Kerst en oud&nieuw met MS

De drukke feestdagen zijn ook weer achter de rug. Hallelujah! Hoe leuk en plezierig ze ook zijn, ik heb ze als heel vermoeiend ervaren.

Kerstavond was bij ons thuis te doen. Papa was de Jeroen Meus van dienst. Letterlijk, want papa haalt al zijn inspiratie bij Jeroen Meus. In de late namiddag kwam het volk. In de namiddag ben ik mijn bedje ingedoken om mijn batterij op te laden. Jammer genoeg laadt mijn batterij niet meer zo goed op. Er scheelt iets met mijn batterij. En jammer genoeg kun je mijn batterij niet vervangen zoals je dat wel doet met allerlei andere toestellen.

Om 21u15 vond ik het genoeg geweest. Het dessert moest nog geserveerd worden, maar ik hield het niet meer uit. Heel moe en mijn rechtervoet en -been begonnen weer eigenwijs te doen. Ik ben dus gaan slapen. En ik vond dat niét leuk. Ab-so-luut niet! Happy sleepy Christmas!

Ook kerstdag was (gelukkig) bij ons thuis te doen. We stellen onze infrastructuur gewoon ter beschikking. Normaal was kerstdag altijd bij mijn grootouders, maar de laatste jaren was het te veel geworden voor mijn grootmoeder (al wil ze dat zelf niet toegeven). Zodus werd er door hun drie dochters, met de volledige steun van vava, beslist om een traiteur te regelen, zodat moemoe & vava enkel hun voetjes onder tafel moeten schuiven (en de rekening achteraf betalen, al doen ze dat met plezier). Het eten van deze traiteur is trouwens heel lekker. We hebben ons plekje voor 25 december 2020 al terug gereserveerd.

Kerstdag begint wel iets na de middag. Hier ben ik al iets blijer mee. Toch ben ik nog een middagdutje gaan doen. En ik heb mijn dessert, dat ik de vorige avond dus niet opgegeten heb, opgeëist. Een dessert als 11-uurtje… ik trek mij er niets van aan en ik heb er van genoten.

Om 19u40 was mijn kaarsje uit. Gelukkig was het eten al op. Of ja, iedereen had genoeg, want overschot is er altijd. De cadeautjes waren uitgepakt. Tijd om mijn batterij weer in de oplader te steken…

Gelukkig had ik de eerste week van de vakantie verlof, zodat ik nog 4 dagen de tijd had om te recupereren. En hallelujah, voor het eerst in weken/maanden waren mijn MS-klachten tijdens dit weekend minder. Al duren mooie liedjes niet lang, want nu zijn ze al gedeeltelijk terug…

Op oudjaarsdag moest ik gaan werken. Ik ga trouwens liever op 31 december werken dan op 24 december. Oudjaarsdag zegt mij niets. De middernachtklok haal ik toch niet en ik slaap gewoon door het vuurwerk heen. Dat was al voor de MS trouwens, maar deze keer was dat zeker.

Om de eerste nacht van 2020 in te luiden, had MS een fijn cadeautje voor mij (NOT!). Net voor middernacht werd ik wakker. Niet van het vuurwerk, maar omdat ik me niet goed voelde. Dit gebeurde ook exact twee nachten eerder. Er begon een belletje te rinkelen… Zowel zondag (dus twee nachten eerder) als deze dinsdag was het mijn Copaxone-injectiedag. De verpleegkundige had al gemeld dat de eerste drie maanden Copaxone tijdelijk griepverschijnselen kan geven. Ik zat dus net na middernacht in de zetel naar Loslopend wild en gevogelte op Eén te kijken, net een Dafalgan ingenomen en doodmoe. Van goed slapen kwam er dus weinig in huis.

En dan nieuwjaarsdag… Aangezien enkel mijn grootouders langs mama’s kant nog leven, is het eerste verplichte uitje pas ’s avonds, samen met heel de familie langs die kant. Vroeger was dat de tijd van nieuwjaarsbrieven voorlezen, nu is het gewoon elkaar gelukkig nieuwjaar wensen. Gelukkig was ik dan niet de enigste die moe was, want sommigen hadden net als ik er een kort nachtje opzitten. Alleen was mijn kort nachtje van een iets andere aard…

Al bij al heb ik niet echt kunnen genieten van deze feestdagen. Ik ben blij dat ze achter de rug zijn. Natuurlijk zijn er ook mooie momenten geweest tijdens de feestdagen. Het is niet alleen maar “zwart” geweest. De liefde die ik voel, de dankbaarheid die geuit wordt als ik mijn/ons cadeautje heb afgeven, het glas cava/champagne (ja, ik drink dat graag met mate en dat is al een genietmomentje voor mij)… Het zijn kleine momenten, maar van deze kleine momenten geniet ik nu des te harder…