Vandaag stond er de MRI cervicale gepland. Mijn wekelijkse yogales had ik al verplaatst en ik vertrok een halfuur eerder van het werk. Alles was goed uitgekiend… totdat de verkoudheid van mama op mij is overgegaan. De hele woensdag liep het snot uit mijn neus, zakdoeken vol gesnoten, niesbuien, neusspray Otrivin, pillen genomen in de hoop dat het woensdagavond verdwenen zou zijn.
Alsof mijn neus het geweten had, tijdens de MRI hield het zich redelijk kalm. Achteraf kwamen de niesbuien weer opzetten, maar hey… de MRI is achter de rug.
Deze keer was het dus avond toen de MRI gepland was. We reden weer naar het ziekenhuis, parkeerden op de parking, bezoek aan het toilet, inschrijven… Het wordt een gewoonte.
Ook deze keer werden we doorverwezen naar wachtzaal 3. Wachtzaal 2 was in tegenstelling tot vorige vrijdag leeg. Logisch want het was al avond. In wachtzaal 3 zat nog wel een koppel te wachten. We waren sowieso al vroeger, maar dit betekende ook dat het aan het uitlopen is. “Gelukkig” duurt een MRI cervicale maar zo’n 10 minuten, dus het zou nog wel vooruit gaan.
Een kwartier later dan gepland werd ik binnengeroepen. Net als vrijdag had ik de “losse” dingen zoals jas, sjaal, horloge, … al uitgedaan. Deze keer werd er wel vaart achter gezet, dus de deur ging weer snel open. Ik mocht weer binnengaan in de MRI-zaal, geboortedatum zeggen en me weer installeren in de hoofdsteun. De hoofdtelefoon werd opgezet, deze keer met goede muziek, namelijk MNM Hits, de radiozender zonder het gebabbel tussendoor. Eén van mijn lievelingsliedjes op dat moment, Ritual van Tiësto, Jonas Blue en Rita Ora werd ook afgespeeld. Ook de extra steun op mijn hoofd werd weer gezet. Ik werd in het toestel geschoven, iets verder dan vorige vrijdag, maar iets minder ver dan die eerste keer in de zomer. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de muziek. Ik begon die MRI’s al gewoon te worden… Na zo’n 10 minuten was het gedaan. Deze keer werd er geen contrastvloeistof gespoten. Ik mocht me weer aankleden en kon weer naar huis vertrekken.
Bij het aanmelden aan de balie van medische beeldvorming kreeg ik dus weer die code mee. Ik bekeek (uiteraard) thuis meteen de beelden. Ook al ben ik geen radioloog, deze keer zag ik zelf niks op de beelden. Dit werd de volgende dag ook bevestigd door de radioloog. Alles was normaal. Oef…
Kim leeft 