Sinds vorige week ben ik terug aan het werk na de lockdown door het coronavirus. Hoe heb ik de afgelopen periode ervaren?
Begin maart had ik nog geen enkel besef wat er op ons afkwam. Het was nog een ver-van-mijn-bed-show. Ook al woedde het virus toen al volop in Italië. En toen kwam alles in een stroomversnelling. Minister Wouter Beke kondigde de sluiting van de woonzorgcentra aan, de federale regering kondigde de sluiting van scholen en horeca aan, … En ik? Ik werd bang! Ik wou het liefst in een late winterslaap, vroege lenteslaap kruipen en er pas uitkomen als heel dat gedoe achter de rug is. Alleen moest ik nog gaan werken. Van telewerk is er in mijn job geen sprake.
Er kwam iets onbekends op ons af. Niemand wist hoe te reageren. Ja, we wisten wat er aan het gebeuren was in China, maar het waren die verschrikkelijke beelden uit Italië die ons het laatste duwtje in de rug gaven om heel ons land in lockdown te plaatsen. We zaten echt niet te wachten op overvolle ziekenhuizen, waar de patiënten op de gang moesten blijven omdat er gewoon geen plaats was.
Ziekenhuizen schoten in actie. Alle niet-dringende consultaties, ingrepen, … werden uitgesteld voor onbepaalde duur. Afdelingen werden verbouwd, personeel werd omgeschoold, … In zeer korte tijd stonden de Belgische ziekenhuizen met getrokken wapens klaar voor de onzichtbare vijand. Voor het labo betekende dit nog weinig instroom, dus minder werk, dus minder personeel nodig. Ik had al te kennen gegeven dat ik enorm bang was, dat MS-patiënten (toen nog) als risicopatiënt werden aanzien. Er werd dus een teamvergadering opgezet en meegedeeld dat er de komende weken op minimumbezetting werd gedraaid. Er moest dus telkens wel iemand per functie aanwezig zijn. We zijn met twee secretaressen en gelukkig liet mijn collega weten dat ze het niet erg vond om te komen werken. De start van mijn technische werkloosheid…
Op vrijdag 20 maart 2020 trok ik de deur van het labo achter me dicht. Ik vertrok precies op zwangerschaps-/bevallingsverlof, weliswaar zonder zwanger te zijn, zonder te bevallen en zonder baby. Ik zou terugkomen, ik wist enkel nog niet wanneer.
Toen de epidemie voluit woedde, was ik heel streng. Ik nam de quarantaine heel letterlijk. Tussen die ene vrijdag in maart en begin mei heb ik welgeteld twee keer de vierkante meters van onze tuin en ons huis “overtreden”. Toen de overheid de regels wat versoepelde, versoepelde ik zelf ook. Het is nog steeds niet zoals het voor de corona was, want afstand bewaren blijft belangrijk. Toch merk ik op dat ik er weinig moeite mee heb. Het lijkt alsof ik ook voor de corona al coronaproof leefde. Een knuffelkont naar andere mensen toe ben ik nooit geweest, enkel mijn ouders krijgen knuffels van mij.
Ik kreeg vaak de vraag of ik mij niet verveel. Hoegenaamd niet! Ik had juist weer het gevoel dat ik tijd had voor iets. Ik kroop eindelijk uit mijn heel lange leesdip (door Duingras van Jackie van Laren), maakte heel wat recepten, bloggen, … Het was ook heel gemakkelijk om afspraken i.v.m. mijn appartement te regelen. Ik was toch altijd thuis. 😉
Ik besef ook dat ik in een enorme luxepositie zat. Geen telewerk, geen kinderen die thuisonderwijs moesten krijgen, geen zorgen of ik mijn rekeningen kon blijven betalen (want ik woon(de) nog thuis), … Van alle technische werklozen zat ik op een fluwelen troon.
Bij onze Zoom-teamvergadering werd al te kennen gegeven dat ik ofwel de eerste week ofwel de tweede week van juni terug kon opstarten. Achteraf heb ik er zelf op aangestuurd om de eerste week terug op te starten. Enerzijds had mijn collega graag verlof en anderzijds had ik dan voor juni een volledig maandloon. Want hoe je het ook draait of keert, die technische werkloosheid is goed voor een maand of twee maanden, maar langer moet dat echt niet duren.
Op 2 juni 2020 opende ik de deur van het labo weer. De overgang ging vlotter dan na gewoon verlof. Dan zeg je nog dat je verlof te kort is geweest. Dat is nu natuurlijk niet het geval. Het was fijn om terug op de werkvloer te zijn.
Ik vermoed dat er geen tweede lockdown gaat komen, dat kunnen we socio-economisch niet aan. We moeten vertrouwen hebben in het gezond verstand van de mensen… Gewoon de maatregelen, de gouden regel van zes, blijven volgen. Kom uit uw kot, maar doe niet te zot. 😉
Het was een bizarre periode waar ik wisselend naar terugkijk. Het was fijn om gewoon thuis te zijn, tijd te hebben, … Maar om nu te zeggen dat ik dit nog eens wil meemaken? Liever niet… 😉
Benieuwd wat ik allemaal meemaakte de afgelopen weken? Ik heb alles bijgehouden in Dagboek van een MS-patiënt in coronatijden (#1, #2, #3, #4, #5, #6, #7, #8, #9, #10 en #11)
Kim leeft 