Van pijn tot operatie

Wat begon als wat pijn eindigde in een operatie. Het was voor de verandering niet MS-gerelateerd, maar pijn heb ik zeker en vast gehad. In deze blog vertel ik je er meer over.

Woensdag 18 mei 2022

Het begin van de klachten. Ik heb een branderige pijn, een pijn die ik niet gewoon ben. Ik neem pijnstillers in de hoop dat deze pijn snel verdwijnt.

Vrijdag 20 mei 2022

De pijn blijft, ondanks de pijnstillers. ’s Avonds bel ik naar de huisartsenwachtpost, want de pijn is niet meer te harden. Nadat ik onder mijn voeten krijg – waarom heb je vandaag je eigen huisarts niet opgebeld als je al sinds woensdag pijn hebt? – boekt ze toch een afspraak in. Ook bij de huisarts van wacht krijg ik dezelfde vraag. Precies alsof je voor je plezier naar de huisartsenwachtpost belt. Mama is meegegaan en snoert de huisarts de mond. Als ik voor elk pijntje de huisarts moest bellen, zou ik elke dag bij de huisarts zitten.

De huisarts van wacht onderzoekt me en constateert een abces. Ze schrijft antibiotica (Amoxiclav) voor en raadt aan om maandag mijn eigen huisarts te raadplegen voor follow-up.

We rijden naar de apotheek van wacht. Thuis eet ik met lange tanden nog een cracker, aangezien bij antibiotica altijd eerst iets gegeten moet worden.

Weekend 21-22 mei 2022

Tijdens het weekend ervaar ik nog steeds pijn. Op zondag heb ik het gevoel dat de antibiotica zijn werk begint te doen, maar ’s avonds komt de pijn weer hevig opzetten.

Maandag 23 mei 2022

Maandagochtend meld ik me ziek op het werk. Ik heb heel veel pijn en ben kotsmisselijk van diezelfde pijn. Om 8u00 zit ik aan de telefoon om de huisarts te contacteren. Op maandagochtend betekent dat er veel mensen dezelfde gedachte hebben. Er zijn 6 oproepen voor mij. Wanneer ik de secretaresse aan de lijn krijg, vertel ik mijn verhaal. Ze boekt een afspraak in en net na de middag mag ik langsgaan.

De huisarts onderzoekt me ook en komt ook tot een abces. Ze weet enkel niet zeker of we moeten wachten op de antibiotica, of dat we toch een specialist moeten raadplegen. Ze belt naar het ziekenhuis, wordt doorverbonden met de assistent-specialist. De assistent vindt het raadzaam om even langs te komen. Zodoende heb ik in de loop van de namiddag weer een doktersafspraak.

In het ziekenhuis aangekomen, word ik eerst ontvangen door de arts in opleiding. Zij heeft nog geen specialisatie gekozen, waardoor ze stage loopt op verschillende afdelingen. Ze stelt enkele vragen en dan is het wachten op de assistent. De assistent onderzoekt me weer en ook de arts in opleiding kijkt mee. Telkens wordt er wel mijn toestemming gevraagd. Ik heb daar weinig moeite mee, want ik ben van mening dat artsen in opleiding (en zorgverleners in het algemeen) ook ervaring moeten op doen. En dat doe je niet alleen met de theorie, maar des te meer met de praktijk.

De assistent bevestigt de diagnose en gaat overleggen met de specialist/haar supervisor. Ze komen tot de conclusie dat een operatie de beste manier is om het abces te verwijderen, aangezien na 72 uur antibiotica nog geen beterschap is. De operatie wordt gepland voor morgen.

Dinsdag 24 mei 2022

Tijdens de nacht stromen de tranen over mijn wangen. Ik heb zo veel pijn. Een pijnscore 12/10 of zo. Ik probeer pijnstiller, huismiddeltjes (zoals een warm washandje),… maar niets helpt. Ondanks dat ik nog steeds antibiotica slik, is er geen beterschap. Meer zelfs, het abces is groter geworden.

Om 11u00 word ik in het ziekenhuis verwacht. Via de opname ga ik richting het dagziekenhuis. Ik krijg mijn gevraagde éénpersoonskamer en vraag meteen pijnstilling. De verpleegkundige belt naar de anesthesist en komt even later terug met een baxter paracetamol en een baxter ibuprofen. Het infuus wordt gestoken, wat meteen handig is, aangezien de anesthesist het dan niet meer moet steken in het OK.

Rond de middag voel ik bloed stromen. Ik kijk even en zie dat het abces gesprongen is. De pijn is meteen gedaald en het voelt als een enorme opluchting. Ik druk op het belletje en de verpleegkundige komt een kijkje nemen. Ze maakt de wond schoon en legt er een kompres op. Even later komt ook de assistent binnen. Ze neemt een wisser van het wondvocht om naar het labo te sturen.

Mijn operatie staat gepland om 14u00. Om 14u15 komt men zeggen dat ze me zo dadelijk komen halen. Een kwartiertje later is het zover. Ik word naar het OK gereden. Nog even een haarnetje op en dan moet ik even wachten in het sas voor de operatiezaal. Enkele minuten later mag ik uit bed komen en op de operatietafel gaan liggen. Ik word klaargemaakt en mag mijn beide armen op de armsteunen leggen. In mijn linkerarm zit het infuus en rond mijn rechterarm wordt de bloeddrukmeter bevestigd. Alle zaken om de parameters in ’t oog te houden, worden ook bevestigd. Dan spuit de anesthesist het slaapmiddel in en wordt het zuurstofmasker boven mijn mond gehouden. Toen ik in het verleden in slaap werd gedaan, voelde ik me telkens wegdommelen. Ik voelde mijn ogen dichtvallen. Nu niet. Ik voel mijn ogen niet dichtvallen. Ik ben na enkele seconden volledig weg.

Na de ingreep word ik naar de recovery gereden. Zodra ik wakker ben, ben ik ook echt wakker. Ik ben niet terug ingedommeld. Ik heb wel heel veel pijn. Ik voel weer een branderige pijn. De tranen lopen weer over mijn wangen. Ik roep een verpleegkundige en vraag om pijnstilling. Nadat ze de pijnstilling heeft ingespoten, vraagt ze naar de pijnscore. 9/10! Gelukkig zwakt het af en tegen dat ik naar de kamer gereden word, is het al 3/10. Ik heb zo’n uur op recovery gelegen en heb alles gehoord en gezien.

Op de kamer krijg ik een flesje water. Een flesje Spa blauw. Ik vind Spa niet zo lekker, maar ik doe er niet al te moeilijk over. Ik drink het flesje leeg. Even later krijg ik ook een appelsapje en een vanillewafel. Ze zullen in het ziekenhuis denken dat ik veel suiker nodig heb, na bijna 24u geen eten en sinds 9u00 vanochtend geen drinken.

Ik bel mama en breng haar op de hoogte. Tegen 18u30 mag ze me komen halen. Door de coronamaatregelen mag ze me enkel brengen en halen. Tussendoor mag ze niet in de kamer blijven.

Ik word afgekoppeld van het infuus en moet naar het toilet gaan. Je mag het ziekenhuis niet verlaten zonder geplast te hebben. Even later komt mama binnen en helpt met aankleden en opruimen. Niet veel later komt de assistent binnen. Ze vertelt wat er gebeurd is, wat ik de komende dagen nog moet doen. En dan komt de aap uit de mouw met de branderige pijn. Er zitten nog kompressen in de wonde. De assistent trekt ze eruit en de pijn verdwijnt.

Met de antibiotica mag ik stoppen en de komende dagen moet ik nog spoelen met Iso-betadine. Normaal gezien zou dit avontuur daarna achter de rug moeten zijn.

Hoe ging het verder?

Ik heb nog enkele dagen pijnstillers genomen. Het spoelen met Iso-betadine heb ik afgebouwd van 3x per dag naar 2x per dag naar 1x per dag naar niets meer. Een weekje na de operatie ben ik nog langs de huisarts geweest ter controle. Alles was in orde.

Liefs ❤
Kim