Het pad naar de zee – Liz Fenwick

Het pad naar de zee | Liz Fenwick | vertaling Harmien Robroch

2019 | Boekerij | 383 pagina’s

Korte inhoud

Het schitterende, imposante huis dat boven op een klif in Cornwall staat, betekent voor elk van de drie vrouwen van de familie Trewin iets anders. Voor Joan was het een paradijs toen ze er in de jaren zestig woonde, pasgetrouwd en dolgelukkig. Maar het huwelijk eindigde in een nooit opgehelderd drama. Diana, haar dochter, droomt nog steeds van haar jeugd in het mooie huis: de weidse blauwe hemels, de kamers vol boeken, de feesten en het geluid van de zee aan het einde van het pad. Maar alle familieleden die ze zo liefhad, zijn door oude geheimen van elkaar vervreemd. Voor kleindochter Lottie betekent het huis een veilige haven waar ze zichzelf en haar gebroken hart wat rust kan gunnen.

Maar wanneer de drie generaties vrouwen bij elkaar komen in het oude familiehuis, kan het tragische verleden niet langer verborgen blijven en beleven ze een zomer die hun leven voorgoed zal veranderen.

Mijn mening

Wanneer Joan Trewin op haar sterfbed iets opbiecht over hetgeen in 1962 is gebeurd, gaan de poppen aan het dansen. Haar dochter Diana was toen 8 jaar. Ze kijkt terug naar haar jeugd, maar herinnert zich niets meer. Kleindochter Lottie komt terug naar het huis in Cornwall om afscheid te nemen van haar oma.

Dit boek is een verleden-heden-verhaal, een echte familiekroniek. Enerzijds worden we “geteletijd” naar 1962, naar de jeugd van Diana waarin er iets heel ergs gebeurd. Anderzijds zijn we in het heden, 2018, waar de moeder van Diana op sterven ligt. Ze wil weten wat er in 1962 is gebeurd, vooraleer het te laat is.

Bovenaan elk hoofdstuk wordt de datum én tijd weergegeven en welk personage (Joan, Diana of Lottie) het vertelperspectief biedt. Het verhaal speelt zich trouwens af op 3 augustus 1962/2018, 4 augustus 1962/2018 en 5 augustus 1962/2018. Ook opvallend is dat de tijd chronologisch is. Hiermee bedoel ik dat bijvoorbeeld het ene hoofdstuk 3 augustus 1962 13u00 is, het volgende 3 augustus 2018 13u10 en het volgende 3 augustus 1962 14u00 enzovoort enzovoort. Dus eigenlijk verandert enkel het jaar af en toe, voor de rest blijven dag én uur chronologisch lopen.

Het verhaal leest heel vlot. De hoofdstukken zijn kort en uiteraard kent Liz Fenwick de kneepjes van het vak. Eindigen met een climax in een bepaald hoofdstuk en het volgende hoofdstuk beginnen in een nieuw vertelperspectief. Je wilt eenmaal weten wat er volgt op dat bepaald hoofdstuk, dus er zit niets anders op dan verder te lezen.

Voor de fans van de familiekronieken, met een verleden-heden-verhaal, is dit boek een aanrader!