In het vorige deel vertelde ik al over het kiezen van het sanitair en de tegels. Deze keer zal ik iets meer vertellen over de keuken. Ook hier zal ik soms “we” gebruiken, aangezien ook hier mijn ouders het slachtoffer waren om me te vergezellen.
Voor de keuken had ik keuze uit twee leveranciers. We zijn bij beide leveranciers geweest. In kader van de privacy noem ik het L1 (leverancier 1) en L2 (leverancier 2). Er zal ook nog een L3 (leverancier 3) komen, maar dat is voor later. Het is een hak-op-de-tak-verhaal, maar dat was in het echte leven ook zo. Ik probeer het zo goed mogelijk te reconstrueren.
Leverancier 1
We bezochten eerst L1. We werden vriendelijk onthaald. Koffie of thee? Zet jullie neer.
De eerste vraag was uiteraard: “Heb je al iets in gedachten?”
Jazeker, er zit een witte keuken met een donker werkblad in mijn gedachten. Verder wist ik het nog niet.
En toen begonnen we van op een wit papier mijn droomkeuken uit te tekenen.
“Welke toestellen wil je?” – Ik wil een combi-oven, een microgolf/magnetron, een vaatwasser, een combi koelkast-diepvriezer (en geen diepvriesvak waar amper een pizza in kan). En dat allemaal in een relatief kleine keuken. Je moet tenslotte ook nog werkruimte/werkblad hebben.
Ik wou ook zoveel mogelijk lades. In het ouderlijk huis hebben we, buiten de pottenlades, allemaal kasten. Ik haat het als ik iets moet hebben of wegzetten in een kast dat helemaal achteraan in die kast staat. Nee, daarom wil ik lades. Ik wou ook een apothekerskast, maar daar is geen plaats voor. En voor de rest wou ik zoveel mogelijk ruimte benutten.
Daarna was het kiezen: kleur kast, welk werkblad, welke handgrepen, welke toestellen, wil ik een spatwand, enzovoort, enzovoort. De verkoopster raadde me toestellen van AEG aan. Kwalitatief zijn ze goed en ze hebben een betere prijs dan bijvoorbeeld Miele. Miele is nog altijd de top, maar daarvoor betaal je ook. AEG zou een goedkoper alternatief zijn. Zodoende zijn mijn combistoomoven, combimicrogolf, vaatwasser, inductiekookplaat en combi koelkast-diepvriezer van AEG.
We hebben toch bijna zo’n 3 uur binnen gezeten. En dit zet ik er specifiek bij, want het zal blijken dat dat niet altijd het geval is.
Het eerste ontwerp zag er zo uit. Dit is het trouwens niet geworden. Te weinig opbergruimte.
Leverancier 2
Een weekje later zijn we naar L2 geweest. We verwachtten ons aan hetzelfde soort stramien als een week eerder.
Ook hier werden we goed onthaald. Daarover mogen we niet klagen. Willen jullie iets drinken? Zet jullie neer.
En dan nam ze haar sjabloon. Welke keuken wilde ik? Welke toestellen? Eigenlijk alles wat L1 ook gevraagd.
Nog geen halfuur later stonden we terug buiten. Huh, zo snel, zul je denken? Dat dachten wij ook. Ze ging het uittekenen en verwachtte ons twee weken later terug.
Leverancier 1
We gingen weer naar L1. Zij liet zien wat zij uitgetekend had. Er werden nog details besproken. We zaten toch weer bijna twee uur binnen.
Ze weet heel veel van keukens (logisch ook) en bood mij ook de beste keuze in mijn situatie aan. Zo stond in het lastenboek dat mijn afvoer van mijn dampkap via de schacht naar buiten gaat. Maar dat lastenboek houdt geen rekening met de opstelling van de keuken. Als ik mijn afvoer langs buiten wil laten gaan, zou er nog heel wat kap- en metselwerk aan te pas komen. Dat kost natuurlijk wel extra geld. Een andere optie was om met koolstoffilters te werken, die je elk jaar moet vervangen. Ken jezelf, zeggen ze dan. Ik zie er nu al tegenop. Tot dé oplossing tevoorschijn kwam. Ik kon ook kiezen voor een plasmafilter. Dit kan 15 jaar (!) blijven zitten, is beter voor van alles en nog wat en ideaal voor zo’n kluns als ik. Het is in aanschaf veel duurder dan een koolstoffilter, maar op het einde van de rit (na die 15 jaar dus) is het goedkoper dan jaarlijks koolstoffilters zitten te vervangen.
Leverancier 2
Tijd om het ontwerp van L2 te bekijken. Oké, dat ziet er best goed uit. En nu mocht ik de toonzaal in. En mocht ik het juiste materiaal van kast, werkblad, toestellen, … kiezen. We stonden binnen het uur weer buiten.
Wat ik eigenlijk duidelijk wil maken: we voelden ons bij L2 niet heel welkom. Bij L1 namen ze echt de tijd voor ons. Hier hadden we een heel goed gevoel bij.
Het grappige is: ik heb het ontwerp van L2 naar L1 gestuurd en gevraagd om dit ook uit te tekenen.
Qua prijs zaten ze ongeveer gelijk, dus ik koos de leverancier waar we goed geholpen zijn, waar we een goed gevoel bij hebben. Ik koos voor L1. Toen ik L2 belde met het nieuws dat ik voor L1 koos, vond ze het precies niet erg. Ze probeerde mij niet te overtuigen.
Ik moet wel even zeggen: sommige buren hebben wel voor L2 gekozen. Zij werden goed geholpen en zijn tevreden over de service. Het hangt dus enkel af wie je als verkoper hebt.
Leverancier 3
Ik had een akkoord met L1 toen ineens L3 belde. L3 is afgescheurd van L1 en mocht van de projectontwikkelaar ook meedoen in de verkoop van de keukens. Tja, een beetje te laat dan. Ik heb niets gedaan met L3. Ik heb hun camionette wel eens bij ons zien staan, dus ze hebben wel enkele keukens kunnen verkopen in ons project.
Leverancier 1
Ik zette mijn handtekening onder de offerte van L1. Nadien is de offerte nog enkele keren aangepast, maar dat was geen probleem zolang de keuken niet in productie ging.
Voor de rest ben ik heel tevreden (tot nu toe) over de service van L1. Ik werd/word op de hoogte gehouden bij veranderingen in de planning. Als er iets verkeerd geleverd werd, werd dit opgelost. Tot nu toe heeft mijn gevoel/intuïtie mij niet in de steek gelaten.
Net als bij de vorige blog even een voorsmaakje:
Kim leeft 