Zondag 22 december 2019: Derde injectie Copaxone

Het was niet bepaald de bedoeling om over de derde injectie te schrijven, ware het niet dat ik Kim heet en af en toe heel onhandig kan zijn…

Zo ook op die zondagmorgen. Alles was klaar gelegd om de injectie in mijn linkerdij te spuiten en alles ging goed tot de voorlaatste stap. De stap dat ik de rode dop eraf moet halen zodat het omhulsel van de spuit wordt weggetrokken. Ik trok aan de dop, maar het omhulsel was nergens meer te bekennen. Huh? Er was toch een omhulsel?

Met nog wat geklungel en geduw spoot ik ineens vloeistof uit de spuit op tafel. HEEEELLLLLLLP! Nee, zo hoort het niet!

Toen was daar de reddende engel: mama, als beroep verpleegkundige, dus gewoon om spuiten te zetten. Zonder te verpinken nam ze de spuit uit de auto-injector en spoot het manueel in. Hetgeen zij duizenden keren heeft gedaan bij andere patiënten, maar steeds weigerde om haar eigen kinderen te injecteren, deed ze nu meteen. Ik heb dus niet de volledige dosis Copaxone gekregen, maar toch nog zo’n 3/4. Beter iets dan niets en beter iets dan een overdosis, denk ik dan.

Deze prik deed trouwens wel pijn. Pijn zoals je hebt bij een vaccinatie of een bloedafname. Het begon meteen te branden, dus snel een koudecompres erop. Het is nu ook een blauwe plek, maar voor de rest is het oké.

Ohja, weet je waar het omhulsel was? Dat was in mijn mouw geschoten. Dat weten we ook weer. In het vervolg mijn mouwen oprollen. En zo wordt het injecteren van Copaxone een trial and error-parcours…