Hoe mooi en bijzonder 2018 was geweest met een nieuwe job en de aankoop van mijn appartement, des te heftiger is 2019 geweest. Toch zijn er ook nog steeds lichtpuntjes en kijk ik met plezier terug naar deze mooie momenten.
Eind januari begon het allemaal. Ik kreeg enorme last van mijn nek en onderrug. Verschillende ontstekingsremmers heb ik geslikt en uiteindelijk ben ik in juli onder de MRI beland. Het verdict: musculoskeletale problematiek. Of in ’t Vlaams gezegd: er is niets te zien (zoals bv. een hernia), maar je hebt wel pijn. Was dit een voorteken van de MS? Niemand die het antwoord weet.
Aangezien ik sinds eind 2018 de officiële eigenaar ben van een appartement, ging mijn aandacht (vooral in de eerste helft van 2019) uiteraard ook naar die bakstenen. Alle “grote” zaken zoals keuken, badkamer, vloer, … zijn besteld, mijn meubeltjes zijn besteld, ik ben volop bezig met welke kleur ik op de muur zou/ga laten aanbrengen, … tot wat er op die muur zou komen te hangen.
Op vakantie gaan is ook altijd fijn. Dit jaar was Duitsland de bestemming, meer bepaald de mooie Eifel. Het is zo verwonderlijk dat zodra je de taalgrens gepasseerd bent, en nog verder Luik, je precies in een heel andere wereld komt. Rust, groen, kalmte, … Zalig! 🙂
En dan was er die 29ste augustus. De ochtend waarin mijn leven voorgoed veranderde. Het appartement verschoof naar de achtergrond. Ik was met andere zaken bezig. Gelukkig was alles al geregeld/besteld, enkel de aannemers moesten nu aan de slag. Anno eind 2019 heeft alles wat vertraging opgelopen. Voor mij is dat minder erg, want ik heb geen richtdatum waarop ik het ouderlijk huis moet verlaten. Voor mijn toekomstige buren die hun eigen huis al verkocht hebben, is dit natuurlijk een andere zaak. Hopelijk voor hen dat het toch nog op tijd afraakt.
Gelukkig was die tweede helft van 2019 niet alleen maar kommer en kwel. Het weekendje weg naar Maastricht was toch wel het hoogtepunt. Ik had net die eerste opstoot gehad, wat ik toen nog niet wist. Wandelen ging op een slakkentempo en de vermoeidheid was immens. Toch slaagde ik erin om van het hotel, dat buiten de “ring” van Maastricht lag, naar de binnenstad en weer terug te wandelen. Op mijn gemakje en als beloning een glas witte wijn en een stukje echte Limburgse vlaai. Meer vraag ik niet, hoor. 😉
In 2020 zal ik het ouderlijk huis verlaten en naar mijn eigen appartementje trekken. Ondanks de diagnose van MS is het geen moment in mij opgekomen om dit plan te laten varen. We zullen wel zien hoe het zal zijn. Ik weet in ieder geval dat ik steeds bij mijn ouders terecht zal kunnen in tijden van nood…
Kim leeft 