Welkom bij een nieuw dagboek! Afgelopen week is de zomertijd ingegaan. De start van de lente was ook een feit met prachtige lentedagen en de eerste BBQ van het jaar. We werden weer verwend met prachtige zonsopgangen en -ondergangen. Ik ontdekte wat de “BL” was van het ijsje van Laurie’s Bakery. Maar afgelopen week was het ook weer pijn lijden, overprikkeld zijn en het begin van een zoektocht naar de speld in de hooiberg. Lees je weer mee?
Zaterdag 27 maart 2021
Vandaag was het geen boodschappendag. Ik had weinig nodig en mama heeft het al meegebracht van de winkel.
Ik herbekeek vandaag de boekpresentatie van Gillian King, die afgelopen week haar nieuwste boek Ik vergeet je niet coronaproof presenteerde. Via deze link kun je het herbekijken. Ook de livesessie van Lisette Jonkman en Marijke Vos herbekeek ik.
Nadien las ik verder in Agneta’s erfenis. Ik ben al iets verder gevorderd, maar nog niet in de helft. Het is een boek van 572 pagina’s, dus zo snel gaat het niet. 😉
Voor het slapengaan verzette ik alle klokken een uurtje verder, want de zomertijd gaat in.
Zondag 28 maart 2021
Het is vandaag een marathon Dag dokter op Play Vier kijken. Alle respect voor huisartsen overigens, je moet het maar doen hé. Toch is er één constante: als ze de oorzaak niet meteen vinden, wordt het maar op stress of het psychische gestoken. En soms is dat zeker het geval, maar niet altijd. En daar wringt het schoentje. Niet enkel bij huisartsen, ook bij specialisten. We weten het niet, dus het zal wel stress zijn. En die gedachte moet er echt dringend uit!
Ik wil meteen even zeggen dat ik dit anders bekijk dan waarschijnlijk 90% van de kijkers. Ik zit namelijk in hetzelfde schuitje. Niemand weet waar mijn pijn vandaan komt, dus het zal wel stress zijn. En ja, ik ben niet de meest innerlijke rustige persoon, nogal zacht uitgedrukt, maar dit heeft niets met stress te maken, want zelfs als ik mij 48u (weekend dus) rustig houd, is er amper beterschap. Er is meer aan de hand, maar het is zoeken naar de speld in de hooiberg.
Maandag 29 maart 2021
Vandaag zat het heel hoog. Tranen konden zo ontsnappen, maar werden tegengehouden door koppige Kim. De pijn was weer immens aanwezig en niemand die me begrijpt of kan helpen. Pakt nog wat pijnstillers. Neeheeee, ik wil de oorzaak weten! 😥
Het is echt al erg dat je begint te snakken naar de kiné. “Hoe is het geweest?” Zucht. Aan mijn reactie kon de kinesist meteen zien hoe het geweest is. “Waar heb je pijn?” Daar, daar en daar. Wat geduw en gedruk. “Ja, dat is toch de pectoralis.” ZUCHT. ZUCHT. ZUCHT. Van de brachialis naar de deltoideus naar de pectoralis. In gewoon mensentaal: van spier bovenarm (biceps) naar spier schouder naar borstspier. Wat gaat het volgende zijn? Maar vooral, die oorzaak. Wat is de oorzaak van die pijn?
De kiné heeft nog een keer haar toverdoos bovengehaald. Ze heeft mijn schouder ingetapet. Het is geen wondermiddel, maar hopelijk heeft het een beetje effect.
Uiteindelijk ontsnapten de tranen toen ik weer de auto instapte na de kiné. Een hele dag zitten wringen in mijn traankanaal en toen slaagden ze er eindelijk in om de deur open te duwen. En weet je, het lucht immens op. Nee, de pijn is niet verdwenen, maar er is toch al een beetje lading uit de zware rugzak weg.
Met (nog maar eens) een Dafalgan Codeïne en verwarmd graankussen kroop ik in mijn bed.
Dinsdag 30 maart 2021
We werden vanochtend weer verwend met een prachtige maan en de rode gloed van een opgaande zon. Ik vind dit zo prachtig.
Na contact met de neuroloog denkt zij ook dat mijn klachten niets met MS te maken hebben. Ze verwijst me door naar fysische geneeskunde en reumatologie. Ik zat vandaag dus weer bij de huisarts, de derde in de praktijk, voor de verwijsbrief. De zoektocht begint weer.
Bij thuiskomst maar meteen gebeld voor de afspraken. In een ziekenhuis waar er geen gecentraliseerde afsprakencentrale is, betekent dit dus naar drie verschillende diensten bellen. Eerst naar fysische geneeskunde, dan naar medische beeldvorming en dan naar de polikliniek (neurologie, reumatologie). Ik heb namelijk ineens de controleafspraken neurologie in oktober vastgelegd. Vandaar dat ik dus ook naar medische beeldvorming heb gebeld voor de MRI, want ik moet uiteraard eerst weten wanneer die MRI plaatsvindt, vooraleer ik de afspraak bij de neuroloog kan maken.
Vorig jaar was het 5 april, dit jaar 30 maart: de eerste BBQ van het jaar.
Woensdag 31 maart 2021
Als je ’s avonds in t-shirt naar buiten kunt, weet je dat de lente is aangebroken. Voor even dan, want de weersvoorspellingen zijn niet zo goed.
Woensdag, dus ook weer kiné. Het zal nu een week duren vooraleer ik ze weer zie, want maandag is het paasmaandag en dan werkt ze logischerwijs niet. Het is al van voor nieuwjaar geleden dat ik maar 1x in een week tijd naar de kiné ben geweest.
Donderdag 1 april 2021
Ik zag vandaag heel wat ijsjes op een hoorntje voorbijkomen op mijn Instagram. Ik kon echter kiezen uit mijn assortiment van Laurie’s Bakery. Ik koos voor die beruchte “BL”, want ik had er nog altijd het raden naar welke smaak het was. Gelukkig maakte Laura vandaag de nieuwe smaken bekend. BL staat voor bloedappelsien. Mega lekker! Niet zwaar en een heerlijk fris zomerijsje, neigt naar sorbet.
Nu komt er een taboeonderwerp. Waarom eigenlijk, want alle vrouwen hebben er mee te maken (gehad). Toen ik ’s avonds wilde gaan slapen, begon het. Menstruatiekrampen. Heb ik wel altijd, maar nu was het één langgerekte kramp. Gelukkig krijg ik menstruatiekrampen onder controle met Dafalgan. Dat wel, maar die andere pijn niet.
Vrijdag 2 april 2021
Er zijn zo van die dagen, alhoewel het tegenwoordig heel vaak voorkomt, dat mijn hoofd ontploft. Ik ben helemaal overprikkeld, de telefoon op het werk doet me altijd een zenuwinzinking krijgen als het weer begint te rinkelen, het drukke verkeer, … Ik kan het nie-hiet meer aan! Als je dan thuiskomt en de buurtkinderen zijn buiten luidruchtig aan het spelen (wat ik ze totaal niet kwalijk neem, want kinderen moeten kunnen spelen), wil ik het liefst in een donker hol kruipen.
Mijn auto ziet er niet uit, maar ik heb totaal geen energie om een emmer en spons te nemen. Ik ga echt eens moeten kijken naar een carwash. Ik heb sowieso het gevoel dat ik subtiel achteruit ga. Bijna onopgemerkt, als een sluipende moordenaar. Of heet dat gewoon ouder worden, ook als je nog maar 29 bent en je vaak 92 voelt?
Op weg naar huis kwam ik trouwens achter mijn ouders terecht. Ze waren naar de Makro gereden. Ik had het eerst nog niet door. Papa had de aanhangwagen mee en het eerste wat ik dacht was: “Ah, die lijkt op de onze”. Totaal niet naar de nummerplaat gekeken en niet verder bij nagedacht. Toen we afdraaiden, leek de auto voor de aanhangwagen toch wel op de onze. En toen bekeek ik de nummerplaat van de aanhangwagen en dan van de auto en toen viel mijn euro. Dat waren mijn ouders. 🙂
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 