Eindelijk was het zover! De reeks onderzoeken kon beginnen. Net als drie weken geleden ging ik in de voormiddag nog werken. Vandaag stonden de VEP en de (S)SEP gepland. Toen ik dit voor de eerste keer hoorde, hoorde ik het in Keulen donderen. Dit heeft nooit in mijn cursus neurologie gestaan. Gelukkig was daar weer de eeuwige reddende engel: Google. VEP staat voor Visual Evoked Potentials en met dit onderzoek testen ze de oogzenuw. (S)SEP staat voor (Somatic) Sensory Evoked Potentials en hiermee testen ze de geleiding van de zenuw naar de arm of het been.
We parkeerden weer op de gratis parking op wandelafstand van het ziekenhuis. Deze keer was het wandeltempo iets hoger en zo’n kwartiertje later stonden we in de inkomhal van het ziekenhuis. Ik schreef me weer in via de kiosk, de klevers rolden er weer uit en ik kon weer richting wachtzaal 5. Alleen ben ik nooit in die wachtzaal geraakt, want de neuroverpleegkundige stond me al op te wachten. Mama ging wel in de wachtzaal zitten.
Ik ging dus binnen in het onderzoekslokaal. Het was een andere verpleegkundige dan drie weken geleden. Ik mocht weer op de stoel gaan zitten.
De verpleegkundige prikte kleine naaldjes in mijn voorhoofd, achterhoofd, nek achteraan en rechter bovenschouder. De prikjes voelde ik, maar het is minder erg dan een bloedafname. En een bloedafname vind ik al peanuts. Ik heb totaal geen schrik van naalden. Ze nam een toestel die elektrische schokjes geeft, hetzelfde gevoel als bij de kinesist. Dit is dus de (S)SEP. Na enkele minuten zat het er al op. De naald van de rechter bovenschouder werd verplaatst naar het achterhoofd. Het was namelijk tijd voor de VEP. Ik mocht me een kwartslag draaien, want daar stond het computerscherm. Bij het dichterbij zetten van het karretje met het computerscherm, viel de computer uit. Gelukkig kreeg de verpleegkundige het weer aan de praat, want anders hadden we een probleem. Ik moest dus eerst het linkeroog afdekken. Aangezien ik al van kleins af aan gezegend ben met een bril, mocht ik dus ook de bril ophouden. Dus ik bracht mijn hand naar mijn linkeroog, zodat mijn rechteroog getest zou worden. Ik keek naar een scherm met een schaakbordpatroon met in het midden een rode cirkel. Ik kreeg de opdracht om naar die rode cirkel te kijken. Na enkele minuten werd er van kant gewisseld. Ik dekte mijn rechteroog af, zodat mijn linkeroog getest zou worden. Aangezien mijn linkeroog mijn slechte oog is, zag ik sowieso al amper iets. Ook na enkele minuten was dit afgerond. De verpleegkundige bevrijdde me weer van de naaldjes en nog geen kwartier na binnenkomst stond ik weer buiten.
Ik passeerde nog even via de balie van het secretariaat, want ik had een attest nodig voor de werkgever.
Nadien zijn we nog iets gaan drinken in de cafetaria. Deze keer was het chocolademelk.
Dan weer naar huis, morgen zou ik hier terug moeten staan. ’s Avonds zag ik dat ik een klein blauw plekje had in mijn rechter bovenschouder ten gevolge van het prikje, maar voor de rest waren de VEP- en (S)SEP-onderzoeken volledig pijnloos.
Kim leeft 