Het laatste grote deel om te kiezen waren de binnendeuren en het laminaat.
Wekenlang ben ik aan het rondsurfen geweest naar inspiratie. Wilde ik de standaard witte deuren of een glazen deur of toch nog iets anders? Ik veranderde constant van gedachten.
Op een zaterdag reden we naar de leverancier van de binnendeuren en het laminaat. We werden weer goed ontvangen en kregen iets te drinken aangeboden.
Ondertussen was ik er al uit. Ik wil tussen de nachthal en de woonkamer en de inkomhal en de woonkamer een glazen deur. Ik wil lichtinval. Maar ik wilde geen volledige glazen deur. Dat kost veel te veel geld. En het is niet dat ik een ezeltje heb dat geld schijt en dat ik alles kan bestellen/kopen wat ik wil. Alle andere deuren mogen gewoon standaarddeuren zijn.
Klus geklaard. Dacht ik.
“Wil je sleutelgaten in de deuren? Dit zit standaard in de prijs, maar ik vraag het nog een keer.”
Daar had ik totaal niet aan gedacht. Ik wierp weer een blik naar mijn adviseur. Papalief kwam weer met een slimme opmerking.
“Kim, wij hebben thuis sleutelgaten en hoeveel keer gebruiken we dat?”
“Euhm… Nooit.”
Oké, dat was beslist. Geen sleutelgaten. Ook al was er geen meerprijs.
“Wil je een slot op het gastentoilet?”
Bestaat dat? Bij ons thuis is dat een sleutelgat zonder sleutel. We hebben wel zo’n lichtknop aan de buitenkant zodat je kan zien als er iemand op het toilet zit. Blijkbaar kan je tegenwoordig thuis ook zo’n slot installeren. Wist ik veel… Oké, dat is misschien wel handig. Natuurlijk wordt hier wél een meerprijs voor aangerekend.
Toen mocht ik mijn “halfglazen” deuren gaan kiezen. Ik wil dus een deur met een houten kader en daar mat glas in. Niet volledig, maar in zo’n 3 à 4 blokken. Hij liet een voorbeeld zien. Ook hier kon ik niet echt kiezen, maar volgde ik mijn gevoel. Het worden deuren met vier blokken.
Hij liet ook nog even de inkomdeur zien. Daar kon niets aan veranderd worden. Deze moet voor alle appartementen hetzelfde zijn.
“Nu mag je de klink gaan kiezen.” Hij wees de klinken aan die standaard in het budget zaten.
Daar stond ik te staren. Eigenlijk te elimineren. Die, die en die zeker niet. En die zwarte klinken (ik begrijp die hype dus echt niet hé) ook niet. Ik had de soort klink in het vizier. Het lijkt heel hard op de grepen in mijn keuken. Er zijn nog twee kanshebbers. Ik probeerde uit wat het makkelijkst in mijn hand lag. Normaal kies ik altijd voor klein en fijn, maar deze keer lag de grote toch beter in mijn hand. Dat wordt het.
We gingen verder met het laminaat. Daar was de keuze heel snel gemaakt. Er zaten standaard vier soorten laminaat in het budget. Hij liet ze alle vier zien. Ik had een staal van mijn vloertegel bij en legde het er naast. Oké, dit is mooi. Dit wordt het!
“Wil je nog iets anders zien?”
“Nee, dit is goed.” Als hij nu afkomt met nog meerdere soorten laminaat, wordt de keuze nog moeilijker. Ik moet het mezelf niet moeilijker maken. Ik vond dat laminaat mooi, dus dat werd het.
“Wil je plinten in hetzelfde materiaal of in het wit?”
Ik was echt verbaasd.
“Met witte plinten trek je de ruimte eigenlijk open. Je hebt optisch een grotere kamer. Met plinten in hetzelfde materiaal maak je de ruimte dus optisch kleiner.”
“Euhm…” Daar hebben we nog niet aan gedacht.
“Dat moet je nu nog niet beslissen. Laat maar weten wat je wilt”.
In de auto naar huis wist ik het al. Ik wil plinten in hetzelfde materiaal. Mijn vloertegels en plinten zijn ook hetzelfde. Ik wil rechtlijnigheid, strakheid, gelijkheid en geen kakafonie van daar wel dezelfde plint en daar een witte plint.
“En hoe wil je dat het laminaat gelegd wordt?”
Hallo, met wat voor een moeilijke vraag kom jij nu af. Hoe kan ik dat nu weten? En wat maakt het in godsnaam uit.
“Zal ik het gewoon doen zoals op het plan staat?”
“Ja, dat is goed.”
“En hoe moeten de deuren gedraaid worden?”
AHA, eindelijk iets dat ik wist. Ik haalde vol trots mijn voorbereiding uit mijn tas. Ik had dit namelijk al zelf op een kopie van het grondplan getekend.
“Oké, dat is gemakkelijk.”
Even later namen we afscheid. Hij zou de offerte (met de meerprijzen) via mail opsturen. Ik moest het dan even nakijken, ondertekenen en terugmailen.
De “halfglazen” deuren staan er ondertussen in en ik ben er zooo blij mee. Helemaal zoals ik wou: licht en privacy. 🙂
Kim leeft 