Vandaag stond de MRI hersenen gepland. Tot de zomer van 2019 had ik nog nooit lichamelijk kennisgemaakt met een MRI-toestel, nu is het al de tweede keer in een korte tijd. En er volgde nog een derde keer. Ik was niet bepaald happig op dat MRI-onderzoek, vanwege mijn claustrofobie, maar achteraf gezien viel het beter mee dan die eerste keer in de zomer van 2019.
Op de aanvraag van de MRI stond als vraagstelling: “Dissectie met CVA? Demyelinisatie?”
Bij mij begonnen er, op die 24ste oktober, al heel wat belletjes te rinkelen. CVA achtte ik zo goed als onmogelijk, want ik ben nooit verlamd geweest, heb nooit een scheef gezicht gehad, kon steeds praten, …. Demyelinisatie daarentegen… Daar maakte ik mij zorgen over.
We reden dus weer naar het ziekenhuis. Deze keer parkeerden we wel op de parking van het ziekenhuis. Bij binnenkomst moest ik (uiteraard) weer naar het toilet, maar eventjes later kon ik me inschrijven via de kiosk. De klevers rolden er weer uit. Nog eventjes langs het onthaal voor het valideren van het parkeerkaartje, want patiënten die op raadpleging komen mogen een anderhalf uur gratis parkeren.
Toen gingen we naar de eerste verdieping. Liften mijd ik zoveel mogelijk, zeker als het maar één verdieping is, dus we gingen met de trap. Ook op medische beeldvorming was het aanmelden, al was het eventjes wachten want er waren nog mensen voor mij. De gebruikelijke vragen “Naam?” “Geboortedatum?” “Huisarts?” werden weer afgerammeld. Het papier met de code om de beelden en het verslag online te raadplegen, voor zo’n controlefreak als ik een geweldige uitvinding, werd afgedrukt en meegegeven. Terwijl alle mensen naar de overvolle wachtzaal 2 (de gewone RX-onderzoeken) werden verwezen, mocht ik plaatsnemen in de lege wachtzaal 3. Ik ontdeed me al van mijn jas, sjaal, horloge en bril, zodat ik dat zo dadelijk niet meer moest doen. Uit ervaring van die eerste keer in de zomer van 2019 wist ik dat ze hier vaart zetten. Ik wilde dus vermijden dat ze de deur van het kleedhokje opentrokken terwijl ik me nog stond om te kleden.
Na eventjes wachten werd ik binnengeroepen. Deze keer zat er iets minder vaart achter en was ik eerder klaar. Na nog eventjes wachten mocht ik de MRI-zaal binnen. Nadat ik me weer voorstelde met naam en geboortedatum, mocht ik in de hoofdsteun gaan liggen, de hoofdtelefoon (met exact hetzelfde muziekbandje als die eerste keer in de zomer van 2019) werd opgezet en er werd nog een extra steun op mijn hoofd gezet zodat ik zeker niet zou bewegen. Ik kreeg de hulpknop in mijn handen en ik werd het MRI-toestel ingeschoven. Deze keer minder ver dan die eerste keer. Toen was het een MRI lumbale wervelzuil en daarvoor word je dus verder in het toestel geschoven. Ik vond het deze keer dus minder eng.
Het toestel werd opgezet en begon een hels kabaal te maken. Toen de eerste beelden gemaakt waren, werd ik er terug uitgeschoven. Tijd voor de tweede ronde, deze keer met contrastvloeistof. Ik kreeg dus een prikje, moest mijn arm geplooid houden en werd het toestel weer ingeschoven. Het toestel maakte weer een hels kabaal en deed dus zijn werk. Ik werd er weer uitgeschoven en mocht me weer gaan omkleden. In totaal zal het zo’n 20 minuten geduurd hebben. Na het onderzoek bracht ik weer een bezoekje aan het toilet. Nadien reden we terug naar huis.
In de namiddag raadpleegde ik uiteraard de beelden. Ik vergeleek beelden op Google met mijn eigen beelden. Ik had namelijk ook al zelf een vermoeden wat er aan de hand is. Het woord “demyelinisatie” kan in de meeste gevallen maar één ding betekenen. Toch kon ik er zelf weinig van uitmaken. Ik ben namelijk geen radioloog. Ik moest dus wachten op het verslag van de radioloog.
Dat verslag kwam er op maandagmorgen.
“Gezien de localisatie, afwezigheid van aankleuring en omgevend oedeem in eerste instantie voorkeur voor letsel ikv demyelinisatie, DD tumorale pathologie minder waarschijnlijk.”
Daar stond het dus. Demyelinisatie. Toch maakte ik me niet meteen zorgen, ik zou wel wachten op wat de neuroloog zou zeggen. Misschien zou het toch allemaal meevallen…?
Kim leeft 