Vandaag stond de afspraak met de neuroloog gepland. Eerst nog een half dagje gaan werken en in de namiddag zou ik eindelijk iets meer te weten komen.
We parkeerden op een nabijgelegen gratis parking. Niet dat het ziekenhuis geen parking heeft, maar aangezien het één van de laatste zonnige dagen was, besloten we een kleine wandeling te maken. Voor ene keer was ik niet de traagste van het gezelschap, want mama had last in haar onderrug. Ik moest mijn wandeltempo zowaar inhouden voor mama, maakt dat nog eens mee.
We liepen de inkomhal in en schreven me in via de inschrijvingskiosk. Dit was pas nieuw, dus er stond nog een medewerker klaar om de mensen te helpen. Ik kon verder zonder hulp, dus ik was snel ingeschreven. De klevers rolden uit de kiosk, net als een overzicht waar ik moest zijn. Om 14u00 werd ik verwacht bij de neuroverpleegkundige en om 14u30 zag ik de neuroloog. We mochten plaatsnemen in wachtzaal 5. Uiteraard moest ik weer dringend naar het toilet, dus ik was blij dat mama erbij is voor het geval dat ze mij kwamen roepen. Dan kan zij eventjes zeggen dat ik naar het toilet was.
Uiteindelijk was dit niet het geval en zat ik weer in de wachtzaal. Even later kwam de neuroverpleegkundige mij halen. Een oude “bekende” voor mij, aangezien ik zo’n 5 jaar eerder enkele weken stage liep op de poli. Ik denk wel dat zij mij niet herkende, maar dat vind ik echt niet erg. Ze zag dat mama sukkelde met haar rug en bood haar een stoel met een kussen aan. Mama bleef liever rechtstaan, maar het was het gebaar dat telde. Ik gaf de verwijsbrief van de huisarts af, zij las dit snel door en besloot toen een EEG te nemen. Ik was eventjes verbaasd, want hiervoor kwam ik niet. Ik verwachtte me aan een lichamelijk onderzoek en niet meteen aan een EEG. Ik kreeg zo’n afgrijselijk rood oorlogspilotenmuts op en hele kilo’s gel werden in mijn haar gespoten. Ik zou enkele prikjes kunnen voelen, maar ik voelde helemaal niets. Toen ik geïnstalleerd was, begon het onderzoek. Eerst moest ik mijn ogen sluiten, wat op commando eigenlijk best moeilijk is. Hoe moe ik ook was, ik vond dit echt moeilijk. Ze vroeg me af en toe de ogen zachtjes te openen. Dan was het tijd voor de volgende stap, waarbij ik 1 minuut snel moest ademen. Daarna kreeg ik nog wat flitslichten in mijn gezicht, weliswaar met gesloten ogen. Als je nog geen epilepsie had, zou je dit zomaar kunnen krijgen. Waarschijnlijk is dit ook de test om epilepsie uit te sluiten. Ik lag niet op de grond te stuipen, dus epilepsie kon van het lijstje geschrapt worden. Wist ik ook al daarvoor, want ik heb nooit een epilepsieaanval gehad. Voor de rest was de EEG volkomen normaal.
Nadat de neuroverpleegkundige zo goed en zo kwaad mogelijk de gel uit mijn haren verwijderde, kon ik naar het lokaaltje ernaast waar de dokter zat. Ik gaf mijn eigen verwijsbrief af. Ook al had mijn eigen huisarts een verwijsbrief van 1 A4’tje, ik had er één van 1,5 A4’tje. Een A4’tje met al mijn vage klachten. Klachten die vaak tenietgedaan worden als “het zit tussen de oren-klachten”. Een A4’tje dat ik al vaak bijhad bij een bezoek aan de huisarts, maar nooit afgaf. Nu gaf ik het wel af, want anders vergeet ik de helft weer te zeggen. Een tip dus: schrijf alles netjes neer en geef het werkelijk af. Misschien begint er wel een belletje bij de dokter te rinkelen bij een klacht die je zelf niet belangrijk achtte.
Eerst werden mijn reflexen getest. Dit werd bij de huisarts ook al gedaan. Mijn reflexen werden als levendig beschreven. Of dat een goed of slecht teken is, weet ik niet. Daarna haalde ze een instrument boven dat de huisarts niét had. Moest de huisarts het nog doen met simpele houten spatels, had de neuroloog een mooi instrument. Dat ik rechts minder gevoel had, wist ik al, maar dat ik amper iets voelde toen ze dat instrument op mijn rechterknie zette, wist ik niet.
De neuroloog ging terug achter haar bureau zitten en las mijn 1,5 A4’tje. Ze keek omhoog en vroeg of ze dit mocht houden. Natuurlijk! En hop, er kleefde een klever met mijn naam op. Ze leunde achterover in haar bureaustoel, greep naar de brievenbakjes met aanvraagformulieren en zei 4 woorden: “Dit zint mij niet.”
Ze nam haar telefoon en belde naar een verdieping hoger. Daar ligt de dienst medische beeldvorming namelijk.
“Ik zou graag een MR hersenen en een MR cervicale aanvragen binnen 2-3 weken.”
Als je weet dat de normale wachttijd zo’n 5-6 weken is, weet je dat er druk achter staat. Uiteindelijk kon ze al een MR cervicale regelen binnen de 4 weken, op woensdag 20/11. Voor de MR hersenen moest ik een uitstapje maken naar de eerste verdieping. Misschien zou het vandaag nog kunnen.
“Normaal zou ik je laten opnemen, maar dan nog kan het enkele dagen duren vooraleer ze plaats hebben. En aangezien er geen verslechtering is geweest, lijkt ambulant me de beste weg.”
Slik. Opnemen? Ben ik even blij dat dit niet is doorgegaan. Alhoewel…
En dan gaf ze mij opdrachten mee die mijn hersenen serieus deden kraken. Gelukkig dat mama er naast zat, en zo alles kon samenvatten, want ik kreeg er letterlijk hoofdpijn van. Indien ik vandaag al een MR hersenen kon krijgen, zou ze mij graag maandag terugzien. Dan moest ik naar het secretariaat gaan en melden dat ze die vertegenwoordiger eventjes moesten afbellen en mij op die plaats zetten. Indien de MR hersenen begin volgende week zou zijn, moest ik op een dringende afspraak of een EMG-afspraak gezet worden. En indien niets van dit alles, moest ik een mail sturen en dan ging zij verder kijken. Uiteindelijk werd het nummer 3, aangezien de MR hersenen 3 weken later gepland was. ’s Avonds stuurde ik een mail dat de MR hersenen op vrijdag 15/11 gepland stond. De dag daarna kreeg ik trouwens nog eens telefoon van het secretariaat voor de VEP- en (S)SEP-onderzoeken, dat op donderdag 14/11 werd gepland. Uiteindelijk moest ik 4 dagen in dezelfde week (tellend van donderdag tot donderdag) in het ziekenhuis zijn, want op donderdag 21/11 werd ik weer verwacht bij de neuroloog.
Na het bezoekje zijn we nog een koffietje gaan drinken. Echte koffie voor mama, een déca voor mij. Nadien moest ik uiteraard weer naar het toilet. Ondertussen waren de scholen uit en liepen we tussen het voet- en fietsvolk terug naar de auto. Het begin van 4 heeeel lange weken…
Kim leeft 