Weer een dagje verlof, want vandaag stond de lumbale punctie gepland. Tegen de collega’s op het werk meldde ik dat ik een extra onderzoek zou moeten ondergaan. Enkel mijn bazen zijn meer ingelicht en weten dat de neuroloog aan MS denkt.
Om 8u15 werd ik in het dagziekenhuis verwacht. We vertrokken om 7u20 thuis, rekeninghoudend met het ochtendverkeer en de wachttijd aan de opname. Om 7u45 draaiden we de parking op. Ik meldde me aan via de inschrijvingskiosk en kreeg een nummertje mee voor de werkelijke opname. Ik begon me immens druk te maken, want de medewerkers van de opname hadden blijkbaar iets beter te doen dan de mensen in te schrijven. Terwijl de wachtzaal goed vol raakte, bleven ze gezellig doorkletsen. Gelukkig beseften ze dit snel en begonnen ze eindelijk te werken. Als derde mocht ik in het lokaaltje komen. Alle papieren werden klaargemaakt, hospitalisatieverzekeringspapieren werden opgemaakt en ik kreeg het identificatiebandje rond mijn rechterpols. We mochten ons naar de 5de verdieping begeven. Ondanks dat ik geen fan ben van liften, vind ik de 5de verdieping hoog genoeg om toch de lift te nemen.
Op het dagziekenhuis mocht ik me weer aanmelden, het parkeerkaartje werd gevalideerd (gratis parking tijdens de volledige opnamedag) en ik werd naar de kamer verwezen. Het is een éénpersoonskamer geworden, maar toch betaal ik (of beter gezegd de hospitalisatieverzekering) voor een tweepersoonskamer. Wegens plaatsgebrek heb ik een upgrade gehad.
Even later kwam de verpleegkundige binnen.
“Ik ben S. en wie ben jij?” terwijl ze een klevertje op de rand van het bed aanbracht.
Ik antwoordde automatisch met mijn naam én geboortedatum. Het bekende riedeltje dus.
Ze vroeg of ik zenuwachtig was.
“Nee, helemaal niet. Ik was zenuwachtiger om hier op tijd te raken.” En dat klopte helemaal. Voor die lumbale punctie had ik totaal geen schrik.
Ze vertelde wat een lumbale punctie inhield en liet me nog een formulier invullen. Op de voorkant de standaardvragen als naam, geboortedatum, adres, contactpersoon, … Op de achterkant de medische vragenlijst. Ze vroeg ook waarom ik de lumbale punctie moest laten doen. Het was de eerste keer sinds die donderdagmiddag dat ik eventjes moest slikken.
“Er is een sterk vermoeden van MS.”
“We hebben hier nog mensen met MS, en die zijn allemaal goed. Ze zien er hetzelfde uit als ik en al de rest.”
Fijn, dat wist ik al.
“De neuroloog komt zo meteen. Zij doet de punctie alleen, bij andere dokters moeten wij vaak assisteren.”
Oké, we wachten wel…
Rond 8u25 kwam de neuroloog binnen. Ik was nog naar het toilet geweest, want na de punctie moest ik 2 uur plat op de rug blijven liggen. Ik had die ochtend ook heel weinig gedronken, en al zeker geen koffie, want ja, dan zou ik zeker naar het toilet moeten gaan.
Ze had haar doos met benodigdheden bij. Terwijl ik op de rand van het bed zat, nam zij een krukje. Hier kon ik mijn voeten op zetten. Ze gaf het hoofdkussen zodat ik daar op kon steunen. Ze zette het bed hoger, zodat zij goed kunnen prikken. Mama vroeg of ze er bij mocht blijven.
“Als je tegen naalden kunt en niet gaat flauwvallen, mag dat.”
Ik moest even grinniken. Als mama niet tegen naalden zou kunnen, zou ze jarenlang de verkeerde job (verpleegkundige) uitgeoefend hebben.
Ik moest mijn rug bol maken en de neuroloog zette me nog goed. Dit deed nog het meeste pijn, want ik ben heel gevoelig aan mijn wervels en spieren. Ze ontsmette de plek van de prik en daarna volgde er nog een verdovingsprikje.
“Normaal zou dit warm moeten worden en een beetje branden.”
Ik antwoordde niet meteen, want ik voelde eigenlijk niets.
“Leef je nog?”
“Jaja, ik leef nog.”
“Oké, ik ga nu de naald inbrengen.”
Je voelde de naald en je voelde dat ze wat wrong, maar pijn deed dat echt niet.
Nadien liet ze 2 potjes vullen met mijn ruggenmergvocht. Ze was enkel niet snel genoeg tijdens het wisselen van de 2 potjes en ik voelde enkele druppels naar beneden vallen.
De naald werd weer verwijderd en er werd een pleister gekleefd. Ik mocht weer rechtkomen. Ik voelde al hoofdpijn opkomen dus ik ging meteen op mijn rug met mijn hoofd op het hoofdkussen liggen. Mijn benen heb ik gebogen op het bed gezet.
“Mag ik even gemeen doen?” en ze haalde het hoofdkussen onder mijn hoofd vandaan.
“Het is het beste dat je hoofd in dezelfde lijn ligt als je rug. Als het echt niet gaat mag je eventueel op je zij gaan liggen en als dat niet gaat mag het hoofdkussen er terug onder.”
Oké, dat had S. niet verteld. Maar we luisteren naar de neuroloog.
“Je zult me vandaag niet meer zien. Zo meteen komen ze nog bloed afnemen en dat zal meer pijn doen dan mijn punctie.” En weg was ze…
Eventjes later kwam S. weer binnen met haar benodigdheden voor de bloedafname. En ja, dat deed inderdaad meer pijn dan die punctie zelf.
Ze bracht ook een blikje cola met een rietje, want ik moest veel cafeïne drinken. Dus om 8u40 lag ik al cola te drinken.
Het eerste uur ging goed. Ik deed mijn ogen dicht en ondertussen moest een verpleger even komen uitleggen hoe je de zonnewering moest bedienen. Ik nam ook af en toe een slokje cola (die mama aangaf). Allemaal goed en wel, die cola, maar om 9u40 moest ik wel gaan plassen. En ik mocht niet! Ik moest nog een uur wachten.
“Ja, Kim, als je echt niet kunt ophouden, zul je op de bedpan moeten”, zei mama.
Tarara, dat zie je van hier… Koppige Kim kwam weer boven.
Afleiding zoeken door de radio op te zetten en door het logospel op mijn smartphone te spelen. Daarmee vliegt de tijd vooruit.
Om 10u45 vond ik het genoeg geweest. De twee uur waren voorbij, maar nog geen verpleegster te zien. Begrijp ik helemaal, want ze was bezig met een andere patiënt. Mama ging even vragen of ik naar toilet mocht en ik mocht. Hallelujah!
Ik kwam stilletjes rechtop, mama deed mijn schoenen aan en ik stapte naar het toilet. Geen hoofdpijn, enkel wat duizelig. Wat was ik blij met dat toilet en wat deed dat deugd.
Ondertussen kwam S. binnen en praatte met mama. Als alles oké was, mocht ik vertrekken. Door de badkamerdeur riep ze nog het beste naar mij en ik begroette haar terug.
Om 10u55 verliet ik het ziekenhuis, met het blikje cola in mijn handen waarvan ik af en toe nog een slokje nam.
In de namiddag heb ik het nog heel rustig gedaan. Of zoals de neuroloog zei: de zelfstandigen beginnen terug te werken, de bedienden blijven de rest van de dag thuis.
Hoe heb ik de lumbale punctie ervaren?
Goed. Ik vond het peanuts. Ik heb helemaal geen hoofdpijn gehad. Ik heb enkel de rest van de dag een beurs gevoel gehad van de prikplaats en een blauwe plek van de prikplaats van de bloedafname. De volgende dag ben ik gewoon gaan werken.
Kim leeft 