Zondagskind | Judith Visser | 2018 | HarperCollins | 478 pagina’s
Korte inhoud
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer meer in de belevingswereld van iemand met asperger.
Mijn mening
Deze autobiografische roman gaat over een meisje dat het syndroom van asperger heeft, zonder het zelf te weten. Ze groeide op in de jaren tachtig en negentig waarbij haar gedrag als “niet normaal” werd aanschouwd. Van autisme was er toen nog geen sprake.
In dit boek vertelt auteur Judith Visser over de periode van haar vierde tot twintigste levensjaar. Van de eerste schooldag in de kleuterschool, tot de eerste dag in de brugklas (=eerste middelbaar) tot haar eerste vriendje. Alle belangrijke momenten in de kindertijd en jongvolwassenetijd komen aan bod.
Als lezer kruip je mee in het hoofd van Jasmijn, in haar belevingswereld. Judith Visser slaagt er glansrijk in om de lezer mee te nemen, om de lezer kennis te laten maken met wat er juist in het hoofd van een persoon met asperger omgaat.
Mijn eerste reactie was dan ook: Geweldig boek! Dit boek is een absolute aanrader. 🙂
Kim leeft 