Ik kijk er naar uit, maar ik voel me er niet 100% bij. Het feit dat er net vandaag weer een hele regio in Catalonië in lockdown is geplaatst na een heropflakkering van het virus, maakt me bang. Het kan meteen omkeren. Ik vertrek absoluut niet met een goed gevoel, maar diegenen die nu roepen dat we niet mogen vertrekken: door de boekingsvoorwaarden zijn heel wat mensen gewoon “verplicht” om te vertrekken (anders zijn ze hun zuurverdiende centjes kwijt!). Er is geen overmacht meer, ook al dwaalt dat virus nog rond. Voucher? Landal is gewoon geopend, dus er is geen sprake meer van een voucher.
Zondag 5 juli 2020
Echt gerust ben ik niet. Er worden steeds meer en meer uitbraken van het coronavirus gemeld. In België gaat het nog steeds de goede kant op, maar elders in Europa plaatsen lokale overheden weer hele gebieden in quarantaine. Deze keer is het niet dat ik meteen schrik heb om het virus op te scharen, want ik houd mij aan de maatregelen, maar wel dat we niet meer thuis zouden raken. We rijden weliswaar met de auto, zo’n 500 km, dus we zitten in onze eigen bubbel. Ook in Duitsland hebben we onze eigen bubbel in het vakantiehuisje. Daarnaast is een mondmasker in openbare gelegenheden, supermarkten, … verplicht.
Maandag 6 juli 2020
Om 10u00 vertrokken we voor een ritje van zo’n 500 km richting de Harz in Duitsland. Ik heb via Google Podcasts enkele podcasts gedownload die je offline kunt beluisteren. Zo staan de podcasts van Alex Agnew bij mijn bestanden. Podcasts van meer dan een uur. Ideaal voor lange autoritten.
Rond half één stopten we op een parkeerplaats met WC. We aten onze koffiekoeken op en ik ging nog eens naar het toilet. Het is een gratis toilet en dat is er uiteraard aan te merken. Gelukkig was er toiletpapier en stromend water. Toiletpapier om eerst de toiletbril af te kuisen en water om nadien je handen even onder te houden. In de auto hadden we desinfectant (zeep zonder water), dus op zich is het roeien met de riemen die we hebben.
Het was niet de enigste keer dat ik naar het toilet moest. De tweede stop was gelukkig bij een wegrestaurant. Je betaalt wel 70 cent, maar dan heb je een proper toilet, water en zeep ter beschikking. Hier werd je nog eens gewezen op de coronamaatregelen: mondmasker, afstand houden en handen wassen.
Tijdens onze rit hebben we heel wat water over ons heen gekregen. Ik heb het al niet zo met veel regen en autorijden, maar dan zit je op een Duitse autosnelweg met 130 km/uur, de ruitenwissers op hoge stand en kijkend naar de lucht voor u… die niks blauw vertoonde. Dit is niet zomaar een buitje, dit is een heel grote regenwolk. Gelukkig was het redelijk rustig op die Deutsche Autobahn, zelfs de vele wegenwerken raakten we vlot voorbij, zodat we rond de klok van 16u00 arriveerden in Landal Salztal Paradies in Bad Sachsa.
Op de parking was het een drukte van jewelste. Duitsers, Nederlanders, Denen en Belgen… Het is duidelijk, dit park is volgeboekt en de Europese bevolking moet en zal op vakantie gaan. Laat ons gezegd zijnde: de regio Harz/Nedersaksen staat als “veilig” aangegeven. Het is hier niet slechter qua corona dan in België.
We gingen op zoek naar ons huisje. Het park is kleinschalig, dus we hadden het snel gevonden. We hadden ook snel door dat het vechten om een parkeerplaatsje dicht bij je huisje zou zijn, want het was nu al een drukte van jewelste in het straatje. Toen we aankwamen hadden we nog een plaatsje, maar we moesten nog naar de supermarkt, dus dat plaatsje zou snel weer bezet zijn.
De bedden waren niet opgemaakt. Normaal gezien zijn deze standaard opgemaakt, maar we leven niet in standaard tijden. Wegens de corona maakten ze de bedden niet op.
Mama en papa gingen naar de supermarkt in het dorp, REWE. Een beetje de Duitse Albert Heijn. Aangezien ze in Duitsland nog strenger zijn met de coronamaatregelen dan in België, moesten mama en papa een mondmasker dragen en elk een winkelkar nemen.
Mijn broer en ik zijn het park gaan verkennen. Ik vond het echt fijn om nog eens een momentje alleen met mijn broer te hebben. Nu hij alleen woont, zie ik hem niet meer even vaak als vroeger.
Het internet is trouwens rampzalig. Er is internet, maar heel traag of de pagina laadt niet. Normaal zou ik hysterisch worden, maar nu berust ik er in. Het zij zo. Op 4G gaan kan je altijd, maar we zullen dat niet te vaak doen, want dan lopen de kosten wel heel hoog op.
Ondertussen zijn mama en papa teruggekomen. Ze hebben de boodschappen uitgeladen en tot de conclusie gekomen dat parkeren dicht bij je huisje ook rampzalig is. Papa besloot gewoon om de auto te parkeren op de centrale parkeerplaats. Via een trapje, langs de speeltuin en het Bollo-huis, ben je heel snel beneden. En bedoel ik te voet hé. Met de auto is het gewoon de weg volgen. 😉
De koelkast in het huisje is ook redelijk klein. Dus bij de vraag: “Wat gaan we eten?” luidde mijn antwoord: “Hetgeen het meeste plaats in de koelkast neemt.” Het werden gebakken krieltjes (die in Duitsland heeel moeilijk te vinden zijn), met taaie biefstuk (dat weet je uiteraard niet op voorhand), salade, tomaten en komkommer. Op de tv zijn er wel Nederlandse zenders: NPO1, NPO2, NPO3, RTL en SBS6. We hadden de laptop en de HDMI-kabel mee om eventueel VRT NU te streamen via het beeldscherm, maar aangezien het internet zo rampzalig is, komt dat niet goed…
Dinsdag 7 juli 2020
Ik ben weer vroeg wakker en ik besloot om even de social media te checken. Om 6u20 ’s morgens is het internet verbazingwekkend snel. Wanneer iedereen nog ligt te slapen, kan ik naar hartenlust op het internet. Hihi, toch een voordeel van vroeg opstaan. 😉
Nog een vroegere vogel dan ik, is papa. Om 6u00 stond hij al bij de plaatselijke bakker voor broodjes. De broodjesservice op het park is pas open om 8u00. Papa vindt het trouwens niet erg om ’s ochtends een wandelingetje naar het dorp te maken. Hij gaat vaker in alle vroegte wandelen, wanneer alles nog rustig is.
Ook in Duitsland is het belangrijk om Copaxone te blijven gebruiken. Dus in mijn bagage zaten de twee etuis (met de spuiten, het dagboek, de auto-injector en de naaldenknipper) en een koudepack + oude versleten handdoek om rond dat koudepack te doen. Ik heb nog een blauwe plek van de vorige inspuiting en de prikplek van vandaag vertoont ook al letsels… Goh, toch leuk hoor, zo’n inspuitingen (NOT!).
Na het ontbijt en het ochtendtoilet reden we naar het concentratiekamp Mittelbau-Dora, een subkamp van Buchenwald. We hadden thuis de audiotour al gedownload via Google Play, dus ter plaatse zijn we met geen enkele medewerker in contact gekomen. De entree is ook gratis, dus ook daar was er geen contact.
De audiotour was volledig buiten te doen. Met onze smartphone en oortjes in deden we de volledige audiotour. In die app was er ook het grondplannetje te zien, zodat we konden navigeren op het domein.
Het subkamp Mittelbau-Dora was een concentratiekamp, dus geen vernietigingskamp zoals Auschwitz. Eerst werden de gevangenen ingezet in de mijnen, later mochten ze bovengronds hun eigen barakken bouwen. Ondanks dat het geen echt vernietigingskamp was, vielen hier ook vele doden. De mensen overleden aan ziektes, ondervoeding, algemene zwakte, … of werden ze voor de executiepaal gezet. Net als op andere kampen werden mensen niet als mensen behandeld, maar als nummers. In dit subkamp werden trouwens de V1- en V2-bommen gemaakt. Er staat dan vlak bij de ingang van de mijn ook een herdenkingsplaat voor de slachtoffers van de V1- en V2-bominslagen in Antwerpen.
Ik blijf het indrukwekkend vinden wat er 75-80 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Gewoonweg gruwelijk. Toch vond ik deze herdenkplaats iets minder indrukwekkend dan bijvoorbeeld Kamp Vught (Nederland) of Breendonk. Behalve wat aanduidingen dat hier barak zoveel stond, was verder weinig “tastbaar” te zien.
De omgeving is wel heel mooi! De velden worden heel goed onderhouden en er bloeit heel wat moois op deze velden. Op een gegeven moment voelde ik me Maria uit The Sound of Music. “The hills are alive…” 😊
Nadien reden we weer naar ons huisje. Papa was al zo slim om zich weer op de centrale parkeerplaats te zetten, ook al was er op dit tijdstip plaats genoeg aan het huisje. We aten in het huisje iets kleins, lees als: de overschot van deze morgen verdelen onder ons vier.
Na onze kleine lunch gingen we naar het dorpje. Het is op wandelafstand, al vraag ik mij achteraf gezien wel af of dit zo’n goed idee was. Ik ging ervan uit dat we naar het dorpje gingen, gewoon rechtdoor naar beneden, om een ijsje te gaan eten. Het was niet rechtdoor naar beneden, maar met een omweg naar beneden. Toen we terug naar het centrale punt in het dorp gingen, besloot ik terug te gaan naar het huisje. Het ging echt niet meer. Ik was zo vermoeid, mijn benen begonnen ambetant te doen, … De rest zou nog naar de VVV gaan. Ik begon aan de klim rechtdoor naar boven.
Toen ik doodop in het huisje aankwam, mijn social media eens checkte, waarbij ik trouwens snel even op 4G overschakelde, zag ik dat mijn broer een foto had gestuurd via WhatsApp. Een foto van een ijsje!
IK BEN GEKRAAKT!
Hetgeen waar ik zo naar verlangde, hetgeen waar ik zo’n zin in had, waren zij gewoon aan het doen.
K*T-MS!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Als ik gewoon mee kon gaan, niet doodop was, als mijn benen gewoon deden wat een 28-jarige zou verwachten, zou ik ook een ijsje gegeten hebben. Niet dus…
Ik verwijt mijn ouders en broer niets. Ik verwijt het die k*t-MS des te meer.
Nadat mijn hoofd weer eventjes een rode ballon is geworden, dat is al eventjes geleden, ben ik in de witte wijn gedoken. Gewoon een glaasje, geen hele fles. Een alcoholist ben ik ook niet.
Voor diegenen die dachten dat het allemaal wel meeviel, met die MS van mij, niet dus. Ook al zie ik mezelf niet als een “erg geval”, toch heeft die MS mij in de greep. Ik word hier weer geconfronteerd met mijn beperkingen en dat maakte dat ik gecrasht ben…
Woensdag 8 juli 2020
Ik werd deze morgen iets later dan gisteren wakker, namelijk om 7u00. Na een nachtje slapen begrijp ik weer des te meer wat die MS doet. Recuperatie? Njet. Batterij volledig opgeladen? Wat denk je nu zelf? “Gelukkig” is het vandaag barslecht weer, waardoor er niet meteen iets spectaculairs op het programma staat.
’s Morgensvroeg was het internet weer “normaal”, maar in de voormiddag was het weer rampzalig. Ik type deze dagboek dan ook in Word, om later te kopiëren naar WordPress.
Nadat ik mijn dagboek heb bijgewerkt, ben ik verder gaan lezen in Heerlijk duurt het langst van Jill Mansell. Enkele uurtjes later is dit boek uitgelezen. Nadien ben ik begonnen in Hoogtij van Jackie van Laren. Dit boek moet binnen afzienbare tijd terug naar de bib omdat het gereserveerd is door een andere lener, dus ik moet het nu wel lezen. 😉
Papa en broerlief zijn in de namiddag een wandeling gaan maken, mama is naar de REWE gewandeld voor kleinere boodschappen. En ik heb gerust. Mijn benen willen nog altijd niet mee. Stijfheid van hier tot in Tokio.
In de namiddag was het internet weer “normaal”. Het valt echt op dat het internet op het park niet up-to-date is met de huidige verwachtingen van wifi. Het is trouwens ook het eerste jaar dat we zo’n problemen hebben met het internet.
Donderdag 9 juli 2020
Wanneer we dachten dat het gisteren een rotslechte dag was, vandaag is het nog slechter. Toch is papa in de voormiddag een wandeling gaan maken. Lang leve de regenjas!
Mijn benen zijn nog steeds niet normaal. Het is zelfs nog erger dan gisteren. Ik voel me eerder 82 dan 28.
Het lijkt alsof mijn MS-klachten tien keer zo erger worden bij regenachtig weer. Ik moet dan altijd denken aan mijn grootmoeder zaliger die ook alle lichamelijke klachten op het weer stak.
We hebben ook Yahtzee gespeeld. Niet noemenswaardig, maar wel als je in hetzelfde spelletje 3x Yahtzee gooide. 😁 Ik moet niet vertellen wie dit spelletje ruimschoots gewonnen heeft? 😉
In de namiddag zijn papa, mama en broerlief naar het Grenzlandmuseum in Sorge gereden. We zitten hier net op de grens van Oost- en West-Duitsland, dus in de buurt zijn er wel meer musea over de voormalige DDR.
Vrijdag 10 juli 2020
Na drie nachten slapen voel ik me eindelijk weer wat mens. Gisteren heeft de regering ook bekend gemaakt dat mondmaskers verplicht worden in openbare gelegenheden en winkels. En net vandaag krijgen we te horen dat in Nedersaksen, het gebied waar we zijn, die mondmaskerverplichting al wat versoepeld heeft. Maar later meer daarover.
In de voormiddag zijn papa en mama weer even naar de REWE gereden voor de laatste boodschappen. Voor twee avonden eten en ze hebben ook wat Bulldog (Gin) ingeslagen, die hier duidelijk veel goedkoper is dan in België. Ze hebben ook “einen Tisch reserviert” voor vanavond in Fannys Harzer Schnitzelhaus und Waffelbäckerei in Bad Sachsa, op loopafstand van ons huisje.
In de namiddag kon ik eindelijk weer iets “meedoen”. We reden naar het Klostermuseum in Walkenried, een voormalig cisterciënzer klooster. In Duitsland is er al vanaf het begin van de versoepelingen een mondmaskerverplichting in bijvoorbeeld musea. Op bovenstaande foto laten ze de bezoekers er op een ludieke manier aan herinneren dat je een mondmasker moet dragen. Daarnaast stond er ook om de zoveel meter een bord met “Mondmasker dragen, aub”, “Minstens 1,5 meter afstand houden”, … Ook de contactgegevens moesten ingevuld worden, zodat ze je kunnen contacteren bij een besmetting. Op de ouderwetse manier, met pen en papier.
Nog een “complimentje”: de baliemedewerker vroeg of we (mijn broer en ik) nog studenten waren. We zien er dus jonger uit dan we werkelijk zijn. Of komt dat door ons mondmasker? 😉
De overblijfselen van het klooster zijn indrukwekkend, maar voor mij was het museum op zich niet zo spectaculair. Ik heb geen geduld om alle infoborden, die enkel in het Duits (en op sommigen in het Engels) waren, te lezen. Er was ook een audiotour beschikbaar, maar enkel in het Duits. Ik vind audiotours (in je eigen taal) in een museum veel interessanter dan zo’n infoborden.
Na het museumbezoek zijn we iets gaan drinken in het Klostercafe. Ook hier moesten we (of beter gezegd: papa) een formulier invullen. We kregen ondertussen ook een regenbui over ons heen, maar gelukkig zaten we onder een paraplu/parasol, zodat we min of meer droog zaten.
Ook buiten kan je rondom het klooster gaan. Dit is gratis toegankelijk en meer bezienswaardig dan het museum met zijn Duitse infoborden. We snelden nadien naar de auto, want er hingen weer donkere wolken in de lucht.
’s Avonds zijn we gaan uiteten bij Fannys Harzer Schnitzelhaus und Waffelbäckerei. Toen we ons mondmasker op wilden zetten om binnen te gaan, zei een meneer buiten dat dit (sinds vandaag) blijkbaar niet meer nodig was in de regio Nedersaksen? Oké, in België wordt het iets strenger, in de regio Nedersaksen versoepelen ze.
Ik at een Jägerschnitzel met champignonroomsaus en pommes frites en dronk een glaasje witte wijn. Normaal zouden ze ook een Nederlandstalige menukaart hebben, maar door de corona eventjes niet. Ook de zout- en pepervaatjes stonden niet op tafel. Met ons vieren waren we net geen 70,00 euro kwijt en we hebben ons buikje goed volgegeten (ik heb die Schnitzel echt niet opgekregen, de helft is verhuisd naar een ander bord! 😉 ). Het was lekker. Ik vond vooral die champignonroomsaus heel lekker! 🙂
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 