Als MS-patiënt* moet je regelmatig onder de MRI. Dat is zo’n heel groot toestel dat nogal lawaai kan maken. Maar is het echt zo eng als het lijkt? En doet het pijn?

Mijn eerste MRI

Mijn eerste MRI was in de zomer van 2019. Het was een MRI lage wervelzuil. Van MS was er toen nog geen sprake, of althans niet bewust. Waarschijnlijk zal er al wel iets gesluimerd hebben. Ik heb indertijd een blogje getypt met heel het verhaal.

MRI in kader van MS

En toen kwam daar MS. Sindsdien heb ik regelmatig een afspraak met het toestel. Jaarlijks wordt er sowieso een MRI hersenen uitgevoerd. Ook een MRI hals/thorax wordt af en toe aangevraagd om naar het ruggenmerg te kijken. MS kan zich namelijk zowel in de hersenen als het ruggenmerg manifesteren.

Ondertussen ben ik dat toestel al gewoon. Ik vind het niet eng meer. Al duid ik op de medische informatiekaart (die ik voor elke MRI moet invullen) wel aan dat ik claustrofobisch ben. Ben ik ook. Maar in een MRI-toestel misschien niet meer. Je ligt niet helemaal opgesloten, want het is een tunnel waarbij de uiteinden gewoon vrij zijn. Aan je hoofd heb je ook een spiegeltje om meer ruimte te creëren. En je krijgt ook een alarmbelletje in je handen gedrukt.

Bij een MRI ga ik gewoon liggen en vraag indien mogelijk een kniekussen. Zo lig ik toch iets comfortabeler. Ik sluit mijn ogen en doe ze pas weer open als ik er weer uitgeschoven word. Je krijgt ook een hoofdtelefoon op om het lawaai van het toestel te dempen. Met wat geluk is er muziek te horen, maar ‘mijn ziekenhuis’ mag na vijf jaar wel eens het bandje vervangen. Het doet overigens geen pijn. Of misschien een beetje aan je oren door het harde geluid.

Een MRI-toestel maakt namelijk veel lawaai. Het is alsof een chefkok heel snel met zijn mes hakt, maar dan heel luid. En dat is ook de bedoeling. Een MRI-toestel maakt doorsneden van je lichaam. Daardoor kan het dus zijn dat een heel klein letsel niet te zien is omdat het juist niet die doorsnede heeft gemaakt. Dat vind ik zelf het frustrerende aan heel die MRI, want ook al voel je je slecht, voor de neuroloog is het stabiel. Gewoon omdat het niet te zien is. Toch mogen we ook blij zijn dat de MRI bestaat, want voorheen werd MS bestempeld als hysterie.

Volgende weken mag ik twee keer onder de MRI. Ik kijk er naar uit. Heel raar om te zeggen, maar dan weet ik de evolutie. Is er iets te zien? Met die onzekerheid kan ik moeilijker leven. Dus, laat die MRI maar komen. Ik ben er klaar voor. 🙂

* Ik gebruik hier bewust MS-patiënt, al weet ik dat ‘persoon met MS’ positiever klinkt en dit ook wordt aangemoedigd door de MS-Liga om te gebruiken. Maar op die MRI-momenten voel ik me meer MS-patiënt dan persoon met MS.