Het ging niet over. Een marathon lopen kan ik nog niet. Daarvoor ook niet, want ik haat lopen. Ik heb een verminderd gevoel aan de rechterkant. Als ik met rechts iets vastneem, voel ik dat ik iets neem, maar ik kan geen structuur meer voelen. Voelen of het water al warm is, gebeurt tegenwoordig ook met links i.p.v. met rechts. En ik ben zoooo moe…
Daarvoor ging ik eigenlijk naar de huisarts. ’s Morgensvroeg ging ik nuchter om bloed te laten trekken zodat de glucose ook getest kon worden. Het eerste wat de huisarts vroeg, was hoe het met de gevoelsstoornissen ging. Tja, wat antwoord je daarop? Eigenlijk is er weinig verbetering behalve dat dat tandartsverdovingsgevoel wel verdwenen was.
Nadien trok ze bloed, aan de rechterkant, want daar voelde ik toch amper iets. De dag nadien mocht ik bellen voor de uitslag. Ik kreeg ook een verwijsbrief voor de neuroloog mee. Ik moest vandaag zeker bellen, want de wachtlijsten konden lang zijn.
Diezelfde voormiddag belde ik nog naar het ziekenhuis voor een afspraak. Tot mijn eigen verbazing kon ik er al 2,5 weken later terecht, op donderdag 24 oktober.
De dag nadien checkte ik 100x mijngezondheid.be in de hoop dat de uitslag eerder bij mij was dan bij de huisarts. Mijn geduld werd op de proef gesteld totdat ik eindelijk kon bellen naar de huisarts. Op dinsdag is ze namelijk telefonisch bereikbaar tussen 18u30-19u00. Na een kwartier in de wacht te zitten, ik vulde ondertussen Zweedse puzzels in, kwam ik aan het woord. Ik moest zelfs mijn geboortedatum niet meer zeggen, ze wist het bij het horen van mijn naam. In het bloed was alles normaal. Geen vitamine B12-tekort en ook geen andere tekens die mijn immense vermoeidheid kon verklaren. Normaal zou ik hier blij mee moeten zijn, maar ik kon wel huilen. Want waarom ben ik zo moe??
Kim leeft 