Toen ik deze titel maakte, bedacht ik me dat je dit langs twee kanten kunt interpreteren. De ene kant is dat Meneertje La Pein uit zijn controlekamer in ontvoerd, in een doos is gestopt en ergens in een hoek op zolder is geduwd. Helaas, was het maar waar. Met deze titel zoom ik even in op mijn MS-klachten, nu ik al meer dan vier weken thuis zit en relatieve rust ervaar. Hoe zit het nu met die MS-klachten? Is er verbetering of verslechtering?
Eerst en vooral: de vage klachten, die ik al jaren heb, zijn nog steeds aanwezig. Het is vaag en ik ben het ondertussen ook al zo gewoon geworden dat ik er amper aandacht aan besteed.
Mijn MS-klachten deel ik onder in vier klachten die echt wel aanwezig zijn.
Vermoeidheid
Dit is een inkoppertje voor heel veel MS-patiënten. Ondanks dat ik dus nergens naar toe hoef, zo lang ik wil in mijn bed kan blijven liggen, met niks rekening moet houden, trippel ik rond de klok van 20u-20u30 naar boven, richting mijn bedje. Ook al zeg ik dagelijks dat ik vandaag echt wel langer wakker blijf, zoals alle grote mensen doen, het lukt niet. Ik ben moe en mijn lijf snakt naar mijn bed. Het feit dat ik al wekenlang onderbroken nachten heb en dus niet kan doorslapen, zal ook een reden zijn van die vermoeidheid.
Vaak plassen
Om dan ineens door te gaan naar de reden van die vermoeidheid: het toilet is mijn beste vriend. Gemiddeld moet ik ’s nachts twee keer opstaan. Als ik dan rond de klok van 1u30-2u00 moet opstaan, is het vaak dat ik daarna niet meer in slaap raak. Mijn piekermolen begint weer overuren te draaien en het duurt eeuwen vooraleer ik weer in slaap val. Niet moeilijk dat ik vermoeid ben…
Stijfheid in rechtervoet
Ik noem het stijfheid in rechtervoet, omdat ik niet weet hoe ik het anders moet omschrijven. Het is alsof mijn rechtervoet in kramp schiet zonder echt pijn te doen. Of zoals je soms je spieren kunt aanspannen zonder het te beseffen. Dat doet ook geen pijn. De kiné zegt dan ook vaak, voor de coronatijden (want ik heb de kiné al een maand niet meer gezien): “Ontspan je spieren even”.
Pijn in rechterhand
Deze pijn kan ik catalogeren bij zenuwpijn. En ook hier speelt Meneertje La Pein de baas. In quarantaine zet hij de intensiteitsknop maar lichtjes open. Het gevoel is ook niet terug. Ik voel wel “iets”, maar ik voel geen structuur. Als je mij twee dezelfde blokjes geeft, zelfde formaat, zelfde grootte, etc, maar een andere structuur en me zou blinddoeken, ik zou niet kunnen raden welke structuur het is. Als je mij een vork en een lepel geef, kan ik het wel raden omdat ik de omtrek voel.
Conclusie
Er is een lichte verbetering qua intensiteit van de MS-klachten, maar verdwenen zijn ze echt niet. Het zijn klachten waar ik mee zal moeten leren leven. De ene dag gaat het al beter dan de andere dag.
Als ik één MS-klacht even op on hold mag zetten, is dat “vaak plassen”, vooral ’s nachts. Ik zou zo graag nog eens een nachtje doorslapen. Gewoon klokje rond. Ijdele hoop, zeker? 😉
Kim leeft 