Een opstoot?!

De afgelopen weken hebben heel veel gevergd van mijn lichaam. Een collega die ziek werd, druk op het werk, geen rust kunnen pakken, … En dan schiet Meneertje La Pein in actie achter zijn controlepaneel. Hij drukte het ene na het andere knopje in en draaide nog wat aan de intensiteitsknop in de verkeerde richting…

En ik? Ik zat met tranen in mijn ogen me sterk te houden voor Jan en Alleman, liet mijn verjaardag vergallen, dook mijn bed in op een uur dat het nog buiten licht was en wilde maar één ding: RUST!

Rust nemen is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want rust nemen met MS is ab-so-luut niet hetzelfde als rust nemen zonder MS. Het duurt gewoon veel langer om terug opgeladen te raken, als je überhaupt al volledig opgeladen raakt, wat dat is ook nog de vraag.

Goed, ik vermoedde zelf niet meteen een opstoot, aangezien het allemaal aan dezelfde kant als waar het begonnen is situeerde. Dit werd bevestigd door de neuroloog en de huisarts. Toch leek het de huisarts verstandig om even de batterijen terug op te laden en gaf me een weekje rust en een voorschrift voor nog straffere pijnstilling.

En ik? Ik voel me schuldig naar mijn werkgever en collega’s toe, maar ik moet beseffen dat dit de enigste weg vooruit is. Om nu nog door te blijven gaan en de MS helemaal de kans te geven om voluit een opstoot te kunnen laten uitlokken… Daar ben ik niet mee geholpen en mijn werkgever en collega’s nog veel minder (want dan ben ik veel langer afwezig).

Niemand weet of er een opstoot op de loer ligt. Een opstoot is zo onvoorspelbaar. Het is wel een feit dat opstoten uitgelokt kunnen worden door drukte, stress of heftige gebeurtenissen. En laat dat nu juist de laatste weken het geval geweest zijn.

Enfin, ik hoop dat het weekje rust mij goed zal doen. Ondertussen is er meer in gang gezet om me de nodige rust te gunnen (zonder verlof in te moeten zetten), maar daar later meer over (als de procedure is afgerond)…