Vandaag stond de tweede injectie Copaxone gepland. Deze keer zonder verpleegkundige. Nouja, zonder Copaxone-verpleegkundige, want mama is/was ook verpleegkundige. Zij zat dus nog naast mij om me te begeleiden.
Deze keer koos ik voor de linkerkant van mijn buik. Wel een vetkwab (of huidplooi) lager. De stapjes zaten nog redelijk goed in mijn hoofd, maar toch was ik blij met het boekje waarin de stapjes nog eens uitgelegd staan. Eerder ter controle (ja, grote controlefreak) dan dat ik het niet meer wist.
Voordat ik het wist, was het weer gebeurd. Het begon meteen te branden, dus snel een koudecompres erop. De muggenbult kwam ook weer, net als het benauwd gevoel/brok in de keel-gevoel. Al weet ik niet of dit komt door de Copaxone of door mijn hoofd zelf. Paniek is een vreemd beestje. Als je nog maar denkt aan wat er kan komen, raak je in paniek. Gelukkig weet ik al wat ik moet doen in zo’n geval: kalm blijven en doorademen. Dan verdwijnt de paniek als sneeuw voor de zon.
Een uurtje na de injectie ben ik in de douche geweest. De injectie zetten vlak nadat je in de douche bent geweest, was volgens de Copaxone-verpleegkundige geen goed idee. Je bloedvaten zetten uit en de kans om dan in een bloedvat te prikken is groter. Hoe het andersom zou zijn, heeft ze niet gezegd. Dus we zullen maar proberen. Ik heb geen last gehad, dus dat weten we ook weer.
Ook heb ik deze keer amper pijn gehad op de prikplek. Bij de eerste keer duurde het toch nog zo’n 28 uur vooraleer ik geen pijn maar had. Nu was het na het douchen al verdwenen. Ik heb enkel een blauwe plek-gevoel als ik het aanraak.
Zondag staat de derde injectie gepland. Ik heb besloten om een vierkantje te maken. Dat wil zeggen dat de prikplekken rechterbuik, linkerbuik, linkerdijbeen en rechterdijbeen zullen zijn. Zo zit er zo’n anderhalve week tussen (ongeveer) dezelfde prikplek. Al moet ik eerst ervaren wat een prik in het dijbeen zal doen…
Kim leeft 