Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen? – Naomi Smits

Zo’n tien jaar geleden zat ik zelf op de schoolbanken om juf te worden. Ik heb deze opleiding twee jaar gedaan (nooit afgemaakt) en heb dus ook enkele stages achter de rug. Ik was dus ook echt benieuwd naar de ervaringen van deze juf. 🙂

Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen? | Naomi Smits | 2021 | PepperBooks | 182 pagina’s

Korte inhoud

Als leerkracht in het basisonderwijs maakt Naomi Smits van alles mee. Haar ervaringen beschreef ze in columns voor Trouw en Juf & Meester, die nu samen met nieuw materiaal voor het eerst zijn gebundeld. De columns bevatten herkenbare situaties, grappige anekdotes en hilarische uitspraken van haar leerlingen, maar ook actuele onderwerpen, zoals het lerarentekort, de toenemende werkdruk en de coronacrisis. Naomi heeft een frisse blik en is niet bang om kritische vragen te stellen. In Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen? geeft ze een kijkje in de klas en laat ze zien wat het onderwijs zo bijzonder maakt.

Over de auteur

Naomi Smits (1982) staat dit schooljaar tien jaar voor de klas. Over de verwondering van haar leerlingen en haar avonturen als leerkracht schreef ze de afgelopen jaren onderwijscolumns voor Trouw en Juf & Meester. ‘Juf Naomi’ woont samen met haar gezin in De Meern, heeft een gezellig druk leven en runt ook nog een tekstbureau. (bron: website PepperBooks)

Mijn mening

Eerst en vooral, juf Naomi is leerkracht in het Nederlandse basisonderwijs. Ondanks dat dit niet veel verschilt met het Vlaamse basisonderwijs, zijn er uiteraard wel verschillen. Zo is een belangrijk verschil al de benaming van de klassen/groepen. Groep 3 bijvoorbeeld is in Vlaanderen het eerste leerjaar. Groep 8 is het zesde leerjaar.

Aan de hand van columns neemt Naomi je mee in een Nederlandse klas. De grappige uitspraken van de kinderen, maar ook heel serieuze vragen. Want eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen?

Als Vlaamse en ex-student bachelor lager onderwijs vond ik het heel interessant om eens een kijkje te nemen in een Nederlandse klas. Naar wat ik gelezen heb, verschilt het niet veel van het Vlaamse onderwijslandschap. Hier lezen we ook Pluk van de Petteflet voor aan de kinderen. Of althans, dat werd voorgelezen in mijnen tijd. 😉

Niet alleen grappige dingen worden er verteld, er is ook plaats voor goedbedoelde kritiek. De besparingen in het Nederlandse onderwijsveld bijvoorbeeld of de ouders die constant zitten te klagen of het alsmaar toenemende administratief werk waardoor er geen tijd meer is voor het echte lesgeven of de verschillende uitgeverijen die hun lespakket promoten of …

Leerkracht zijn is een roeping en niet iedereen gegeven. Leerkracht zijn is meer dan van half negen tot half vier (in Nederland is het zelfs nog minder) een bende kinderen onderwijzen. Leerkrachten zijn helden in de maatschappij en diegenen die onze toekomst mee vormgeven. Want deze kinderen zijn onze toekomst, zijn de nieuwe dokters, de nieuwe verpleegkundigen, die nieuwe boekhouders, de nieuwe advocaten, de nieuwe automonteurs, de nieuwe… vul zelf maar aan.

Deze bundel heb ik gelezen met een lach, maar ook met het volle besef dat dit beroep niets voor mij is, ondanks dat ik twee jaar lang dacht van wel. Mijn respect voor leerkrachten was al groot en blijft na het lezen even groot.