De geheime droom van het land – Héctor Abad

De geheime droom van het land | Héctor Abad | vertaling Jos Den Bekker

2016 | De Geus | 416 pagina’s

Korte inhoud

Anita Ángel is dood. Ze is gestorven op La Oculta, de finca van de familie in de Colombiaanse bergen. Haar kinderen Pilar, Eva en Antonio keren terug naar het familielandgoed om afscheid van haar te nemen. Voor alle drie is La Oculta een bijzondere plek: de plaats waar ze het gelukkigst waren, maar waar ze ook geweld en terreur hebben ervaren. Met elkaar kijken ze terug op een familiegeschiedenis die onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van Colombia.

Mijn mening

Dit was het boek voor de leesclub. Een dikke klepper die ik niet op tijd uitgekregen heb, maar toch nog heb uitgelezen. Ik kreeg het boek, door allerlei omstandigheden, pas twee weken voor de datum. Dit was iets te kort voor mij. Het voordeel aan de leesclub is dat het boeken zijn die ik zelf nooit uit het rek zou nemen. Het verbreedt mijn boekenhorizon enorm. Zo heb ik toch al enkele auteurs ontdekt.

De geheime droom van het land is een familiekroniek van een Colombiaanse familie. De finca La Oculta is al jarenlang eigendom van de familie Ángel. Wanneer moeder Anita overlijdt, blikken de drie kinderen terug op hun leven waarin La Oculta een zeer belangrijke rol speelt. De vraag blijft echter: Zal La Oculta nog langer eigendom blijven van de familie of wordt de finca verkocht?

Het verhaal speelt zich af in Colombia, het land waarvan wij in Europa geen goede indruk hebben. Blijf er vooral weg, krijgen we overal te horen. Dit werd ook duidelijk in het boek: de guerilla, de paramilitairen, de ontvoeringen, … Heel gezellig en veilig leek het mij niet.

In het boek worden drie “tijdseenheden” gebruikt. Antonio vertelt de historische geschiedenis van de familie en heeft het vooral over het verleden. Pilar is nogal conservatief en leeft vooral in het heden, terwijl Eva een regelrechte feministe is en in de toekomst leeft. In elk hoofdstuk vertelt één van de kinderen haar/zijn verhaal, waarbij Antonio het grootste aandeel krijgt.

Ik heb het boek uitgelezen, maar ik kan niet zeggen dat ik erdoor gevlogen ben. Ik kan ook niet zeggen dat ik het boek super vond. Het is geen slecht boek, maar ook niet meer dan dat. Ik hoor wel zeggen dat fans van bijvoorbeeld de Zuid-Amerikaanse literatuur (zoals Gabriel Garcia Márquez of Isabel Allende) dit boek zeker moeten lezen. Ik houd het op dit één boek. Binnenkort lezen we het volgende boek voor de leesclub, gelukkig iets minder dik dan deze klepper. 😉